Ὁ ἄλλοτε ἄγριος πόλεμος καὶ ἡ προσπάθεια διὰ εἰρήνευσιν
Ἕνας Μασόνος γράφει: «Εἰς τὰ γόνατα ὤ οὐτιδανοὶ καὶ βρωµεροὶ κληρικοί»!
Ὁ µεταξὺ τῆς Μασονίας καὶ τοῦ Παπισµοῦ
πόλεµος κατὰ τοὺς προηγούµενους αἰῶνες ἦταν σκληρότατος. Ὁ Παπισµὸς
ἐµάχετο µὲ ποντιφικὲς βοῦλες καὶ ἡ Μασονία µὲ τὰ δικά της µέσα. Ἡ
ἐπιθετικὴ γλώσσα τῶν Τεκτόνων ἦταν φοβερή. Θὰ παραθέσουµε τώρα, ὡς ἕνα
τέτοιο παράδειγµα, τί κατὰ τῶν Παπικῶν ἔγραφε ὁ διαβόητος Μασόνος Leo
Taxil, ΠΡΙΝ ἐγκαταλείψει ὡς ἀποστάτης τὸν Τεκτονισµό, ὅταν ἦταν δηλαδὴ
Μασόνος ἐν ἐνεργείᾳ.
∆ιαβάζουµε σχετικῶς (σὲ αὐθεντικὸ µασονικὸ ἔντυπο) τὰ ἑξῆς φοβερὰ εἰς βάρος τῶν Παπικῶν:
«Ἐν συγγράµµατί του ἐκδοθέντι τὸ 1879 (…) ὁ διαβόητος οὗτος συγγραφέας Leo Taxil ἀναφέρει ἐν τῷ προλόγῳ µεταξὺ ἄλλων καὶ τάδε:
«Λοιπὸν οἱ κληρικοί µας ἀδυνατοῦσι καὶ
κατ’ αὐτὴν τὴν ὀξυτάτην κρίσιν τοῦ παρόντος ἀγῶνος ν’ ἀναχαιτίσωσι τὰ
αἰσχρὰ αὐτῶν πάθη, νὰ µετριάσωσι τὴν ὀργήν των καὶ νὰ περιστείλωσιν,
ἔστω κατ’ ἐλάχιστον, τὴν ροπήν των πρὸς τὴν κτηνωδίαν. Ἐµπρός, ὦ Μῶµµε,
γενοῦ ὑπὸ τὴν ἐκδικητικήν µου γραφίδα συρίζον µαστίγιον, καὶ σύ, ὦ
ἀγανάκτησίς µου, ἔσο ὁ κόπανος, ὁ ἀφίνων ἴχνη ἐπὶ τῆς σαρκός… Εἰς τὰ
γόνατα, ὤ ὑποκριταί, εἰς τὰ γόνατα ὤ οὐτιδανοὶ καὶ βρωµεροὶ κληρικοί!
Οὐδὲν ἔλεος ὑπὲρ τῶν διαφθορέων τῆς νεότητος, οὐδὲν ἔλεος ὑπὲρ ἀνάνδρων,
καταστρεφόντων µικρὰ παιδία! Ἐκβάλατε τὰ ράσα σας ἀχρεῖοι! Θὰ πλήξω
δυνατὰ καὶ ραγδαίως τοὺς βδελυροὺς σοδοµίτας… τοὺς ἀπατεῶνας, τοὺς
ἐπινοοῦντας θαύµατα, τοὺς διεφθαρµένους, εἴτε ἁπλοῖ εἶναι οὗτοι, εἴτε
ἀνώτατοι ποντίφηκες τιαροφόροι.
Εἰσερχόµενος εἶτα εἰς τὸ θέµα του [ὁ Leo
Taxil, ὅπως προείπαµε] ἀναγράφει ἀποφθεγµατικῶς: «Πᾶς θρῆσκος εἶναι ἐξ
ἀνάγκης βλάξ» …». Ὑπογραµµίζουµε δέ, ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω (καὶ τὰ ἀκόµη
χειρότερα), τὰ ἔγραψε ὁ Leo Taxil, ὅταν ἦταν Μασόνος, ΠΡΙΝ ἀποστατήσει
καὶ γίνει ἐχθρὸς τοῦ Τεκτονισµοῦ µὲ νεώτερη συγγραφή του. Τὰ ἔγραψε τὸ
1879 σὲ βιβλίο του, µὲ τὸ σχοινοτενῆ τίτλο «C’ est nous qui fouettons
ces vieux polis sons». (πηγή: Τεκτονικὸ περιοδικὸ ΑΘΗΝΑ, 1893, τεῦχος
Ἰουνίου, σελ. 90-91).
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πόλεµος µεταξὺ
Παπισµοῦ-Μασονίας καὶ τὰ αἴτιά του, οἱ σταυροφορίες κατὰ τῆς Ἀνατολῆς
καὶ ἡ ἀπάνθρωπη ἀποικιοκρατία ἦταν ὁ πραγµατικὸς µεσαίωνας, στὴν Εὐρώπη,
ὡς ὑποπροϊὸν τῆς φραγκοκρατίας, τῆς ψευδεπίγραφης Ἀναγέννησης, καὶ τοῦ
ἐν συνεχείᾳ ἀλλόκοτου εὐρωπαϊκοῦ ∆ιαφωτισµοῦ. Τὴν ἴδια περίοδο στὴν
«καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολὴ» ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρὰ τὴν ὀθωµανικὴ κατοχὴ
διατηροῦσε – καὶ ἀνανέωνε ἐν πολλοῖς – τὴν ὑψηλή της πνευµατικότητα,
κυρίως στὰ µοναστήρια µας καὶ στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν χριστιανῶν.
Μασονικαὶ ἐκφράσεις κατὰ τοῦ Πάπα βαρύταται… ∆ιαβάζουµε:
«…Τῷ 1425 οἱ Τέκτονες προεγράφησαν καὶ
κατηργήθησαν αἱ Στοαί των δι’ ἀποφάσεως τοῦ Ἀγγλικοῦ κοινοβουλίου καὶ τῷ
1561 ὑπὸ τῆς βασιλίσσης Ἐλισάβετ. Τῷ 1757 τὸ δικαστήριον τῶν Παρισίων
κατεδίκασε τὴν σύστασιν τῶν Στοῶν ἐν Γαλλίᾳ καὶ κατέλυσε τὰς
ὑφισταµένας. Τὴν αὐτὴν τύχην ὑπέστησαν ἐν Ἱσπανίᾳ, ἐν Ρωσίᾳ, ἐν Ἰταλίᾳ
καὶ ἀλλαχοῦ. Ταῦτα δὲ πάντα ἐγένοντο οὐχὶ τῇ πρωτοβουλίᾳ αὐτῶν τούτων
τῶν κυβερνήσεων ἤ λαϊκῶν ἐξεγέρσεων ὡς συνέβησαν πρὸ ἐτῶν αἱ ἐν Ἑλλάδι
[στὴν Πάτρα], ἀλλὰ τῇ σατανικῇ ἐπιβολῇ τοῦ ἐπὶ τοῦ αἱµοβαφοῦς Παπικοῦ
θρόνου καθηµένου ἀνθρωποµόρφου τέρατος, τοῦ ἔχοντος τὴν Τιαροφόρον
κεφαλήν του ἐν Οὐατικανῷ [Βατικανό], τὴν δὲ ἑωσφορικὴν οὐράν του εἰς
ᾅδου πέταυρον…»1 (Τεκτ. περ. Ἀθηνᾶ, 1893, τεῦχος Ἰανουαρίου, σελ. 11).
∆ιαβάζουµε ἐπίσης:
«…Ὁ Τεκτονισµὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις
ἥρπασε ἀπὸ τῶν χειρῶν τοῦ Πάπα τὴν ἀγχόνην καὶ τὴν µάστιγα, καὶ ἔκλεισεν
ἑρµητικῶς τὰς κατακόµβας ἐν ταῖς ὁποίαις ἐτελοῦντο τὰ φρικωδέστερα ἐν
ὀνόµατι τοῦ Σωτῆρος ἐγκλήµατα, ὅστις [ὁ Τεκτονισµός], τέλος, κατέρριψεν
αὐτὸν [τὸν Πάπα-παπισµὸ] ἐκ τοῦ ὕψους τῆς καθέδρας, ἐνώπιον τῆς ὁποίας
καὶ ὑπὸ τὴν πτέρναν τοῦ Ποντίφικος ἔκλινον τὴν κεφαλὴν Βασιλεῖς καὶ
Αὐτοκράτορες, θεωροῦντες ὑψίστην τιµὴν νὰ ἐγγίσωσι τὰ χείλη των ἐπὶ τοῦ
ἁγίου ποδός του…» (Ἀθηνᾶ, Αὔγουστος 1893, σελ. 115).
Ἄλλα: – «[Οἱ Μασόνοι] κατέρριψαν τὰ δύο
ἐκεῖνα αἰώνια τέρατα, τὸ θρησκευτικὸν τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καὶ τὸ
πολιτικὸν τῆς µοναρχίας…» (Τεκτ. περ. Πυθαγόρας 1882, τεῦχος 1, σελ.
13). – «Ποῦ ἀλλοῦ κατεκρηµνίσθη ἡ κενοδοξία τοῦ κλήρου καὶ τῶν εὐγενῶν
τῆς Γαλλίας, εἰµὴ ἐν ταῖς στοαῖς τῶν Τεκτόνων…» (Πυθαγόρας 1885, τεῦχος
8-12, σελ. 239).
Ἡ Μασονία ἐπιζητεῖ – ἀτύπως – «συµµαχίαν» ἐναντίον τοῦ Παπισµοῦ µὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν…
Κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα ἡ
«ταυτότητα» τοῦ Τεκτονισµοῦ εἶχε πλέον ἀποκαλυφθεῖ, ἦταν γνωστή. Μᾶς τὴν
ἀπεκάλυπτε ὁ Μασόνος2 καὶ «Μέγας Μάγος»3 PAPUS, σὲ λίγες γραµµές, ὡς
ἑξῆς:
«Ἡ ἁπανταχοῦ τῆς ὑφηλίου γνωστὴ ὑπὸ τὴν
ἐπωνυµίαν ΜΑΣΟΝΙΑ [εἶναι] καββαλιστικὴ ἑταιρία (…) Οἱ Μασόνοι εἶχον τοὺς
ΝΑΪΤΑΣ διὰ πρότυπα, τοὺς ΡΟ∆ΟΣΤΑΥΡΟΥΣ διὰ πατέρας καὶ τοὺς ΚΑΒΒΑΛΙΣΤΑΣ
καὶ ΑΛΧΗΜΙΣΤΑΣ διὰ προγόνους. Τὸ δόγµα των εἶναι τὸ τοῦ Ζωροάστρου καὶ
Ἑρµοῦ τοῦ Τρισµεγίστου… Εἶναι οἱ συνεχισταὶ τῆς ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΙΝΗΣ ΣΧΟΛΗΣ,
κληρονόµου πασῶν τῶν ἀρχαίων µυήσεων. Εἶναι οἱ θεµατοφύλακες τῶν
µυστικῶν τῆς Ἀποκαλύψεως [καµπαλιστικῶς, ἀριθµοσοφικῶς ἑρµηνευόµενης]
καὶ τοῦ Σεφὲρ-α-Ζοχὰρ ἤτοι τοῦ βιβλίου τῆς Αἴγλης, τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ
κυριώτερον µνηµεῖον τῆς ἰουδαϊκῆς παραδόσεως…» (πηγή: PAPUS (Docteur G.
ENCAUSS) Φιλοσοφία καὶ θεωρία τῆς Μασονίας, Τί συµβολίζει Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ
ΧΙΡΑΜ ἐν τῇ Μασονίᾳ, κατὰ µετάφρασιν καὶ µετὰ σηµειώσεων Μιχ. Θ. Γεράκη,
«ΣΕΡΑΠΕΙΟΝ», Ἀλεξάνδρεια, 1933, σελ. 5)4 .
Πέραν αὐτῶν καὶ ἐπιπλέον, «καπάκι», κατὰ τοῦ Παπισµοῦ – ὡς ἐκκλησίας πλέον – ἔρχεται ὁ «ὕµνος στὸ Σατανᾶ»
ποὺ «ἐποίησε» ἕνας Μασόνος στὴν ἴδια τὴν Ἰταλία καὶ κατὰ πρόσωπο τοῦ
Πάπα, τοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς «ἀρχηγοῦ» τῆς (δυτικῆς) «ἐκκλησίας»·
Ἰδοὺ ὀλίγα ἀπὸ τὸ δυσσεβὲς ἐκεῖνο στιχούργηµα:
«Ἂς πιοῦµε γιὰ τὴ λευτεριὰ τῆς σκέψης τῶν
ἀνθρώπων ἐκδικήτρα, ποὺ γκρέµισε τῶν διάδοχων τοῦ Πέτρου τὴν ψευδολόγο
φύτρα…»5 . Παρ’ ὅλα αὐτά, κατὰ τὴν περίοδο ἐκείνη (περὶ τὸ τέλος τοῦ ΙΘ
αἰώνα), ἐνῷ ἡ Μασονία εἶναι σὲ ὅλο τὸν κόσµο πανίσχυρη, µὲ πλῆθος
βασιλιάδων καὶ ἄλλων ὑψηλῶν προσώπων ὡς µέλη της, ἀλλὰ καὶ ὁ Παπισµὸς νὰ
κρατᾶ τὴν σχετικὴ ἰσχύ του, ἔρχονται δυνατὰ στὸ προσκήνιο οἱ ὑλιστικὲς
θεωρίες τοῦ ΙΘ αἰώνα, οἱ «σοσιαλισµοί», ὁ πλήρης ἀθεϊσµὸς τοῦ κυριότερου
Σώµατος τῆς γαλλικῆς Μασονίας διαχεόµενος σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη, τὰ
εἰρηνιστικὰ κινήµατα λόγῳ τῶν τότε ἀγρίων πολέµων… Τὸ «Σύστηµα» ἔτσι
σείεται, κινδυνεύει… Οἱ ἄνεµοι, βλέπετε, ποὺ πρὶν ἀπὸ χρόνια συνεχῶς
ἐξαπέλυε ὁ Τεκτονισµός, γίνονται τώρα ἀσυµµάζευτες θύελλες. (Ἀναρχισµός,
ἐπαναστάσεις στὴ Ρωσία κ.λπ.).
Ἐµφανίζονται ἐπιτηδείως οἱ θεοσοφιστικὲς θεωρίες
περὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου ὡς ἐποχῆς ἑνότητος πάντων, ὅλα ἐτοῦτα
ἔτσι, µαζὶ ὠθοῦν τοὺς «νηφάλιους» ἐκ τοῦ Παπισµοῦ καὶ τῆς Μασονίας νὰ
σκεφθοῦν τὴ µείωση τῆς σκληρότητος τοῦ µεταξύ τους πολέµου καὶ παύουν οἱ
κατὰ τῶν Τεκτόνων παπικὲς βοῦλες (τὸ 1884).
Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ ἄλλοι λόγοι…
Ἐπιθυµώντας ὡστόσο ὁ Τεκτονισµὸς νὰ ἔχει τὸ ἐπάνω χέρι ἔναντι τῆς
παπικῆς αὐθεντίας (καὶ αὐθαιρεσίας) ἐπιζητεῖ – ἀτύπως – κάποια ἀνοίγµατα
γιὰ «συµµαχίες». Μὲ ποιούς; Μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐναντίον «κοινοῦ
ἐχθροῦ», τοῦ Παπισµοῦ… Εἶχε βέβαια ἀπὸ καιρὸ προηγηθεῖ ἡ γνωστή, σκληρὴ
ρήση παπα-Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ κατὰ τοῦ Πάπα, καὶ ἐνοµίζετο ἔτσι ἐκ µέρους
τῶν Τεκτόνων ὅτι ὑπῆρχε – ἐνδεχοµένως – κατάλληλο κλῖµα καὶ ἔδαφος µιᾶς
τέτοιας (ἀλλόκοτης) συµµαχίας.
Ὀλίγα στοιχεῖα αὐτῆς τῆς προσπαθείας…
Σὲ παλαιὸ τεκτονικὸ ἔντυπο διαβάζουµε τὰ
ἀκόλουθα ἐπὶ τοῦ ἐν λόγῳ θέµατος τῆς «συµµαχίας» Μασονίας καὶ Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας κατὰ τοῦ Παπισµοῦ:
«Ποιὰ τὰ ὠφελήµατα τὰ ὁποῖα θὰ ἀποφέρει ἡ
τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Τεκτονισµοῦ συνεργασία πᾶς ὁ παρακολουθῶν τὰς ἐν
τῇ Ἀνατολῇ ἐνεργείας τοῦ Παπισµοῦ δύναται νὰ ὑπολογίσει. Ἡ Ἀνατολικὴ
Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία (…) ἔχει καθῆκον νὰ ἀµυνθεῖ ὑπὲρ δικαιωµάτων της
ἐναντίον τοῦ Παπισµοῦ, ὅστις ὑπὸ τὸ ράσον κρύπτει τὴν µάχαιραν, καὶ
ὅστις παρεκκλίνας τῆς ὁδοῦ τοῦ Εὐαγγελίου τολµᾶ ἐπιθέσεις καὶ
προσηλυτισµοὺς κατὰ χριστιανῶν ὀρθοδόξων… Ὄργανον ἀµύνης ἔχουσα [ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!] τὸν Τεκτονισµόν,
δύναται νὰ ἀντεπεξέλθει τελεσφόρως κατὰ τῆς τοιαύτης ἐπιβουλῆς καὶ ν’
ἀνακόψει τὸ ρεῦµα τῆς ἀπειλούσης νὰ κατακλίση τὴν Ἀνατολὴν προπα-
γανδιστικῆς τοῦ Παπισµοῦ δολιότητος…».
Καὶ ἡ Μασονία, τείνουσα ἐντονώτερα χεῖρα
«βοηθείας» πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας, ἔναντι τοῦ Παπισµοῦ,
συνεχίζει γράφουσα τὰ ἑξῆς σπουδαῖα, τὰ ὁποῖα µακάρι νὰ ἔγραφε ΚΑΙ
σήµερα, ἀπευθυνόµενος πρὸς τοὺς ἐκ τῶν οἰκουµενιστῶν σηµερινοὺς ἱεράρχες
µας, ὁ Τεκτονισµός: «…Τί ἔρχονται νὰ κάµωσι τὰ πολυπληθῆ τάγµατα τῶν
ἀποστόλων τοῦ Παπισµοῦ ἐν Ἀνατολῇ καὶ διασπείροντα ὡς λυσσαλέοι λύκοι,
ζητοῦντες λείαν ὅπου γωνία γῆς ἑλληνικῆς, ὅπου ὑπάρχει ὀρθόδοξος
χριστιανισµός; Ἔρχονται νὰ διδάξουν τοὺς ἀνατολικοὺς λαούς, ὅτι πρέπει
ν’ ἀσπασθῶσι τὸν Παπισµὸν καὶ ἀφήσωσιν ὡς τί ράκος ἄχρηστον τὴν
Ὀρθοδοξίαν; Μήπως οἱ ἐν Ρώµῃ καρδινάλιοι πιστεύουσιν ὅτι ἐν τῷ Βατικανῷ
ὑπάρχει τὸ µονοπώλιον τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς χρηστότητος, κατέχουσι δὲ ἄλλην
τινὰ µυστικὴν διδασκαλίαν, ἄγνωστον εἰς ἡµᾶς, τὴν ὁποίαν στέλλουσι τοὺς
ρασοφόρους τοῦ Πάπα νὰ διαδώσουν;
Ἂς µὴ ἀπατῶνται, ἡ νέα διδασκαλία αὕτη
[τοῦ Παπισµοῦ] µᾶς εἶναι γνωστὴ πρὸ πολλοῦ, διότι δὲν εἶναι ἄλλη ἤ ἡ τοῦ
διαβόλου, ἡ στρεβλοῦσα τὸ πνεῦµα… …Ἐκ τούτων λοιπὸν πάντων καταφαίνεται
ἀρι- δήλως, ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ Παπισµοῦ βαθύτερος καὶ σατανικότερος
τυγχάνει. Θέλει νὰ ἁρπάση καὶ γλῶσσαν καὶ θρησκείαν καὶ ἐθνισµὸν καὶ τὰ
πάντα…».
Καὶ συνεχίζουµε νὰ διαβάζουµε τοὺς τεκτονικοὺς ἐκείνους λόγους ὡς ἀκολούθως:
«…Ἐκµεταλλευόµενος δὲ [ὁ Παπισµὸς] τὴν
δουλεί- αν εἰς τὴν ὁποίαν τὸ πλεῖστον τοῦ ἑλληνισµοῦ διατελεῖ [τὸ 1893
ὅταν ἐγράφοντο αὐτὰ -ἀλλὰ καὶ παλαιότερα], προσπαθεῖ νὰ πραγµατοποιήσει
τὰ καταχθόνια σχέδιά του καὶ νὰ φέρει εἰς πέρας τὸ τερατῶδες ὄνειρό του,
νὰ ἴδη δηλ. τὴν Ἀνατολὴν πᾶσαν, ἀσπαίρουσαν ὑπὸ τοὺς ὄνυχάς του, ἀπὸ
τοῦ ὕψους δὲ τῆς Καθέδρας Αὕτης τὴν Ἁγιότητά του ποιµένουσαν τοὺς
ἀνατολικοὺς λαοὺς [ὁ Πάπας]…» (Πηγή: Τεκτ. περ. Ἀθηνᾶ, 1893, σελ. 131
καὶ ἑξῆς).
Ἰδοὺ τώρα (ἡ ἐκ τῶν ἔσω) Μεγάλη Τεκτονικὴ ἀποκάλυψις ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς…
Γνωρίζουσα καλὰ καὶ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Μασονία
τὰ τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ τεκταινόµενα παγκοσµίως, µᾶς
προσφέρει τὴν ὡς ἑξῆς διαφωτιστικὴ σχετικῶς ἀποκάλυψη.
Ἰδοὺ αὐτή:
«…Τὸ εἰρηνοπολιτικὸν σωτήριον κήρυγµα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τὴν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας…»! (Τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, ἔτος 1930, τεῦχος 1, σελ. 17).
Ἐν προκειµένῳ λοιπὸν διερωτώµεθα:
-Θὰ µποροῦσε σήµερα νὰ
ἐπαναληφθεῖ, νὰ ἐπαναδιατυπωθεῖ τὸ ἴδιο αὐτὸ «µυστικὸ» γιὰ τὰ
συµβαίνοντα σχετικῶς κατὰ τὶς ἡµέρες µας διεθνῆ οἰκουµενιστικὰ γεγονότα;
Νὰ ἐπαναληφθεῖ δηλαδὴ αὐτὸ ἀπὸ φορῶντες ράσα ἤ ὄχι Μασόνους; Ἐάν, ναί,
τότε πρὸς τί ὑφίσταται τὸ (ἐπισηµότατο) Τεκτονικὸ Τυπικὸ τῶν Ὑπέρτατων
Πριγκίπων τοῦ βασιλικοῦ µυστικοῦ, τὸ προάγον τὸν Συγκρητιστικὸ
Οἰκουµενισµό; Τὸ ὁποῖον εἶναι οἱονεὶ ὁ «καταστατικὸς χάρτης» παντὸς οἰκουµενιστῆ, λαϊκοῦ ἤ καὶ κληρικοῦ, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ του;
Μήπως ὅµως ἡ νέα «Σταυροφορία»
καὶ οἱ οἰκουµενιστικὲς παροτρύνσεις, οἱ ὁποῖες περιλαµβάνονται εἰς αὐτὸ
ἀκριβῶς τὸ Τεκτονικὸ Τυπικό, εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἂν ὁλοκληρωθοῦν θὰ
ἐπιφέρουν (ἤ σκοπεῖται νὰ ἐπιφέρουν;) τὴν «κατεδάφιση» τῆς αὐθεντίας,
τῆς µοναδικότητος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας;
(Στὸ ἑπόµενο φύλλο, Οἱ εἰς τὶς
παρυφὲς τῆς Β΄ Βατικανικῆς Συνόδου Μυστικὲς Συναντήσεις Παπικῶν καὶ
Τεκτόνων γιὰ τὸ «παύσατε πῦρ» µεταξύ τους).
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
- «Πέταυρον»… ἡ ἐλαστικὴ σανίδα, στὴν ὁποία ἐπιδεικνύονται «χοροπηδῶντες» οἱ ἀκροβάτες (Λεξικά).
- «Μασόνος»: Στὸ Τεκτ. Δελτ. 1959, τεῦχος 39, σελ. 597.
- «Μέγας Μάγος»: Στὸ Τεκτ. Περ. Πυθαγόρας, 1911, τεῦχος 3-4, σελ. 120.
4.Τὸ ἀποκαλυπτικὸ αὐτὸ βιβλίο ἀφιερώνει ὁ
μεταφραστής του «Τῷ φιλτάτῳ μοι φίλῳ ἐνδοξοτάτῳ δόκτορι Δημοσθ. Α.
Βερατῷ, μεγάλῳ ἱεροφάντῃ -Ὑπάτῳ Ταξιάρχῃ καὶ Μεγάλῳ Διδασκάλῳ τῶν
Ἡνωμένων Δογμάτων, Μέμφιδος καὶ Μισράιμ- Προέδρῳ τοῦ Τάγματος τῶν
Μαρτινιστῶν ἐν Αἰγύπτῳ».
- Στὰ τεκτ. περ., τεκτ. δελ. 1971, σελ. 169 καὶ Ὁ Διαβήτης ἔτους 2005, τεῦχος 16, σελ. 31.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ 27 ΜΑΪΟΥ 2016
https://egolpio.wordpress.com
