Κάποια κυρία μάς διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που συνέβη αφού είχε κοιμηθή ο Γέροντας (π.Ευμένιος Σαριδάκης,1931-1999).
Μόλις μάθαμε ότι η νύφη μου περίμενε παιδί, και παρ’ όλο που η ώρα ήταν 10:30, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε, έστω και έξω από την πόρτα, στο κελάκι του πατρός Ευμενίου. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε φως κάτω από την πόρτα και, ενώ πήγαμε να χτυπήσουμε, μας άνοιξε μια κοπέλλα, γεμάτη χαρά, και μας είπε:
– Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του; Εγώ ποτέ δεν έρχομαι τέτοιες ώρες, και ιδίως το Σάββατο, γιατί είναι σκοτεινά και ερημικά.
Όταν μπήκαμε μέσα, γυρίζει η ίδια κοπέλλα και μας λέει:
– Τι πρόβλημα υπάρχει;
– Να, λέω εγώ, η νύφη μου είναι έγκυος και ήρθαμε να προσευχηθούμε, να πάνε όλα καλά.
– Να ξέρης, λέει η κοπέλλα, απευθυνόμενη στην νύφη μου, η όποια έκλαιγε με λυγμούς, θα παρουσιάσης κάποιο πρόβλημα, αλλά ο Παππούλης μας θα σε βοηθήση και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.
Αφού προσκυνήσαμε το πετραχήλι του και το κρεββάτι του, φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω, νύφη μου συνέχισε να κλαίη -ας σημειωθή ότι δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ της τον πατέρα Ευμένιο- κι εγώ την ρώτησα γιατί αυτοί οι λυγμοί. Μου απάντησε:
– Γιατί, όταν μπήκαμε μέσα, ήταν στον καναπέ και καθόταν και, όταν κάθησα δίπλα του, μου είπε: “Θα κάνης αγόρι, όλα θα είναι καλά και να βγάλης το όνομά μου”.
Η εγκυμοσύνη συνεχιζόταν, αλλά, κάποια στιγμή, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην εγκυμονούσα, ότι το έμβρυο ήταν υδροκέφαλο και της πρότειναν να της το πάρουν, γιατί είχαν περάσει οι μήνες και το πρόβλημα, νοητικό και κινητικό, που θα υπήρχε στο νεογνό, θα συνεχιζόταν σε όλη του την ζωή και θα καταστραφόταν και η δική της η ζωή πλάι του. Σημειωτέον, υπήρχε και άλλο παιδί, δεκαοκτώ ετών ήδη, υγιέστατο. Όμως εκείνη αρνήθηκε, γιατί είχε πίστη στον πατέρα Εύμένιο και σε όσα της είχε πει εκείνο το βράδυ.
Υπέγραψε στους γιατρούς για την απόφασή της να κρατήση το υδροκέφαλο έμβρυο και οι μήνες πέρναγαν. Εμείς όλοι ήμαστε με το άγχος και την στενοχώρια, εκείνη με την ηρεμία που της χάρισε η συνομιλία με τον Παππούλη.
Πράγματι, όταν πήγε για τον καθιερωμένο υπέρηχο στον έβδομο μήνα, -ω του θαύματος!- το έμβρυο ήταν φυσιολογικώτατο, χωρίς ίχνος υδροκεφαλίας. Όλοι οι γιατροί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και μιλούσαν για θαύμα.
Το παιδί μέχρι σήμερα χαίρει άκρας υγείας και ονομάζεται Ευμένιος, προς χάριν του Γέροντά μας, στον όποιο οφείλουμε την ύπαρξή του.
Μόλις μάθαμε ότι η νύφη μου περίμενε παιδί, και παρ’ όλο που η ώρα ήταν 10:30, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε, έστω και έξω από την πόρτα, στο κελάκι του πατρός Ευμενίου. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε φως κάτω από την πόρτα και, ενώ πήγαμε να χτυπήσουμε, μας άνοιξε μια κοπέλλα, γεμάτη χαρά, και μας είπε:
– Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του; Εγώ ποτέ δεν έρχομαι τέτοιες ώρες, και ιδίως το Σάββατο, γιατί είναι σκοτεινά και ερημικά.
Όταν μπήκαμε μέσα, γυρίζει η ίδια κοπέλλα και μας λέει:
– Τι πρόβλημα υπάρχει;
– Να, λέω εγώ, η νύφη μου είναι έγκυος και ήρθαμε να προσευχηθούμε, να πάνε όλα καλά.
– Να ξέρης, λέει η κοπέλλα, απευθυνόμενη στην νύφη μου, η όποια έκλαιγε με λυγμούς, θα παρουσιάσης κάποιο πρόβλημα, αλλά ο Παππούλης μας θα σε βοηθήση και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.
Αφού προσκυνήσαμε το πετραχήλι του και το κρεββάτι του, φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω, νύφη μου συνέχισε να κλαίη -ας σημειωθή ότι δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ της τον πατέρα Ευμένιο- κι εγώ την ρώτησα γιατί αυτοί οι λυγμοί. Μου απάντησε:
– Γιατί, όταν μπήκαμε μέσα, ήταν στον καναπέ και καθόταν και, όταν κάθησα δίπλα του, μου είπε: “Θα κάνης αγόρι, όλα θα είναι καλά και να βγάλης το όνομά μου”.
Η εγκυμοσύνη συνεχιζόταν, αλλά, κάποια στιγμή, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην εγκυμονούσα, ότι το έμβρυο ήταν υδροκέφαλο και της πρότειναν να της το πάρουν, γιατί είχαν περάσει οι μήνες και το πρόβλημα, νοητικό και κινητικό, που θα υπήρχε στο νεογνό, θα συνεχιζόταν σε όλη του την ζωή και θα καταστραφόταν και η δική της η ζωή πλάι του. Σημειωτέον, υπήρχε και άλλο παιδί, δεκαοκτώ ετών ήδη, υγιέστατο. Όμως εκείνη αρνήθηκε, γιατί είχε πίστη στον πατέρα Εύμένιο και σε όσα της είχε πει εκείνο το βράδυ.
Υπέγραψε στους γιατρούς για την απόφασή της να κρατήση το υδροκέφαλο έμβρυο και οι μήνες πέρναγαν. Εμείς όλοι ήμαστε με το άγχος και την στενοχώρια, εκείνη με την ηρεμία που της χάρισε η συνομιλία με τον Παππούλη.
Πράγματι, όταν πήγε για τον καθιερωμένο υπέρηχο στον έβδομο μήνα, -ω του θαύματος!- το έμβρυο ήταν φυσιολογικώτατο, χωρίς ίχνος υδροκεφαλίας. Όλοι οι γιατροί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και μιλούσαν για θαύμα.
Το παιδί μέχρι σήμερα χαίρει άκρας υγείας και ονομάζεται Ευμένιος, προς χάριν του Γέροντά μας, στον όποιο οφείλουμε την ύπαρξή του.
