του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Η πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια
τρομακτική πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, που στην πραγματικότητα
βέβαια δεν είναι παρά απλώς η πιο ορατή πλευρά μιας βαθύτατης πνευματικής
παρακμής, η οποία έρχεται να σφραγίσει μία μακρά περίοδο ευτέλειας, ιστορικής
αμνησίας, πολιτισμικής διάβρωσης και ηθικής καταρράκωσης.
Μια περίοδο σταδιακής
αποσάθρωσης της ίδιας μας της συλλογικής ιδιοπροσωπείας και αυτοσυνειδησίας,
κατά την οποία, εκούσια υποταγμένοι στα σκύβαλα του ανερμάτιστου ευδαιμονισμού
και της δυτικότροπης «εκσυγχρονιστικής» υστερίας, πετάξαμε στη χωματερή
βιώματα, αξίες, παραδόσεις, ιδανικά και όλα ακόμη όσα μας διαμόρφωσαν ως λαό
και μας κράτησαν ζωντανούς σε καιρούς χαλεπούς και δύσβατους, σε καιρούς
ανέχειας, ξένης κατοχής, διωγμών και δοκιμασίας. Η σταδιακή απονέκρωση της
ιστορικής μας μνήμης και κυρίως η απώλεια της ζωντανής και βιωματικής μας
σχέσης με την Ορθοδοξία (που δεν ήταν απλώς μία «θρησκεία», αλλά το ίδιο το
εσώτατο οξυγόνο της ταυτότητάς μας, ένας συνολικός τρόπος ζωής, συμπεριφοράς και συναντίληψης των πάντων),
γέννησαν ήδη εδώ και πολλές δεκαετίες τα σπέρματα της σύγχρονης εθνικής μας
ψυχασθένειας και της συλλογικής υπαρξιακής μας σύγχυσης.
Στο
τέλος αυτής της διαδρομής, ήρθε και η τραγική επισφράγιση, με την περίοδο της
λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Εδώ και 40 περίπου χρόνια επιβλήθηκε σταδιακά στη
χώρα μας – (και εν ονόματι μιας δήθεν προόδου) το απόλυτο ξεχαρβάλωμα του
παντός: μία πλημμυρίδα ασύδοτου πλουτισμού, πλήρους ατιμωρησίας, ελληνοφοβικής
υστερίας, πολιτιστικής ασυναρτησίας, πολιτικής διαφθοράς, αδιάντροπης κλεπτοκρατίας, προκλητικής αναξιοκρατίας,
εκκλησιαστικής εκκοσμίκευσης, εκποίησης κάθε αξίας, ευτελισμού όλων των θεσμών.
Ας θυμηθούμε τον «εκδημοκρατισμό» (στην πραγματικότητα διάλυση) του στρατού και
της αστυνομίας. Τον εκμαυλισμό της Δικαιοσύνης. Την (μέσω αλλεπάλληλων νομικών
μεταρρυθμίσεων) νομιμοποίηση της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος. Τον πλήρη
ευτελισμό της λειτουργίας ενός πολιτεύματος, που έχει εδώ και καιρό αποδειχθεί
εξολοκλήρου κίβδηλο και μόνο κατ’ ευφημισμόν δημοκρατικό. Και κυρίως την
απολύτως εσκεμμένη και μεθοδική προσπάθεια εκ μέρους του γηγενούς
πολιτικοοικονομικού συστήματος (δηλαδή μιας δράκας εξωνημένων κολαούζων της
διεθνούς σιωνιστικής μεγαλοσυμμορίας) να καταστρέψει ό, τι είχε έως τότε
απομείνει στον ελληνικό λαό από πλευράς ορθόδοξης πίστης, εθνικής συνείδησης
και ιστορικής μνήμης. Στον βωμό του αφελληνισμού και της εκκλησιομαχικής παράνοιας
κατομνύουν πλέον εδώ και πολλά χρόνια όλα τα μεγάλα ΜΜΕ και άπασα η
προβεβλημένη από αυτά δήθεν διανόηση, ενώ τον ίδιο ρόλο παίζει δυστυχώς με
τρόπο ολοένα και πιο απροκάλυπτο και η ίδια η δημόσια εκπαίδευση, σε όλες της
ανεξαιρέτως τις βαθμίδες. Και αφού η χώρα απονευρώθηκε και ευνουχίστηκε
πνευματικά, ήρθαν εν τέλει και οι ταφόπλακες των μνημονίων και της αθρώας
λαθρομετανάστευσης (δηλαδή της προϊούσας ισλαμοποίησης του τόπου μας) για να
επιστεγάσει και υλικά - μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής
διάλυσης, της δημογραφικής συρρίκνωσης και της εθνικής υποδούλωσης - τη
θανατική της καταδίκη.
Έτσι σήμερα η πατρίδα
μας δείχνει μοιραία πια να βουλιάζει μέσα στην πιο ζοφερή απόγνωση. Στερημένη
πλέον από τα βασικότερα δομικά στοιχεία της ταυτότητάς της, παραλυμένη από την
ιστορική αμνησία, αποξενωμένη από τις αξίες της, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό,
επιδέξια χειρουργημένη επί χρόνια πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη με το νυστέρι
της δανεικής ευμάρειας και του εύκολου πλουτισμού, που αποστέγνωσαν μέσα μας
κάθε έννοια πνευματικής ισορροπίας και εθνικής αξιοπρέπειας, κυριεύεται πλέον
από άγχος, κατάθλιψη και πανικό και οδηγείται - μάλλον φυσιολογικά υπό αυτές
τις συνθήκες - στην απελπισία, τώρα που η ευδαιμονία της χλιδής απομακρύνθηκε
πια οριστικά από τα μάτια της. Μετά από τόσα χρόνια πνευματικής παρακμής,
παρασιτισμού, χυδαιότητας και ευτέλειας, αρχίζει να διαπιστώνει με τρόμο, πως
έχει φτάσει πια στον πάτο.
Μπροστά στην
κατάρρευση που επίκειται (και την οποία τίποτε αυτή τη στιγμή δεν δείχνει ικανό
ανθρωπίνως να την ανακόψει) και καθώς η πατρίδα μας σύρεται ως «πρόβατον επί
σφαγήν» προς τον ολοκληρωτικό πολιτισμικό, δημογραφικό και οικονομικό αφανισμό
κάτω από τη μπότα των ξένων επιβητόρων της και των ντόπιων τοποτηρητών τους,
είναι φανερό ότι όσες υγιείς δυνάμεις έχουν απομείνει πλέον ζωντανές στον τόπο
μας πρέπει να εγερθούν και να δράσουν με αποφασιστικότητα για τη σωτηρία του.
Οι πάσης φύσεως έως τώρα ηγεσίες και όλες ανεξαιρέτως οι υπάρχουσες πολιτικές
δυνάμεις, ρημαγμένες από τη φαυλότητα και την ιδιοτέλεια, είναι φανερό πως
είναι είτε απρόθυμες είτε ανίκανες να ανασχέσουν την επερχόμενη καταστροφή. Και
τόση απελπισία γεννά πλέον εδώ και χρόνια στον λαό η διαιωνιζόμενη ύπαρξή τους,
που δυστυχώς τον ωθεί σε ακραίες επιλογές αντίδρασης, μέσα κυρίως από τη
στήριξη σχημάτων, που αποτελούν είτε μηδενιστικά και ελληνοφοβικά
ανεμομαζώματα, είτε φασιστικούς συρφετούς πατριδοκάπηλης χυδαιότητας. Πρόκειται
και στις δύο περιπτώσεις για αποτρόπαια προσωπεία της ίδιας ακριβώς πνευματικής
μας παρακμής. Και κατά βάθος όλοι το γνωρίζουν (ακόμη και οι - ελέω ανυπαρξίας
κάποιας αξιόπιστης επιλογής - όψιμοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές τους) ότι
τέτοιου είδους σχηματισμοί αποτελούν ένα ακόμη σύμπτωμα της αρρώστιας - και
πάντως κατά κανένα τρόπο τη θεραπεία της.
Για όλους αυτούς τους
λόγους αποτελεί σήμερα - περισσότερο από ποτέ - επιτακτική αναγκαιότητα η
εμφάνιση μιας μαζικής, δυναμικής κίνησης και ενός νέου πολιτικού φορέα, που θα
έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το υπάρχον πολιτικό
σκηνικό. Ενός φορέα που θα ξεπεράσει εντελώς τις ανούσιες και παρωχημένες
«αριστερές» και «δεξιές» ετικέτες και τις διχαστικές πομφόλυγες των κομματικών
μαντριών. Ενός φορέα που θα επιχειρήσει να ανατρέψει συθέμελα το σάπιο πολιτικό
κατεστημένο και να δρομολογήσει τις διαδικασίες για την έξοδο της πατρίδας από
την ξένη κατοχή, αλλά και για τη σωτηρία της από τον θανάσιμο νεο-οθωμανικό
κίνδυνο. Ενός φορέα που θα οραματιστεί και θα εργαστεί για την αναγέννηση της
Ελλάδας, μέσα από την επανασύνδεση με τις παραδοσιακές αξίες της. Ενός φορέα
που θα εντρυφήσει σε αυτές τις αξίες όχι ως κάτι στατικό και μουσειακό, αλλά
αναγεννώντας συγχρόνως και την πάλαι ποτέ ικανότητα του Ελληνισμού να
μετουσιώνει προοδευτικά και να ανακαινίζει δημιουργικά. Ενός φορέα που θα
βασιστεί πραγματικά στο φως της Ορθοδοξίας και τα ιδεώδη του Ελληνισμού και δεν
θα τα καπηλευτεί απλώς για επικοινωνιακούς λόγους, όπως πράττουν πάλι εσχάτως
κάποιοι τεχνητά νεκραναστημένοι επαγγελματίες χριστιανοκάπηλοι ελλαδέμποροι.
Ενός φορέα που θα εργαστεί για την αναγέννηση της Παιδείας, την αναδόμηση της
Δικαιοσύνης, την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, την εμπέδωση
συνθηκών αξιοκρατίας και πραγματικής δημοκρατίας, τη χάραξη νέων δρόμων στην
εξωτερική μας πολιτική, την άμεση λύση του λεγόμενου μεταναστευτικού ζητήματος και
ακόμη την αντιμετώπιση όλων των άλλων μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν σήμερα
τη χώρα μας. Ενός φορέα που θα επιδιώξει το τέλος του παρασιτισμού και τη
δημιουργία υποδομών πρωτογενούς παραγωγής στον οικονομικό τομέα, αλλά και την
αξιοποίηση των άφθονων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, προς όφελος όμως του
λαού της και όχι των ξένων συμφερόντων. Ενός φορέα, τέλος, που πρέπει να στελεχώνεται
από νέα, καθαρά και άφθαρτα πρόσωπα και στον οποίο χωρούν όλοι ανεξαιρέτως οι
Έλληνες που νιώθουν πόνο και αγωνία για το μέλλον της πατρίδας, αλλά κανείς (μα
απολύτως κανείς) από όσους άσκησαν μέχρι τώρα οποιαδήποτε μορφή πολιτικής διοίκησης
και εξουσίας, όσους ενεπλάκησαν στο άθλιο κομματικό σκηνικό της παρακμής, όσους
λέρωσαν έστω και έμμεσα τα χέρια τους μέσα στο παιχνίδι της συναλλαγής και της
διαφθοράς.
Έρχεται λοιπόν η ώρα της κινητοποίησης,
της συστράτευσης και της πραγματικής αντίστασης στα σχέδια των ολετήρων της
πατρίδας. Ήδη μάλιστα έχει χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος. Την ώρα που όλα γύρω μας
καταρρέουν με πάταγο, τη στιγμή που η γη μας, οι μνήμες μας, οι ζωές μας οι
ίδιες καταστρέφονται και ξεπουλιούνται, κανείς πραγματικός Έλληνας δεν έχει πια
το δικαίωμα να παραμένει ανενεργός και απαθής. Πλησιάζει πια ο καιρός που όσοι
απόμειναν ζωντανοί σε αυτόν τον τόπο, θα κληθούν και να το αποδείξουν…
