Οἱ θιασῶτες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει στίς ἡμέρες μας. Μέχρι χθές κάνανε τόν δῆθεν εὐσεβῆ καί πατροπαράδοτον. Σήμερα, ὅμως, ἔχουν πετάξει ἀπό πάνω τους τίς προβιές τῆς μεταμφίεσης καί ἄφησαν νά φανοῦν πλέον ξεκάθαρα οἱ πραγματικές τους προθέσεις.
Δέν προφταίνουμε ἁπλῶς καί μόνον νά μετρᾶμε τίς δαιμονικές τους ἐπινοήσεις! Ὕπνος δέν τούς πιάνει, γιά νά σκέφτονται τί νεώτερο θά ἐπιχειρήσουν, ὥστε νά μπερδέψουν ἀκόμα περισσότερο τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.
Ὁ ἐν πολλοῖς τεχνηέντως ἀκατήχητος λαός μας, δυστυχῶς, ἀδυνατεῖ νά ξεχωρήσει τήν ὄντως Ἀλήθεια ἀπό τίς ψευτοαλήθειες τῶν οἰκουμενιστῶν και ἔτσι πολύ εὔκολα πέφτει θῦμα τῶν παγίδων, πού στήνουν οἱ ἀντίχριστοι. Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀγάπη, ἀλλά ὄχι μέ τήν γλῶσσα τοῦ Μαθητῆ τῆς Ἀγάπης, τοῦ Ἰωάννου, πού ἀπαγόρευε ἀκόμα και τήν καλημέρα στούς αἱρετικούς.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά εἰρηνική τάχα συνύπαρξη μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους. Περιφρονοῦν, ὅμως, ὑβριστικά τούς Ἀγίους μας Πατέρες, πού καταδικάζουν μέ καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἀκόμα καί τήν ἁπλῆ εἴσοδο σέ συναγωγές καί τζαμιά.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀποφάσεις συνοδικές.
Τούς ἐκφράζουν, ὅμως, περισσότερο οἱ ἀποφάσεις τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, παρά οἱ Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων καί ἡ Ἀγιοπατερική μας Παράδοση. Ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος: Ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρὸ ―ἄκρη δὲν βρίσκεις―, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν; Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό;
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ‘’ἐκκλησία’’, ἀλλά ὄχι γιά τήν Ἐκκλησία ὅπως ὁρίζεται ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων μας Πατέρων.
Ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς ὡς ‘’ἐκκλησίες’’ καί εἰρωνεύονται μέ τίς ὑπογραφές τους τήν μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ δική μας, ἡ Ὀρθόδοξη.
Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά μεγαλοπρεπῆ συλλείτουργα καί θερμές προσευχές. Το μυαλό τους, ὅμως, εἶναι στά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς καί ἡ καθημερινή τους πρακτική στίς συμπροσευχές μέ πλανεμένους καί μέ ἀλλοθρήσκους ἀκόμα.
Σκοπός τους τελικός εἶναι, νά μπερδέψουν τούς πιστούς: Μᾶς βεβαιώνουν, ὅτι τάχα ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας’’. Ἀνάβουν κεριά μέσα σέ συναγωγές καί χαρακτηρίζουν τό κοράνιο ὡς ‘’βιβλίο ἱερό’’.
Ἀνακατεύουν τά δόγματα, ἀλλοιώνουν τό ἦθος τῶν Ὀρθοδόξων, τελικά μᾶς ἀλλάζουν τήν Πίστη!
Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς οἱ βαφτισμένοι μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιά μας, μπροστά σ’ αὐτή τήν πρωτοφανῆ ἀποστασία, τί κάνουμε; Ἤ καλύτερα νά ποῦμε: Τί ὀφείλουμε νά κάνουμε, ποιό εἶναι τό χρέος μας καί τό καθῆκον μας, ὡς μελῶν τῆς Ἐκλησίας μας;
Ἔλεγε ἐπ’ αὐτοῦ ὁ μακαριστός πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: Ἀλλοίμονο σέ ὅποιον δέν ἀντιδράσει.
Ἐντούτοις, αὐτό πού παρατηρεῖται σήμερα στίς ἐνορίες μας καί στά μοναστήρια μας εἶναι σέ γενικές γραμμές τό ἐντελῶς ἀντίθετο: Οἱ περισσότεροι τῶν ἐξομολόγων καί τῶν ἡγουμένων συμβουλεύουν τά πνευματικά τους παιδιά λέγοντας, ὅτι αὐτό πού μᾶς χρειάζεται εἶναι μονάχα ἡ προσευχή. Κλειστεῖτε λένε στά ταμιεῖα σας καί προσεύχεσθε. Δέν χρειάζεται νά μιλᾶτε.
Τό ''προσεύχεσθε'', ὅμως, σεβαστοί μας γεροντάδες, δέν πάει μόνο του. Πάει μαζί μέ τό ''γρηγορεῖτε''. Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε.
Εἶναι τυχαῖο, πού μία ἀπό τίς τελευταῖες νουθεσίες τοῦ ἁγίου Πορφυρίου πρός τά πνευματικά του παιδιά ἀναφερόταν στόν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ψυχῆς τους ἀπό τίς δαιμονικές αἱρέσεις; (Μαρτυρία τῆς μαθητρίας του κ. Σιδέρη).
Ἤ μήπως ἡ παρότρυνση τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου γιά ἀντίσταση στίς δολιότητες τῶν αἱρετικῶν εἶναι παλιομοδίτικη καί παρωχημένη, ὅταν μᾶς διδάσκει ὅτι ‘’ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως’’;
Βροντοφώναζε ὁ ἀνεπανάληπτος ἐργάτης τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνα πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: Ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό, πρέπει νά ξεσκεπάζουμε τον ἀντίχριστο οἰκουμενισμό.
Εἶναι ἀνάγκη νά ὑψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας καί νά καταγγέλλουμε κάθε ἐνέργεια, κάθε κίνηση καί κάθε πράξη, πού δέν εἶναι σύμφωνη μέ τήν γραμμή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Σέ ἐπιστολή του ἐπίσης, ἀπευθυνόμενη στόν τότε οἰκουμενιστή Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε ὁ μακαριστός πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμισεν ὁμοῦ μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τούς ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καί κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἤ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶστε ἤ διπλωμάτης; Καί γιά νά κλείσουμε τήν βραχύτατη αὐτή ἀναφορά στήν ἐκκλησιολογική καί πνευματική μας ὑποχρέωση νά ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἐπικαλεστοῦμε τόν ἀνεπανάληπτο γνώμονα τοῦ δικοῦ μας Τρόπου, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό: Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες του Διαβόλου. Μόνη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἅγια.
