Ὄντως, σεβαστή γερόντισσα, ἄν κάποιος θέλει νά χαρακτηρίσει τή Ν. Ἐποχή μέ μιά λέξη, θά τήν ἀποκαλέσει διεστραμμένη. Συνεπῶς, δέν τήν ἀδικεῖ κάποιος λέγοντάς την σατανοκίνητη· αὐτά τά ὁποῖα ἐπαγγέλεται στούς ἀνθρώπους εἶναι ὅλα, ἀκριβῶς ὅλα, ψεύδη, πλάνη καί ἀπάτη. Ὁ Χριστός Ἰησοῦς, στήν σημερινή εὐγγελική περικοπή, δίνει τό φάρμακο τῆς θεραπείας στόν ἄνθρωπο. Πίστη ζῶσα καί ζέουσα, ὥς τό συνάπι, εἶναι ἡ δύναμις ἐκείνη, ἡ νικήσασα τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη στόν λόγο τοῦ Θεανθρώπου, ἔχει ὡς κριτήριον, τήν προσευχήν καί τήν νηστείαν. Ἑπομένως, ἀδελφοί, πίστη εἶναι νά πεθάνει κανείς γιά τόν Χριστό καί γιά χάρη τῆς ἐντολῆς Του· πιστεύοντας ὅτι ὁ θάνατος αὐτός θά τοῦ γίνει πρόξενος ζωῆς.
Πίστη στόν Χριστό εἶναι, ὅχι μόνον νά καταφρονήσουμε ὅλα τά εὐχάριστα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί νά ἔχομε ἐγκαρτέρηση καί ὑπομονή, σέ ὁποιοδήποτε πειρασμό μᾶς συμβαίνει. Ὁ ἄνθρωπος καταδικάστηκε σέ ἐξορία ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί ἔκανε τή ζωή του θανατηφόρο, σατανόπληκτη καί ἀκατάλληλη γιά τόν θεῖο Παράδεισο υἱοθετῶντας, ἀντί τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας, τήν πόσιν καί τήν βρῶσιν· τήν χειραφέτηση μέσῳ τῆς ἀνυπακοῆς, πρός τόν Πλάστην Τριαδικόν Θεόν.
Ἡ νηστεία λοιπόν καί ἡ προσευχή, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Μεσσίου, εἶναι τά φάρμακα γιά τήν θεραπεία τῆς πεπτωκυΐας ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἐπειδή δηλαδή, ὁ καιρός τῆς ζωῆς εἶναι καιρός γιά μετάνοια, αὐτό, τό νά ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ ὁ ἁμαρτωλός, τῇ ἀνοχῇ τοῦ Θεοῦ (ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμᾶς), εἶναι ἐγγύηση, γιά ὅποιον ἐπιθυμεῖ τήν ἐπιστροφή του στήν προτέρα εὐγένεια καί τό πρωτόγονο κάλλος, ὅτι ὁ Θεός τόν δέχεται.
Ὁ Χριστός ἔρχεται καί ὄχι μόνον δέν μᾶς ἀφαιρεῖ τήν ἐξουσία πού μᾶς ἔδωσε (λογικόν, αὐτεξούσιον), ἀλλά καί μᾶς ξανακαλεῖ κοντά Του, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ψάχνει παντοῦ, ζητώντας μας, γιά νά μᾶς ἐπιστρέψει στά ἔργα τῆς ζωῆς, στόν ἀμπελῶνα Του, ἀπό τό πρωΐ μέχρι καί τό βράδυ τῆς ζωῆς αὐτῆς, γλυτώνοντάς μας, ἀπό τόν διάβολο καί τά ὄργανά του.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐάν ἀκούσομε τόν λόγο Του καί μετανοήσουμε, παραβλέπει τίς προηγούμενες ἁμαρτίες μας, πάλι καί πάλι μᾶς προσκαλεῖ νά πιστέψουμε στό Εὐαγγέλιο· νά ζοῦμε ὀρθόδοξα, ἀσκητικά μέ προσευχή καί νηστεία. Εἶναι ἄραγε αὐτό δυνατόν; Ναί, ἀλλά μόνον ἐν καί διά τοῦ τελείου Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Μόνον ἐν Αὐτῷ καί δι’ Αὐτοῦ, ὁ ἄνθρωπος μεταμορφώνεται σέ τέλειο ἄνθρωπο.
Ἡ ζωή ἐκτός Χριστοῦ, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἶναι ἀνάξια τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκτός τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του, ὅλα εἶναι θάνατος, ὅλα λειτουργοῦν ὑπέρ τοῦ θανάτου. Ὅλα ὁδηγοῦν στήν μακρινή πολιτεία τοῦ Σατανᾶ (χώρα μακράν), στή σκιά τοῦ σκότους, ὅπου ὁ λιμός καί ἡ ἀπελπισία κυριαρχοῦν, πού ἄν παραμείνει κανείς, καταστρέφεται εἰς τέλος ὤν αὐτοκατάκριτος.
Ὁ Θεός νά φυλάξει, σεβαστή γερόντισσα, κανείς ἄνθρωπος νά μή φτάσει σ’ αὐτήν τήν τραγική κατάσταση· ἀλλά καί ἄν, ὅ μή γένοιτο φτάσει· τουλάχιστον νά μή μείνει ἐκεῖ· νά ἀνανήψει, νά μετανοήσει, νά ἐπιστρέψει. Στόν ἄνθρωπο τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ Ἰησοῦ ἀξίζει μόνον, ὅ,τι εἶναι θεῖο, ἀθάνατο καί αἰώνιο.[2]
Γι’ αὐτό καί ἡ μόνη ζωή πού εἶναι ἀντάξια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Χριστοειδής, ἡ Θεοειδής ζωή. Γιά μιά τέτοια ζωή, ὁ ἴδιος ὁ Μεσσίας, προσφέρει θεῖες δυνάμεις στόν ἄνθρωπο· καί τίς δίδει στόν καθένα πού θά γίνει μέλος, θά γίνει κύτταρο τοῦ αἰωνίου Θεανθρωπίνου σώματός Του, τίμιον μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνει μέλος αὐτοῦ τοῦ σώματος, εἰσρέουν μέσα του, ὅλες οἱ θεῖες δυνάμεις καί ἀρχίζει νά ζεῖ μία καινούρια ζωή (καινή κτίση)· μία ζωή ἀντάξια τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἡ πλάνη, ὁ δόλος καί ἡ κακία τῆς Νέας τάξεως πραγμάτων, δέ θά βρίσκουν χῶρο καί ἔδαφος νά ριζώσουν, πολύ δέ χειρότερα, νά καρποφορήσουν.
Ὁ Σατανᾶς, θά καίγεται ἀπό τήν καιομένη καρδίᾳ τοῦ πιστοῦ Ὀρθοδόξου, ὅπου ἡ πίστη στόν Χριστόν Ἰησοῦν, τόν Ἀληθινόν Θεόν, καθώς καί οἱ ἀρετές, νηστεία καί προσευχή, θά πλαισιώνουν κάθε προσπάθεια πρός ἔπαινον καί δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Βασιλέως, οὖ ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
