Είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο που γνώριζε τον γέροντα Παΐσιο για δεκαπέντε χρόνια και είχε ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του.
Κάναμε αρκετά χιλιόμετρα για να τον γνωρίσουμε από κοντά και το υλικό που μας εμπιστεύθηκε νομίζω πως είναι σημαντικό και θα προσπαθήσουμε να το προβάλλουμε σταδιακά.
Ξεκινάμε με μια μαρτυρία, λόγω επικαιρότητας που έχει σχέση με τα ελληνοτουρκικά. Από βαθιά ταπεινότητα και μόνο, ο εν λόγω κύριος δεν θέλησε να δημοσιεύσουμε ούτε το όνομά του, ούτε την πόλη που μένει :
«Βρισκόμαστε στο 1990 που είδα τον γέροντα. Ήταν η τελευταία φορά γιατί μετά από λίγο αρρώστησε. Με έβαλε μέσα στο κελλί του και καθόταν στο πάσι. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, του πήγαινα καμιά μάλλινη φανέλα για το κρύο. Πήρα και τον σάκκο μαζί μου και τον έβαλα σε μια γωνιά.
Μου λέει "μην τον πειράζεις τον σάκκο"...
Εγώ μέσα στον σάκκο είχα ένα μαγνητοφωνάκι που κατέγραφε από απόσταση συνομιλίες και είχα σκοπό μόλις πάω να βγάλω την φανέλα να το πατήσω και να αρχίσει να καταγράφει τα λόγια του γέροντα.
Μόλις σηκώθηκα μου λέει "Κ. μην το ανοίγεις, δεν πρόκειται να δουλέψει. Φέρ' το εδώ να το δω κι εγώ."
Αφού με κατάλαβε το πήρα και του το έδωσα. Μου λέει "τίνος είναι αυτό;". Του λέω "είναι του φίλου μας του Β." ο οποίος ήταν γνωστός του γέροντα. Άρχισε να το περιεργάζεται και λέει "είναι πολύ ωραίο αλλά να ξέρεις δεν θα λειτουργούσε. Αφού δεν είχες ευλογία δεν θα λειτουργούσε."
Εκείνη την ώρα τον φώναξε κάποιος έξω από το κελλί κι εκεί είδα το μεσημεριανό του γέροντα που ήταν μισή ντομάτα, τρεις ελιές και μισή φέτα ψωμί.
Μόλις ήρθε μέσα του λέω "γέροντα, έχω έναν λογισμό. Τι θα γίνει με την Ελλάδα; Πες μου αν είναι ευλογημένο".
Μου λέει ο γέροντας "θα σου πω... Εγώ μου λέει δεν θα το δω, εσύ θα το δεις. Θα γίνει επί των ημερών σου! Εσύ θα το ζήσεις το γεγονός αυτό... Το πρόβλημα θα αρχίσει από την Θράκη. Θα είναι ένα διπλωματικό επεισόδιο το οποίο δεν θα μπορεί να λυθεί. Τότε όμως οι δήθεν «φίλοι» μας θα βοηθήσουν την Ελλάδα μας αλλά στην ουσία αυτοί θα έχουν το μυαλό τους στα Δαρδανέλια και στην Ευρωπαϊκή Τουρκία.
Από εκεί θα αρχίσει, από την Θράκη!".
Τον ρωτάω "εμείς θα λάβουμε μέρος σε ό,τι γίνει;"
"Όχι!", μου λέει. "Εμείς θα φτάσουμε μέχρι το σημείο της γενικής επιστράτευσης. Χάρην των μικρών των παιδιών, των μοναχών και άλλων που προσεύχονται ο Θεός θα μας λυπηθεί και δεν θα μας αφήσει να λάβουμε μέρος στον πόλεμο που θα γίνει. Θα την πατήσουν αυτοί οι δήθεν «φίλοι» μας και οι άλλοι..."»
