Μέσα στον απόλυτα παράλογο αλλά πολιτικά ορθό τρόπο σκέψης και την απύθμενη ασχετοσύνη δημοσιογράφων και ειδικών διαβάζει κανείς απίστευτες ανοησίες για το πραξικόπημα στην Τουρκία. Άλλοι εστιάζουν στην παντοδυναμία πλέον του Ερντογάν, ενώ άλλοι πιο «πονηροί» βλέπουν στημένο πραξικόπημα για να προχωρήσει ο Ερντογάν στην εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από όλα τα στελέχη που δεν πρόσκεινται σε αυτόν (το αν ο Ερντογάν γνώριζε για το πραξικόπημα λίγες μέρες πριν και άφησε τους πραξικοπηματίες μέχρι την τελευταία μέρα επειδή οι δικοί του στρατιωτικοί τον είχαν διαβεβαιώσει ότι μπορούσαν να το ελέγξουν είναι κάτι διαφορετικό από το στημένο πραξικόπημα). Κανείς, όμως, δεν φαίνεται να βλέπει τα απίστευτα οφέλη που μπορεί να έχει ο Ελληνισμός από ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία. Διαλύθηκε ο μύθος της εξευρωπαϊσμένης ή έστω εξευρωπαΐσιμης Τουρκίας για τα καλά. Για άλλη μια φορά ένα πραξικόπημα ήρθε να δώσει πολιτική λύση και αντιμετωπίστηκε με χατζάρες και αποκεφαλισμούς. Αποκεφαλισμούς μάλιστα των πλέον αθώων, των απλών φαντάρων που διατάχθηκαν από τους ανωτέρους τους να φυλάξουν κάποιους δρόμους ή κτίρια. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι και η μία τουρκική πραγματικότητα, η κεμαλική-στρατοκρατική και η άλλη, η ισλαμιστική-ερντογανική είναι απόλυτα βάρβαρες, αμέτοχες κάθε ίχνους ευρωπαϊκότητας και ικανές να έχουν μόνο εχθρική σχέση με την Ευρώπη (Το ανόητο ερώτημα, ποια από τις δύο Τουρκίες συμφέρει τον Ελληνισμό, έχει μία απλή απάντηση: καμία, καθώς αμφότερες μισούν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό κυρίως λόγω του ότι έχουν ηγεσίες φιλοσιωνιστικές. Όσο και αν φαίνεται περίεργο τόσο ο Ερντογάν, όσο και ο Γκιουλέν και οι στρατοκράτες κεμαλικοί –ιδίως οι τελευταίοι- βρίσκονται σε άμεση σιωνιστική επιρροή και η σχετική αποδέσμευση που προσπάθησε ο Ερντογάν, οδήγησε στην στροφή των ΗΠΑ εναντίον του).
Αλλά τα παραπάνω είναι περισσότερο ηθικά και επικοινωνιακά οφέλη του πραξικοπήματος. Τα γεωπολιτικά οφέλη είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά προφανώς ο κοιμώμενος Κοτζιάς (δεν συζητάμε για τον Τσίπρα, προφανώς δεν περιμένει κανείς από έναν τύπο σαν τον πρωθυπουργό να μπορεί έστω και να κατανοήσει, όχι να προβλέψει κιόλας τις εξελίξεις) δεν θα κάνει τίποτε μέχρι να του πουν τα αφεντικά του, δηλαδή η σιωνιστική αμερικανική ηγεσία. Πρώτο άμεσο και σχετικά μικρό όφελος: η αίτηση πολιτικού ασύλου των οκτώ Τούρκων πραξικοπηματιών. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αρνηθεί κατηγορηματικά την έκδοσή τους, όπως έπρεπε και να είχε αρνηθεί την άμεση τουλάχιστον επιστροφή του ελικοπτέρου, εκτός και αν ο Ερντογάν δεχθεί δημοσίως να δεσμευθεί ότι όποια και να είναι η ετυμηγορία της τουρκικής δικαιοσύνης για αυτούς και όποια τύχη και αν έχουν οι υπόλοιποι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα, οι οκτώ εκδοθέντες από την Ελλάδα δεν θα εκτελεστούν. Έτσι, η Ελλάδα θα φανεί ως προασπιστής της δικαιοσύνης και των ευρωπαϊκών αρχών· θα εμφανιστεί δηλαδή ως ο σοβαρός και ισχυρός γείτονας της πλήρως αποσταθεροποιημένης, αυταρχικής και χαοτικής Τουρκίας.
Πάνω σε αυτόν τον χαρακτήρα που πρέπει να επιδείξει σήμερα η Ελλάδα και σε επόμενο στάδιο η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να διεκδικήσει από το ΝΑΤΟ έναν ρόλο επιτηρητή της Τουρκίας, καθώς είναι η ισχυρότερη χώρα-μέλος στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να επιτρέπει δημόσιους αποκεφαλισμούς σε μία χώρα μέλος του, ούτε βέβαια και πραξικοπήματα. Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ ή έστω το βέβαιο πάγωμά τους για κάποιο διάστημα λόγω της νύξης από πλευράς Ερντογάν για αμερικανική υποκίνηση του πραξικοπήματος, η οποία θα εξελιχθεί σε ανοικτή κατηγορία, όταν οι ΗΠΑ θα αρνηθούν να εκδώσουν τον Γκιουλέν, αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναθέρμανση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και προσπάθεια παρουσίας της Ελλάδας ως διάδοχου κράτους της υπό διάλυση Τουρκίας στο πλαίσιο της συμμαχίας. Και κάτι τέτοιο οι ΗΠΑ το έχουν ανάγκη όσο ποτέ λόγω της ανόδου της Ρωσίας. Παρότι τώρα είναι η ευκαιρία να καταστούμε ρυθμιστές της περιοχής και ενδιάμεσοι πραγματικοί και κυριαρχικοί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, η αθλιότητα των κυβερνώντων (ξεπουλημένοι στις ΗΠΑ και ηλίθιοι), αλλά και η αποβλάκωση των περισσότερων Ελλήνων μας κάνει μάλλον απαισιόδοξους ακόμη και για το αν θα προσπαθήσουμε.
