Μας έχει καταλάβει η απογοήτευση, επειδή εμπεδώθηκε η πεποίθηση πως το σύστημα είναι πανίσχυρο κι ο αγώνας εναντίον του είναι μάταιος. Πάνω που μας κάνουν να πιστεύσουμε ότι τελειώνει το βασανιστήριο με τα Μνημόνια, ένα ακόμη έρχεται να προστεθεί και το επόμενο ήδη στρίβει από την γωνία.
Δεν είναι έτσι όμως. Κάθε σύστημα έχει ρωγμές. Πολλές φορές, άλλωστε, επιχειρήθηκε κατά το παρελθόν παρόμοιο εγχείρημα ελέγχου της ζωής των λαών, και μάλιστα με πολύ βίαιους τρόπους, αλλά ποτέ δεν είχε ευτυχή κατάληξη για τους εμπνευστές του. Υπήρξαν μεγάλες απώλειες για όσους τον υπέστησαν, αλλά στο τέλος κερδίζει ό,τι είναι σύμφωνο με τη φυσική τάξη, την οποία κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να μεταβάλει, παρά μόνον ευκαιριακά.
Η δύναμη κάθε εξουσίας στηρίζεται στη δική μας αδυναμία. Η οποία πάντα θα υπάρχει όταν τη θέση της αντίστασης καταλαμβάνει η υποταγή. Η εξουσία χρησιμοποιεί τον φόβο ως εργαλείο, διδασκόμενη από την σύσταση του Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα: «Να κυβερνάς με τον φόβο τους υπηκόους σου, παρά με αγάπη, αν δεν μπορείς να συνταιριάξεις και τα δυο. Επειδή η αγάπη είναι συναισθηματικός δεσμός, που εύκολα σπάζει».
Όμως, ο Θουκυδίδης (από τον οποίον πολλά αρύσθηκε ο Μακιαβέλι, προσαρμόζοντάς τα στις τότε συνθήκες) έγραψε: «Δεν καταγγέλλω τους επίδοξους αυθέντες, αλλά τους προθυμότατους υποτακτικούς» («Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τους υπακούειν ετοιμοτέροις ούσι»).
Δεν είναι τυχαίο που οι λαοί προσομοιάζονται με «ποίμνιο» προβάτων. Και η Εκκλησία σήμερα αυτόν τον όρο χρησιμοποιεί. Το ζώο αυτό είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η φύση από πλευράς αντίστασης.
Σκύβει το κεφάλι και περιμένει τον εκτελεστή του. Όλα τα άλλα ζώα αντιστέκονται – κατά δύναμη. Πώς μπορούμε να πάψουμε να ήμαστε πρόβατα; Αν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Σε νεαρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο Καζαντζάκης όταν έγραψε: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Απορούσα και επαναλάμβανα αυτό, που ενδεχομένως λέμε όλοι μας, «εγώ θα σώσω τον κόσμο;». Τι θα συμβεί όμως αν ο καθένας μας αποφασίσει μόνος του να σώσει τον κόσμο. Τότε δεν είμαι μόνος, αλλά δυο και τρεις και γινόμαστε «χίλιοι δεκατρείς».
Θα υπάρξει πάλι αντίλογος, ότι το σύστημα φρόντισε και τοποθέτησε σε καίριες θέσεις τους κατάλληλους ανθρώπους, που το υπηρετούν είτε συνειδητά είτε διότι από καιρό έχουν ενστερνισθεί ισοπεδωτικές ιδέες (και νομίζουν μάλιστα ότι πολεμούν το σύστημα, ενώ είναι οι καλύτεροι υπηρέτες του). Έτσι είναι, αλλά υπάρχει ένας παράγοντας στην πολιτική ιστορία, που παρέμεινε αμετάβλητος στο διάβα των χιλιετιών. Ο ανθρώπινος παράγοντας, που μετατρέπει το πρόβατο σε λιοντάρι.
Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν ο ίδιος ο λαός αποφασίσει να αναθέσει την διακυβέρνησή του στους πράγματι έντιμους και ηθικούς, και δεν επαναλαμβάνει επί δεκαετίες το ίδιο σφάλμα να επιλέγει τους ίδιους που τον έχουν απογοητεύσει. Λες και πρόκειται για «βίτσιο».
Θα φανεί περίεργο, αλλά αυτός ο παράγοντας εμφανίζεται όταν η κατάσταση φθάσει στο «μη παρέκει», όπως λέμε. Δεν υπάρχει ουράνιο τόξο, αν δεν βρέξει. Ένας ιατροδικαστής μου είχε πει, ότι τα άρρωστα παιδιά από τα ναρκωτικά, όσο «βολεύονται» δεν κάνουν σοβαρές προσπάθειες για να απεμπλακούν.
Όταν όμως φτάσουν στον «πάτο», τότε ακούγεται το κλικ. Πιο παραστατικά το είπε ο Ζήνων: «Αφ’ ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον». Γιατί; Διότι δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή παλεύεις ή χάνεσαι.
Δεν σώζονται όλοι. Πιθανότητες σωτηρίας έχουν μόνο όσοι παλεύουν. Όχι όσοι μοιρολατρικά περιμένουν σαν τα πρόβατα το μαχαίρι να επιπέσει στο λαιμό τους. Αυτό το σκοτάδι, που περιβάλλει τη χώρα μας, θα διαλυθεί σίγουρα, όταν ο καθένας από μας παύσει να ψιθυρίζει και αρχίζει να κραυγάζει, και όταν η μια δυνατή φωνή προστεθεί δίπλα στις άλλες. Στη μακραίωνη ιστορία μας, υπήρξαν εποχές κάμψης, αλλά με τη συνεχή αγωνιστικότητα μπορέσαμε να αναστρέψουμε την αρνητική πορεία.
Μακεδών - voria.gr
πηγή
