Ημέρα Σαββάτου, πρωΐ - πρωΐ, 13 Φεβρουαρίου 1982, σαν αστραπή διαδόθηκε σε κάθε άκρη της γης, ότι ο αγαπημένος μας δάσκαλος, ο Δημήτριος Παναγόπουλος, ο ευεργέτης των ψυχών μας, πέταξε στους Ουρανούς, έφυγε από κοντά μας. Έπαθε καρδιακή προσβολή!
Εκατοντάδες κόσμος έτρεξαν στο σπίτι στο Παγκράτι, στην οδό Φορμίωνος 115. Άνδρες και γυναίκες έκλαιγαν και έχυναν την ευγνωμοσύνη τους επάνω στο σορό του! Οι ψυχές όλων μας βρίσκονταν σε ένα φοβερό αδιέξοδο, αλλά μόλις έμπαινε ο καθένας στο σπίτι και αντίκρυζε την κυρία Αγγελική, τη γυναίκα του, κάτι έκανε την ψυχή να ηρεμήσει να επανακτήσει τις ελπίδες της, ότι θα ξαναδεί τον ευεργέτη της! Και αυτό γιατί η κ. Αγγελική δεν φορούσε μαύρα!
Ο Παναγόπουλος της είχε αφήσει ρητή εντολή, να μην φορέσει μαύρα και χαρακτηριστικά της είχε πει ενώπιόν μας:
- Αν φορέσεις μαύρα όταν κοιμηθώ, θα ζητήσω άδεια από τον Κύριο, να επανέλθω ένα λεπτό στη ζωή, να σου δώσω ένα ράπισμα και να ξαναφύγω!
«Τα μαύρα έλεγε ο αείμνηστος Παναγόπουλος, είναι επαναστατική σημαία εναντίον του Θεού. Δηλαδή δεν ξέρει ο Θεός τι κάνει, γιατί πήρε τον άνθρωπό μας και Του εναντιωνόμαστε εμείς οι έξυπνοι;
Και αν δεχόμαστε, ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει και πάλι τα φοράμε για τους ανθρώπους, να μην παρεξηγηθούμε. Τους ανθρώπους τους φοβόμαστε, αλλά τον Θεό δεν Τον λογαριάζουμε. Ας λέει ό,τι θέλει Αυτός».
Ας σημειωθεί εδώ, ότι οι 2 τελευταίες ομιλίες του ήταν περί θανάτου.
Την επόμενη μέρα, 14 Φεβρουαρίου του 1982, μετά τη Θεία Λειτουργία, εψάλη η Νεκρώσιμος Ακολουθία στον Ιερό Ναό της Παναγίας στην Καισαριανή. Τα λόγια που ακούγονταν από τον κόσμο για τις αμέτρητες προσφορές του, πνευματικές και υλικές, στους συνανθρώπους του, δεν έχουν τελειωμό. Όλοι νοιώθαμε ορφανοί και ο ένας ζητούσε παρηγοριά από τον άλλον.
Παρακαλούσαμε τον Κύριο για την ψυχή του, μα νοιώθαμε, ότι εμείς βρισκόμαστε σε μεγαλύτερη ανάγκη. Και ο Κύριος μας λυπήθηκε και μας παρηγόρησε αρκετά, όταν εκατοντάδες άνθρωποι είδαμε τους 2 πολυελαίους που κρέμονταν πάνω από το λείψανο του αγαπημένου μας Παναγόπουλου, να κινούνται ρυθμικά, ημικυκλικά, πότε ο ένας πότε ο άλλος! Σταματούσε ο ένας, αμέσως άρχιζε ο άλλος! Μέχρι το τέλος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας.
Και αυτό ακριβώς συνέβη σε όλα του τα μνημόσυνα. Κάθε φορά που άρχιζε το μνημόσυνό του, ο μεγάλος πολυέλαιος, άρχιζε να κινείται έντονα, ρυθμικά, ημικυκλικά, ιδιαίτερα όταν ο ιερεύς ανέφερε το όνομά του. Και σταματούσε να κινείται, όταν τελείωνε το μνημόσυνο!
Τον τελευταίο ασπασμό δώσαμε στον αγαπημένο μας Παναγόπουλο, στο Κοιμητήριο του Βύρωνος, όπου ενταφιάστηκε. Ο ασπασμός διήρκεσε μιάμιση ώρα, παρόλο που όλοι περνούσαν πολύ βιαστικά!
Αιωνία σου η Μνήμη Αξιομακάριστε Δημήτριε Παναγόπουλε
Ο φίλος του Γεώργιος Μπουτσουρής
