Διάλογος δυο εμβρύων ή περί υπάρξεως του Θεού!
- Και εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;
-Βέβαια. Μετά τη γέννηση κάτι ακολουθεί. Πιθανόν να βρισκόμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για κάτι που ακολουθεί.
- Τι βλακεία! Μετά τη γέννηση δεν ακολουθεί τίποτα. Εξάλλου πώς θα είναι εκεί;
- Δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά απ' ότι εδώ.
Ίσως να περπατάμε με δικά μας πόδια και να τρώμε με δικό μας στόμα.
- Σαχλαμάρες! Δε γίνεται να περπατήσεις.
Και να τρως από το στόμα μού φαίνεται γελοίο! Αφού εμείς τρεφόμαστε από τον ομφάλιο λώρο. Να σου πω κάτι ακόμα; Πρέπει ν' αποκλείσουμε τη ζωή μετά τη γέννηση, αφού ήδη ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός.
- Όχι, όχι. Κάτι θα υπάρχει σίγουρα. Πιθανόν διαφορετικό απ' ότι έχουμε συνηθίσει εδώ.
- Μα από εκεί δεν γύρισε κανείς. Με τη γέννηση η ζωή πολύ απλά τελειώνει. Εξάλλου η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκές στρίμωγμα στο σκοτάδι.
- Τη μητέρα; Εσύ πιστεύεις στη μητέρα. Κατ' εσένα πού θα μπορούσε να βρίσκεται;
- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι' αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.
- Εγώ δεν το πιστεύω! Εγώ δεν είδα ποτέ καμία μητέρα. Για μένα δεν υπάρχει.
- Ναι, αλλά καμιά φορά, όταν ησυχάζουμε, την ακούμε που τραγουδάει, αισθανόμαστε πως παρηγορεί τον κόσμο γύρω μας. Εγώ πιστεύω ότι εκεί έξω μας περιμένει η αληθινή ζωή...
