Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Τη στιγμή που οι σχέσεις των δύο πλευρών δείχνουν να έχουν φτάσει σε επίπεδο «ψυχρού πολέμου», αφού...
σε όλες τις μεγάλες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή του υδάτινου άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος τα συμφέροντα της Μόσχας είναι αντιδιαμετρικά αυτών της Άγκυρας, ένας… ιμάμης που ζει στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ, φαίνεται να τους ενώνει.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην Μόσχα, οι διαφορές φάνηκαν αγεφύρωτες, παρά τα διπλωματικά χαμόγελα και αβροφροσύνες των δύο πλευρών. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και στην Κριμαία έχουν φέρει τεράστιες δυσκολίες στην τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία από την μία πλευρά προσπαθεί να κρατήσει τις όποιες ισορροπίες, από την άλλη όμως δεν μπορεί να κρύψει τις μύχιες νεοθωμανικές της σκέψεις, αλλά και τις φοβικές της εμμονές.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η τοποθέτηση Νταβούτογλου, ότι το «καλό» με την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, είναι «τα δικαιώματα της αυτονομίας» που θα απολαύσουν οι «αυτόχθονες» (από πότε άραγε;) Τάταροι της περιοχής, όπως ακριβώς «απολάμβαναν και υπό την ουκρανική διοίκηση»; Η ρητορική… πιρουέτα και διανοητικός ακροβατισμός σε όλο τους το μεγαλείο.
Το να αναφερθούμε στα της Συρίας θα είναι πλεονασμός.
Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό, αφορά στην προσέγγιση των δύο πλευρών στο θέμα του Φετουλάχ Γκιουλέν. Η Ρωσία – όπως κάθε σοβαρό κράτος το οποίο ενδιαφέρεται για την ασφάλεια των πολιτών του, την κοινωνική ειρήνη και την εδαφική του ακεραιότητα – έχει απαγορεύσει την λειτουργία «σχολείων» του Φ. Γκιουλέν στην επικράτειά της, ενώ από το 2012 με δικαστική απόφαση έχει θέσει σειρά βιβλίων του συγκεκριμένου Ιμάμη, αλλά και την γενικότερη ιδεολογία του, σε λίστα εξτρεμιστικών αναγνωσμάτων και επικίνδυνων για την ασφάλεια της χώρας.
Με βάση τη συγκεκριμένη θέση της Μόσχας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να βρίσκει για την ώρα και για το συγκεκριμένο θέμα έναν ανέλπιστο σύμμαχο στον οποίο μπορεί να στηριχτεί και να συνεργαστεί για να καταπολεμηθεί το κίνημα του ιμάμη της Πενσυλβανία.
Φυσικά,
η «ανίερη» αυτή συμμαχία μπορεί να έχει έναν μόνο νικητή και αυτός δεν
είναι άλλος από τη Ρωσία, αφού με τη στρατηγική που ακολουθεί θα
βοηθήσει τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας να «ξεριζώσει» ένα
από τα πλέον ισχυρά προπαγανδιστικά όπλα που ανέπτυξε τα προηγούμενα
έτη, και τα οποία τα έστρεψε κατά κύριο λόγο στον χώρο επιρροής της
Ρωσίας, αλλά και τον ορθόδοξο κόσμο!
Από την πλευρά της η Τουρκία – υπό την ηγεσία του σημερινού πρωθυπουργού – εάν και εφόσον καταφέρει να κατισχύσει του εσωτερικού αυτού πολέμου, θα έχει καταφέρει να απογυμνωθεί από κάτι το οποίο της προσέδιδε πολιτισμική ισχύ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας και των Βαλκανίων.
Με άλλα λόγια, είναι μάλλον προφανές πως η πιεζόμενη πανταχόθεν ηγεσία του ΑΚΡ φαίνεται έτοιμη για μεγάλους συμβιβασμούς, οι οποίοι από την φύση τους «ψαλιδίζουν» τα νεοθωμανικά όνειρα, πριν καν αρχίσουν να μορφοποιούνται. Υπό το συγκεκριμένο πρίσμα, ο πόλεμος Ερντογάν-Γκιουλέν λαμβάνει έναν «ολοκληρωτικό» χαρακτήρα, αφού πέραν των ΗΠΑ, στην όλη διένεξη έχει αρχίσει να εμπλέκεται όλο και περισσότερο και η Ρωσία.
Και
μία ερώτηση για το τέλος του σύντομου αυτού σημειώματος: Αλήθεια, τώρα
που ο ιμάμης είναι στριμωγμένος στην ίδια του τη χώρα, ΕΜΕΙΣ στη ΘΡΑΚΗ
τι κάνουμε με τα ιδρύματα που ελέγχει. Ο Ερντογάν συμμαχεί με τον…
διάβολο (Πούτιν) για να εξουδετερώσει τον θανάσιμο εχθρό του, ενώ εμείς
που υποτίθεται διατηρούμε σε προσωπικό επίπεδο φιλικές σχέσεις με τον
πρωθυπουργό της Τουρκίας, δεν τολμάμε καν να δοκιμάσουμε να ξεριζώσουμε
τη δράση αυτών των ιδρυμάτων.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε την αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης, εάν η Αθήνα έκανε τα αυτονόητα στην ακριτική αυτή περιοχή μας.πηγή
