και δεν ήξερε ακριβώς την ημερομηνία ούτε φυσικά και τον εορταζόμενο άγιο.
Έκανε τις ακολουθίες με κομποσχοίνι και, όταν άρχισε να εύχεται και για τον άγιο της ημέρας, τον απασχόλησε ο λογισμός ποιος ήταν αυτός ο άγιος.
Τότε εμφανίστηκαν μέσα στο εκκλησάκι δύο άγιοι, ο ένας μπροστά και ο άλλος από πίσω. Ο δεύτερος ήταν ο άγιος Παντελεήμων, τον οποίο αναγνώρισε ο Γέροντας. Ο πρώτος όμως τού ήταν άγνωστος.
Από την απορία τον έβγαλε ο ίδιος ο Άγιος που τού είπε:
«Γέροντα, είμαι ο Λουκιλιανός».
Ο Γέροντας δεν πρόσεξε καλά το όνομα και ρώτησε:
«Πώς; Λουκιανός;».
«Όχι, Γέροντα. Είμαι ο Λουκιλιανός».
Και αμέσως οι δύο άγιοι εξαφανίστηκαν. Ο Γέροντας εντυπωσιάστηκε και βρήκε το μηναίο του Ιουνίου για να βεβαιωθεί, αν γιόρταζε ο άγιος Λουκιλιανός. Πράγματι ήταν η μνήμη του!
Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ, σελ. 46
