Μπήκα
πριν λίγα χρόνια στο νοσοκομείο Καβάλας για αφαίρεση χολής. Δίκλινος ο
θάλαμος, δίπλα μου ο Παναγιώτης από τη Θάσο ένας άνδρας γύρω στα σαράντα
σοβαρός και ολιγομίλητος στην αρχή.
Το απόγευμα στην επίσκεψη των ιατρών παρατηρώ τα πόδια του γεμάτα λακούβες, εμφανώς παραμορφωμένα.
Ακούω τον διάλογο:
-Πως τα κατάφερες;
-Όχι εγώ... ο Χριστός.
Αργότερα αφού γνωριστήκαμε μου λέει:
-Από
μαθητής γυμνασίου μπήκα στις ουσίες. Στην δευτέρα λυκείου έπαιρνα ήδη
ηρωΪνη. Δεν έβρισκα κανένα λόγο για να ζώ. Έβριζα συνέχεια τον Θεό γιατί
με έφερε σ' αυτόν τον κόσμο. Για είκοσι περίπου χρόνια η ζωή μου δεν
είχε κανένα νόημα.
Μερικές
φορές γυρνούσα αργά στο σπίτι και έβλεπα την φουκαριάρα την μάνα μου
γονατιστή να κλαίει μπροστά στα εικονίσματα. Την έβριζα και την
περιγελούσα.
Έκανα αρκετές αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας.
Μιά
μέρα ετοίμαζα παραγάδια στο ψαροκάϊκο του δίδυμου αδελφού μου. Εκείνος
ήταν στο τιμόνι. Ο ουρανός πεντακάθαρος. Γυρίζω το κεφάλι μου ψηλά και
λέω από μέσα μου:
"Γιατί με αφήνεις και τυραννιέμαι;;"
Βλέπω
ένα μικρό σύννεφο να πλησιάζει προς το σκάφος.Όταν βρέθηκε ακριβώς από
πάνω μου είδα τη μορφή του Χριστού, όχι όπως την ήξερα μέχρι τότε αλλά
με λευκά σχεδόν μαλλιά, καταγάλανα μάτια κι εγώ να χάνομαι μέσα τους...
Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μου απάντησε σε όλα τα ερωτήματα όλων
αυτών των χρόνων που έζησα την κόλαση...
Οι απαντήσεις ερχόταν καταυθείαν στο στήθος μου... δεν κουνούσε τα χείλη... Έφυγε ήρεμα όπως ήλθε...
Όταν συνήλθα παρατήρησα μία λίμνη από δάκρυα μου να έχει δημιουργηθεί μπροστά στα πόδια...
Αργότερα είδα μια εικόνα της Αποκάλυψης από την Πάτμο και ήταν όπως ακριβώς τον είδα... Από εκείνη την μέρα καθάρισα...
Αργότερα πήγα στο Αγιο Όρος και τα εξομολογήθηκα όλα αυτά...
Μ. Μ.
