«Θυμάμαι μία συνομιλία με τον Γέροντα Πορφύριο, για τον Αντίχριστο, τότε που γινόταν πολύς λόγος γι’ αυτόν. Ήτο ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ο Γέροντας και μου είπε:
- Δεν μου λες, εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσης;
- Βεβαίως, Γέροντα, του απάντησα· πώς δεν μπορώ;!
- Βρε, μου λέει έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελλός είσαι; Θα πέσης επάνω μου και θα σκάσω.
- Ε, ναι Γέροντα, πρέπει να σηκωθήτε σείς για να καθίσω εγώ, συμπλήρωσα διορθώνοντας.
Α, μπράβο, μπράβο! Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και τον αντίχριστον. Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να βρη θέση ο αντίχριστος;
-Όχι, Γέροντα.
-Ε γι’ αυτό παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου. Δυστυχώς όμως δεν προσέχουμε και μπαίνει ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ ευγενής στέκεται στην πόρτα και κτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει, ενώ ο διάβολος μία τρυπούλα να βρη, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπη δεν ξαναβγαίνη... Γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε τόπο στον σατανά. Πολλές φορές δεν προσέχουμε και είτε τον αναφέρουμε, είτε στέλνουμε στον διάβολο τα παιδιά μας είτε την γυναίκα ή τον άνδρα ή άλλους ανθρώπους…
