(από το ημερολόγιο μιας μητέρας)
29 Μαΐου 2014
Μέρα πένθιμη, μέρα θλιβερή η 29 Μαΐου. Πολλή συγκίνηση νιώθω κάθε χρόνο αυτές τις μέρες….
Να ΄ναι τυχαίο που φέτος συνέπεσε η θλιβερή επέτειος της Αλώσεως της Πόλης μας με την Ανάληψη του Κυρίου μας;… Πέρσι είχε συμπέσει με την εορτή της Μεσοπεντηκοστής, την ημέρα που πανηγύριζε τότε, στα ένδοξα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορία ο Ναός της του Θεού Σοφίας, η αγια- Σοφιά.
«Σημαδιακή» την χαρακτήρισε μια καλή φίλη αυτή την σύμπτωση. …Ίσως ο Θεός να θέλει να μας ενισχύσει, να μην αποκάμουμε με τις δυσκολίες που περνάμε σαν Έθνος και σαν κράτος, να ελπίζουμε και να περιμένουμε… Ίσως να μην είμαστε ακόμα άξιοι για να επιστρέψουμε στην Πόλη μας… Ίσως η επόμενη γενιά, ίσως τα παιδιά μας να αξιωθούν…
Τέτοιες σκέψεις τριγύριζαν όλο το πρωί στο μυαλό μου. Τα χρόνια περνούν και «αργεί να ΄ρθει εκείνη η μέρα».
Κάθε χρόνο μιλάμε στα παιδιά μας για την Άλωση με λόγια απλά προσπαθούμε να τους μεταδώσουμε την αγάπη μας για την Βασιλεύουσα και προσμονή για το «ποθούμενο».
Και κάθε χρόνο μας ρωτούν: « Πότε θα πάρουμε την Πόλη;… Γιατί ακόμα δεν την παίρνουμε;… Πόσα χρόνια ακόμα θα περάσουν;…»
Τι να απαντήσεις στα παιδιά; Τι να τους πεις; Ότι δεν είμαστε άξιοι, ότι περιμένει ο Θεός να δει διάθεση μετανοίας από το Έθνος μας;… Κάτι πάω να πω και αισθάνομαι περισσότερο βαριά την προσωπική μου ευθύνη.
Και προσπαθώ και πάλι με θρύλους και παραδόσεις, με τραγούδια και διηγήσεις, με προβολές και εικόνες, να μεταδώσω την αγάπη για την Πόλη και την Ρωμανία , την προσμονή για επιστροφή στην Βασιλεύουσα και τις Αλύτρωτες Πατρίδες… Από την κούνια τους με νανουρίσματα που αναφέρονταν στην Πόλη τα νανούριζα και συχνά αντί για παραμύθια τους διηγούμουν θρύλους και παραδόσεις για το πάρσιμο της Πόλης: για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα ξυπνήσει, για τα μισοτηγανισμένα ψαράκια του Μπαλουκλί, για την βυθισμένη Αγία Τράπεζα της αγια- Σοφιάς, για την Κόκκινη Μηλιά…
Διαβάστε τη συνέχεια
