Ερώτησα κάποτε τον
Γέροντα Παίσιο, να μου πει εάν γνωρίζει κάτι για τους γυμνούς ασκητές που
μένουν στην κορυφή του Άθωνα. Μου απάντησε : «Παλαιότερα γνωρίζαμε πολλά περιστατικά γι΄ αυτούς τους γυμνούς
αναχωρητές. Σήμερα όμως, έχουμε πολύ καιρό ν΄ ακούσουμε πώς κάποιος τους είδε.
Εγώ, όταν ευρισκόμουν στην Αγία Άννα, συνάντησα στο μονοπάτι που εβάδιζα έναν
γυμνό ασκητή.
Είχε κρεμασμένο από το λαιμό του ένα μικρό μεταλλικό κουτί
και μέσα διατηρούσε άγιο άρτο για να κοινωνεί. Πριν προλάβω να του μιλήσω, μου
λέει : «Έχασες το μονοπάτι. Αυτό το δρόμο θα πάρεις για να πας εκεί όπου
θέλεις». Έμεινα εκστατικός από το θέαμα του αγιασμένου αυτού ανθρώπου. Πήρα την
ευχή του και προχώρησα.
Τώρα θα σου διηγηθώ
κάποια άλλη περίπτωση. Καθόμουν εδώ, όπου είναι τώρα τα κούτσουρα, και
συζητούσα με τους προσκυνητές. Εκείνη την ώρα ήλθε κάποιος μοναχός και, για να
μη με διακόψει, αλλά και για να μην εμφανισθεί στους ανθρώπους, κάθισε εκεί στο
κατηφορικό μέρος και περίμενε.
Όταν έφυγε ο κόσμος και έμεινα μόνος, ήλθε κοντά
μου και μ΄ αγκάλιασε, τον αγκάλιασα και ανταλλάξαμε έτσι τον εν Κυρίω ασπασμό.
Είδα ότι το πρόσωπό του έλαμπε και κατάλαβα ότι είχε χάρη ο αδελφός αυτός. Τότε
μου λέγει : «Πάτερ Παίσιε, πεινάω πολύ.
Γυρίζω στις σπηλιές και ασχολούμαι μόνο με την προσευχή. Τίποτε άλλο δεν κάνω.
Κάπου – κάπου πηγαίνω στα μοναστήρια και παίρνω λίγη τροφή, λίγο ψωμί. Τώρα
όμως πεινάω. Έχω πολλές ημέρες να φάω και σε παρακαλώ να μου δώσεις κάτι».
Αμέσως του ετοίμασα ό,τι είχα πρόχειρο. Όταν τελείωσε το φαγητό, συζητήσαμε για
την ζωή του και κατάλαβα ότι ήταν πολύ προχωρημένος στη νοερά προσευχή».
Και
έπειτα ο Γέροντας Παίσιος κατέληξε : «Υπάρχουν ορισμένοι μοναχοί που είναι
αφανείς. Κανείς δεν τους γνωρίζει. Κάπου – κάπου εμφανίζονται, κάνουν καμιά
δουλειά, παίρνουν λίγο ψωμάκι και πάλι εξαφανίζονται στις σπηλιές. Αυτοί οι
κρυφοί μοναχοί αγωνίζονται μ΄ αυτόν τον τρόπο, όπως αυτός που είδα με τα μάτια
μου».
http://tribonio.blogspot.gr/2014/06/blog-post_24.html
