Ξέρω, είναι αναπόφευκτο, είναι πανταχού παρόν. Δεν είναι. Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Είναι παντού. Είναι sine qua non.
Το φιλί, το άγγιγμα, η αγάπη, το δάκρυ, ο ψίθυρος, το χαμόγελο, η σταγόνα του ουρανού που ξεπηδά στα μάτια της αγαπημένης, δεν περνούν από το ποτήρι. Δεν ενσωματώνεται σε pixel. Είναι ένα τεράστιο ψεύτικο, παρόμοιο, μοχθηρό, ανεπαίσθητο. Αλλά ψεύτικο.
Ο δαίμονας είναι ο απρόσωπος που παίρνει όλες τις μορφές, συμπεριλαμβανομένης αυτής ενός αγγέλου φωτός για να μας κερδίσει. Είναι χωρίς ουσία, χωρίς χορδές, αφύσικος, ο ασώματος, ο άσαρκος. Είναι η ανώνυμη εικόνα, το ψεύτικο πρόσωπο, η πορνογραφία του κόσμου, το θέαμα του τίποτα, ο άρχοντας του τίποτα.
Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε εντελώς την οθόνη.
Μπορούμε όμως να περιορίσουμε την πρόσβαση των παιδιών μας σε αυτό και τη δική μας.
Μπορούμε να βγούμε στη φύση, μπορούμε να μυρίσουμε το θυμίαμα μιας Εκκλησίας, μπορούμε να φιλήσουμε έναν άγιο στον ουρανό, τιμώντας την εικόνα του, μπορούμε να γευτούμε ολόκληρο τον Θεό στην Ευχαριστία. Μπορούμε να κάνουμε λίγες μετάνοιες ως άθλημα της πεσμένης ψυχής στην αγάπη του Θεού και αναστημένη στον νέο αιώνα. Μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους γύρω μας. Μπορούμε να κοιτάξουμε στον ορίζοντα, όπου βρίσκεται η κρυμμένη ομορφιά του κόσμου. Μπορούμε να στηρίξουμε μια ηλικιωμένη κυρία στις σκάλες και να νιώσουμε τη στοργική ταπεινοφροσύνη των προγόνων. Μπορούμε να δώσουμε σε ένα παιδί ένα παιχνίδι και να δούμε καθαρή χαρά να αναβλύζει από την πηγή της καρδιάς του. Μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί δίπλα στους τάφους των παππούδων μας και να ακούσουμε την ανάσα της ψυχής τους στα φύλλα των δέντρων. Μπορούμε να προσευχηθούμε από ένα παλιό μικρό βιβλίο και να αφήσουμε τις καρδιές μας να πετάξουν πέρα από τις αλυσίδες της οπτικής φαντασίας.
Μπορούμε.
Παρακαλώ, πηγαίνετε χαλαρά στις οθόνες.
