Όταν τον έβλεπα (μια δυο φορές τον είχα δει έτσι τυχαία) έτρεχα κοντά τον για να πηγαίνουμε μαζί και να τον έχω περισσότερο κοντά μου… Με πήρε μαζί μιλώντας μου στο δρόμο και μπήκαμε μέσα στην Πολυκλινική.
Έκανε κάποια δουλειά και, βγαίνοντας απ’ την κεντρική είσοδο της Πολυκλινικής, στεκόταν κάποιος ή κάποια άγνωστη εκεί πέρα δεν θυμάμαι αν ήταν άντρας ή γυναίκα κι άρχισε να βρίζει σκαιότατα τον Παππούλη να του λέει πολύ άσχημες βρισιές, να τον βλασφημάει…
Εγώ ταράχτηκα πάρα πολύ και πήγα να τον κοιτάξω να του πω τι θα κάνουμε, τι θα του απαντήσουμε, γιατί μας βρίζει. Ο Παππούλης ατάραχος, σαν να μην είδε τίποτα, προχωρούσε γαλήνιος και βγήκε απ’ την πόρτα κι έφυγε…
Όταν τον ρώτησα, τι συνέβη, γιατί δεν μίλησε, δεν μου απάντησε καθόλου μου θύμισε εκείνη την στιγμή τον Χριστό που περνούσε ανάμεσα στο πλήθος στη Ναζαρέτ -θέλανε να τον σπρώξουνε για να τον ρίξουνε στον γκρεμό. Αυτός [ο Χριστός] πέρασε, πέρασε διά μέσου αυτών που ήταν εχθροί του και τους αντιμετώπισε μ’ αυτόν τον γαλήνιο τρόπο.
Από Το Βιβλίο “Θαυμαστά Γεγονότα Και Συμβουλές Του Γέροντος Πορφυρίου”, Των Εκδόσεων “Η Μεταμόρφωσις Του Σωτήρος”, Μήλεσι.
