Στην Ευρώπη το κύριο μέτωπο αντιπαράθεσης διαγράφεται από την
περιοχή του ρωσικού θύλακα στο Καλίνινγκραντ, μέσω της Ουκρανίας και της
Μαύρης Θάλασσας για να καταλήξει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Η συγκέντρωση δυνάμεων ΝΑΤΟ και Ρωσίας σε όλη αυτή την γραμμή είναι
μεγάλη.
Το ΝΑΤΟ μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία και την προσχώρηση της
Κριμαίας στην Ρωσία, διατηρεί μια δύναμη μεγέθους 5.000 ατόμων την οποία
ονομάζει δύναμη εξαιρετικά ταχείας αντίδρασης VITF (Very High Readiness
Joint Task), παράλληλα με την μόνιμη παρουσία αεροσκαφών επιφυλακής του
ΝΑΤΟ σε Λιθουανία και Εσθονία.
Παράλληλα η συμμαχία σκοπεύει να δημιουργήσει στην Ανατολική
Ευρώπη μια επιπλέον δύναμη τεσσάρων ταγμάτων από 800 έως και 1.000
ανδρών με κάθε τάγμα της δύναμης αυτής να σταθμεύει στις τρεις βαλτικές
δημοκρατίες και στην Πολωνία. Οι δυνάμεις αυτές είναι επιπρόσθετες της
δύναμης ταχείας αντίδρασης του ΝΑΤΟ που έχει δημιουργηθεί (NRF) 40.000
ατόμων η οποία δεν σταθμεύει στην ανατολική Ευρώπη, αλλά μπορεί να
μεταφερθεί στην περιοχή εντός λίγων ημερών.
Τον Ιούνιο το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε τις μεγαλύτερες ασκήσεις από
την εποχή του «ψυχρού πόλεμου». Σε αυτές συγκεντρώθηκαν περίπου 31.000
προσωπικό από την Πολωνία, τις ΗΠΑ και 17 ακόμη χώρες του ΝΑΤΟ σε μια
επίδειξη πολεμικής ετοιμότητας με σενάριο ενδεχόμενη εισβολή των ρωσικών
δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη. Το παραπάνω αποτελεί μόνιμη επωδό του
ΝΑΤΟ προκειμένου να δικαιολογήσουν τη συγκέντρωση των δυνάμεων. Από την
πλευρά της η Ρωσία απαντά με δημιουργία νέων μονάδων προκειμένου να
αντιμετωπίσει την ΝΑΤΟϊκή απειλή όπως λέει. Πιο συγκεκριμένα, τον
περασμένο Ιανουάριο το ρωσικό υπουργείο Άμυνας είχε ανακοινώσει τη
δημιουργία τριών νέων Μ/Κ μεραρχιών με 10.000 προσωπικό η καθεμία, με
στόχο να είναι έτοιμες στο τέλος του 2016.
Παράλληλα η Μόσχα εξήγγειλε την εισαγωγή σε υπηρεσία 5 νέων
συνταγμάτων πυρηνικών πυραύλων. τα οποία θα έμπαιναν σε υπηρεσία έως τα
μέσα του έτους. Συγκεντρώσεις δυνάμεων όμως έχουμε και στο Καλίνινγκραντ
όπου η Ρωσία έχει μετακινήσει βαλλιστικούς πυραύλους Iskander,
συστήματα S-300 και αντιπλοϊκούς πυραύλους P-800 Oniks, σε συνδυασμό με
την μεταστάθμευση μαχητικών αεροσκαφών Su-27.
Νοτιότερα το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε την επιχειρησιακή ετοιμότητα του
συστήματος αντιβαλλιστικής άμυνας AEGIS στην Ρουμανία, ενώ εγκαταστάσεις
θα δημιουργηθούν και στην Πολωνία.
Στην Κριμαία η Ρωσία έχει δημιουργήσει ένα ανάλογο «θόλο»
απαγόρευσης πρόσβασης και άρνησης περιοχής A2/AD, ίδιας δυναμικής με
αυτόν που έχει δημιουργήσει στο Καλίνινγκραντ οριοθετώντας την ρωσική
παρουσία στην Μαύρη Θάλασσα, έχοντας τη δυνατότητα να χτυπήσει τα σκάφη
του ΝΑΤΟ που επιχειρούν σε αυτή, από τις ακτές της Κριμαίας.
Ακόμη νοτιότερα, στην Ανατ. Μεσόγειο οι ΗΠΑ για πρώτη φορά μετά
από καιρό έθεσαν στη διάθεση του 6ου Στόλου δύο αεροπλανοφόρα τα USS
Harry Truman και USS Dwight D. Eisenhower προκειμένου να στείλουν ένα
μήνυμα στη Ρωσία για την δυνατότητα του αμερικανικού Ναυτικού «να
αναπτύσσεται σε οποιοδήποτε μέρος φτάνοντας παντού». Από ρωσικής πλευράς
οι κινήσεις του ρωσικού Στόλου από τη Μαύρη Θάλασσα προς την Ανατ.
Μεσόγειο και τη Συρία και αντίστροφα είναι συνεχείς. Και δεν είναι μόνο
αυτό. Ο Στόλος της Μαύρης Θάλασσας με ναυαρχίδα το καταδρομικό μάχης
Moskva ενισχύεται συνεχώς με νέα υποβρύχια κλάσης improved Kilo, αλλά
και με κορβέτες κλάσης Buyan-M, οι οποίες φέρουν το βλήμα cruise
Kalibr.
Σε αυτό το πλαίσιο τα επεισόδια μεταξύ ρωσικών και ΝΑΤΟϊκών
δυνάμεων είναι συνεχή. Μόλις στις 17 Ιουνίου στην Ανατ. Μεσόγειο το
αμερικανικό σκάφος USS Gravely πλησίασε τη ρωσική φρεγάτα Yaroslav Mudry
σε απόσταση μικρότερη των 180 μέτρων σε διεθνή ύδατα. Τα επεισόδια με
αναχαιτίσεις αεροσκαφών στην Βαλτική αυτή τη φορά είναι συνεχή, με τα
ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη να προσεγγίζουν τα ρωσικά αεροσκάφη που πετούν από την
ρωσική ενδοχώρα προς το Καλίνινγκραντ και αντίστροφα, σε σχεδόν
καθημερινή βάση. Αν και οι αναγνωρίσεις γίνονται σε διεθνή εναέριο χώρο
εντούτοις το ΝΑΤΟ συνεχίζει να παρενοχλεί ουσιαστικά ρωσικά μεταφορικά
αεροσκάφη που εκτελούν σχεδόν καθημερινά τακτικές πτήσεις εφοδιασμού,
αναγκάζοντας τη ρωσική Αεροπορία να αποστέλλει μαχητικά για να
συνοδεύουν τα μεταφορικά της αεροσκάφη.
Από την πλευρά του ΝΑΤΟ οι μετασταθμεύσεις μαχητικών και οι
ασκήσεις από την Νορβηγία μέχρι και την Βουλγαρία είναι συνεχείς.
Αμερικανικά F-15E, F-16, A-10 και F-22 αναπτύσσονται συνεχώς στην
ανατολική και βόρεια Ευρώπη ενώ στρατηγικά βομβαρδιστικά B-52 ακόμη και
B-2 είναι τακτικοί επισκέπτες των βρετανικών αεροπορικών βάσεων.
Ο Ειρηνικός και η Νότια Θάλασσα της Κίνας
Η κορεατική Χερσόνησος, η ανατολική κινεζική Θάλασσα με τη
διαμάχη Κίνας Ιαπωνίας για τα νησιά Senkaku/Diaoyu, η Νότια Κινεζική
Θάλασσα με το καθεστώς ιδιοκτησίας των νησιών Spratly και τα τεχνητά
νησιά της Κίνας, η Ταϊβάν και οι σινο-ινδικές συνοριακές διαφορές στην
διασυνοριακή γραμμή των Ιμαλαΐων διαμορφώνουν ένα πυριφλεγές περιβάλλον.
Ένα περιβάλλον που απαιτεί αγορές όπλων από τις χώρες που το συνθέτουν.
Η Κίνα, ο μεγαλύτερος «παίκτης» στην περιοχή, δεν μπορεί να κρύψει την
πολιτική της συμπάθεια προς τη Ρωσία. Οι γεωστρατηγικές της σχέσεις με
τις ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες. Η άρνηση της Ουάσιγκτον να
αναγνωρίσει ως κινεζική επικράτεια τα τεχνητά νησιά που έχει
κατασκευάσει το Πεκίνο στη Νότια Κινεζική Θάλασσα είναι ένα από τα
σημεία έντονης τριβής. Η Ζώνη Ταυτοποίησης Αεράμυνας που έχει ανακηρύξει
η Κίνα στην Ανατολική Κινεζική Θάλασσα στην οποία περιλαμβάνονται και
τα διαφιλονικούμενα νησιά Senkaku/Diaoyu είναι ένα άλλο. Την ίδια ώρα το
αμερικανικό Ναυτικό όπως και στη Μεσόγειο έτσι και στον Ειρηνικό
δηλώνει ταυτόχρονη παρουσία με δύο ομάδες μάχης αεροπλανοφόρων.
Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή του δυτικού Ειρηνικού
επιχειρήσεις πραγματοποιεί η ομάδα μάχης CSG 3 η οποία αποτελείται από
το αεροπλανοφόρο USS John C. Stennis (CVN 74), το καταδρομικό USS Mobile
Bay (CG 53) και τα αντιτορπιλικά κατευθυνόμενων βλημάτων USS Stockdale
(DDG 106), USS Chung-Hoon (DDG 93) και το USS William P. Lawrence (DDG
110). Η ομάδα πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις με το νοτιοκορεατικό
Ναυτικό, επισκεπτόμενη τη Μανίλα των Φιλιππίνων και την Σιγκαπούρη και
περιπολώντας στη Νότια Σινική Θάλασσα με «μέτωπο» προς την Κίνα… Η
δεύτερη κύρια ομάδα κρούσης είναι η CSG 5 που αποτελείται από το
αεροπλανοφόρο USS Ronald Reagan (CVN 76), τα καταδρομικά USS Shiloh (CG
67) και USS Chancellorsville (CG 62) και τα αντιτορπιλικά κατευθυνομένων
βλημάτων USS Curtis Wilbur (DDG 54), USS McCampbell (DDG 85) και USS
Benfold (DDG 65) ενώ στο αεροπλανοφόρο επιβαίνει η Πτέρυγα 5 (Carrier
Air Wing Five).
Από την άλλη πλευρά της η Κίνα απαντά με συνεχείς ασκήσεις,
ανάπτυξη και παρουσίαση νέων βαλλιστικών πυραύλων DF-21D με στόχο
αμερικανικά αεροπλανοφόρα, νέα μαχητικά αεροσκάφη όπως τα J-20 και J-3,
ενώ σκοπεύει να προχωρήσει στη ναυπήγηση νέων αεροπλανοφόρων πέραν του
Liaoning που διαθέτει ήδη. Παράλληλα η στρατιωτική της παρουσία, με
αεροσκάφη και Α/Α συστήματα στα τεχνητά νησιά που έχει κατασκευάσει
είναι έντονη και τα επεισόδια με αμερικανικά αεροσκάφη επιτήρησης P-8
Poseidon συνεχή.
Η «μάχη» του Ατλαντικού
Εκτός όμως από την Ευρώπη και τον ειρηνικό η αντιπαράθεση
ΝΑΤΟ-Ρωσίας εκτείνεται και στον Ατλαντικό Ωκεανό με τα υποβρύχια του
ρωσικού Βόρειου Στόλου.
Όπως δήλωσε πρόσφατα ο διοικητής του 6ου Αμερικανικού Στόλου:
«Η Ρωσία έχει εντείνει τις υποβρυχιακές της επιχειρήσεις δοκιμάζοντας τα
ανθυποβρυχιακά δίκτυα του ΝΑΤΟ σε μια νέου τύπου μάχη του Ατλαντικού»
Σε άρθρο του για το U.S. Naval Institute ο αντιναύαρχος James
Foggo ανέφερε πως έχει ξεκινήσει μια νέα περίοδος στον ανθυποβρυχιακό
πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία την οποία αποκαλεί «Η τέταρτη μάχη
του Ατλαντικού».
Ο Αμερικανός στρατιωτικός συνέκρινε την αύξηση της ρωσικής
υποβρυχιακής δραστηριότητας στον Ατλαντικό με τις μεγάλες μάχες με τα
γερμανικά υποβρύχια κατά τη διάρκεια του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου αλλά και την εποχή του «ψυχρού πολέμου» με τα υποβρύχια του
σοβιετικού Ναυτικού.
«Για ακόμη μια φορά, μια αποτελεσματική και τεχνολογικά
προηγμένη υποβρυχιακή δύναμη προκαλεί τις δυνατότητές μας. Τα ρωσικά
υποβρύχια περιτριγυρίζουν τις άμυνές μας, δοκιμάζουν τις ανθυποβρυχιακές
μας ικανότητες, αμφισβητώντας τον έλεγχο που ασκούμε στη θάλασσα και
προετοιμάζουν τον πολύπλοκο υποθαλάσσιο χώρο μάχης έτσι ώστε να έχουν το
πλεονέκτημα σε οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση», ανέφερε ο Foggo στο
άρθρο του επισημαίνοντας:
«Όχι μόνο οι ενέργειες της Ρωσίας και οι δυνατότητές της έχουν
αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό όσον αφορά τη μετωπική της αντιπαράθεση,
αλλά και η γενικότερη πολιτική της ασφάλειας έχει ως στόχο να δοκιμάσει
τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της».
