Αυτοκίνητα, φορτηγά, πανικός, τρέλλα, βουή, φασαρία.
Σκόνη, πέλματα, τσιμέντα, ζέστη, ήλιος, ανεμοβρόχι.
Και μέσα σε μια σχισμή του τσιμέντου, που αδηφάγα κατέφαγε την γη και την αποτελειώνει με τον καιρό σε κάθε της τελευταία πεδινή σπιθαμή, μέσα σε αυτό απαράκλητο περιβάλλον και αφιλόξενο, να... μια καρπουζιά εφύτρωσε...
Και αναπτύσσεται μόνη της.
Και στολίζει την βρωμιά των ανθρώπων.
Προσπαθεί και να καρποφορήσει.
Για να μας θυμίζει τι Κτίση έκτισε ο Θεός και πώς εμείς την θάπτουμε καθημερινά, για να μην πατάμε στις λάσπες και λερώνουμε τις καλοτριμμένες φτέρνες μας...
Αλλά την τροφή δεν θα την δώσουν τα τσιμέντα. Ούτε το θάψιμο η άσφαλτος.
Χώμα είμαστε και εις το χώμα απελευσόμεθα. Χώμα με πνεύμα.
Είθε να γκρεμίζουμε και να αναπνεύσουμε μαζί με την γη του Θεού.
Να δρέπουμε καρπούς όχι από σχισμές. Αλλά από αγρούς και δάση.
Θωμάς
Κοινότητα Αγαπώμεθα
