Ανέβηκα Κοζάνη για το Πάσχα, ήθελα να κάνω Πάσχα στο πατρικό μου και με υποδέχτηκε αυτή η προικισμένη απ'το Θεό φύση.
Ήταν Μ. Παρασκευή όταν τον πρωταντίκρισα: ευθυτενής, περήφανος, όπως του έχουν πει οι επικοινωνιολόγοι, μα θλιβερός στην ουσία, ακολουθούσε τους Ιερείς και τον Ποιμενάρχη στην Περιφορά του Επιταφίου στην κεντρική Πλατεία της πόλης. Τον ίδιο βέβαια τον ακολουθούσαν περί τους οκτώ με δέκα Ασφαλίτες, καλωδιωμένοι και καχύποπτοι. Μην τυχόν και φωνάξει ή κινηθεί κάποιος κατά του Προδότη. Ποτέ πριν δε θυμάμαι στην Κοζάνη Ασφαλίτες στον Επιτάφιο. Έναν Επιτάφιο διπλό φέτος: γι' Αυτόν που σήκωσε στους ώμους του το Σταυρό μετά από προδοσία για να μας λυτρώσει και για αυτήν που τη λυτρώσαμε με το αίμα των Μακεδονομάχων και τη Σταυρώσαν στο Κοινοβούλιο μετά από προδοσία επίσης.
Μ. Σάββατο βράδυ. «Ιδού σκοτία» μέσα στον Πολιούχο Αγ. Νικόλαο. Σκοτία διπλή φέτος: για τον προσωρινό θάνατο του Λυτρωτή μας και για τη μαυρίλα που άπλωσε στη Μακεδονία η προδοσία της από ανθρώπους δόλιους. Ο ίδιος, ο χτεσινός Προδότης, πάλι εδώ.
Το «κοπρίτες θα πληρώσετε» που ακούστηκε όταν ανέβαιναν οι επίσημοι μαζί με τον Προδότη προς την εξέδρα για την Ανάσταση, είχε κι αυτό Αναστάσιμη χαρά. Μετά την Ανάσταση ο Προδότης γύρισε στο Ναό να τον χορτάσουν όσοι δεν πρόλαβαν. Στον ίδιο Ναό όπου είχε προσκυνήσει και ο Παύλος Μελάς πριν αναχωρήσει για τη μαρτυρική του διαδρομή στα Καστανοχώρια του Βοΐου και στα Κορέστεια της Καστοριάς, τώρα καμάρωνε ένας Προδότης.
Πέμπτη της Διακαινησίμου. Στην ηλιόλουστη πρωτεύουσα της Δυτ. Μακεδονίας τα καφέ είναι γεμάτα. Σε ένα από αυτά ένα μάτσο τοπικοί παλιοί πολιτικοί, από αυτούς που έχουν πέσει σε ανυποληψία και γύρω τους διάφορα τραπέζια με πολίτες.
Ο Προδότης που μόλυνε με την παρουσία του τις Ιερές στιγμές του Επιταφίου και της Ανάστασης εμφανίζεται κι εδώ, ξαφνικά στο συγκεκριμένο καφέ. Ούτε οι ανυπόληπτοι πλέον πολιτικοί, -κάποιοι απ'αυτούς παλιοί του Σύντροφοι- δεν τον χαιρέτησαν εγκάρδια. Κάθεται με τη σύζυγό του, οι δυο τους. Ο υπόλοιπος κόσμος παγωμένος, μουδιασμένος από την παρουσία ενός Προδότη ανάμεσά του, αδιαφορεί επιδεικτικά να τον χαιρετήσει, σε αντίθεση με άλλες εποχές. Ο ίδιος Προδότης που πριν λίγους μήνες είχε βιάσει την ταυτότητα των συμπολιτών του, χαρίζοντάς την με την ξενοκίνητη ψήφο του στους Αλβανοβούλγαρους του διπλανού Κρατιδίου, γύρευε τώρα την αναγνώριση ανάμεσα στους συντοπίτες του μάταια. «Στα Σκόπια να πάει να πιεί καφέ» μουρμούρισε κάποιος νεότερος, αλλά δεν το φώναξε μάλλον από φόβο, ότι η Ανεργία στην περιοχή τεράστια και το Σύστημα ελέγχει και τη μικρότερη θέση εργασίας.
Για τον Προδότη της πραγματικής αυτής περιγραφής και κάθε έναν από τους 153 τους υπάρχει πάντα ο δρόμος της Μετάνοιας που δίδαξε ο Λυτρωτής μας, ο δρόμος της αποκατάστασης της ζημιάς που έκαναν, ο δρόμος της εξιλέωσης-είναι αρκετά τα παραδείγματα σε όλη την Ιστορία του πλανήτη μας.
Υπάρχει όμως κι ο άλλος δρόμος στον οποίο οδηγεί η αμετανοησία, ο δρόμος τον οποίο βαδίζουν πάντα οι Προδότες αυτού του λαού. Ο δρόμος της Τιμωρίας, που ακόμη κι αν αργήσει πάνω από τα 10 χρόνια που άργησε για τον Εφιάλτη, είναι πάντα Νομοτέλεια.
ΔΡΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
