Στίς 23 Μαΐου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν καί Ὁμολογητοῦ Μιχαήλ, ἐπισκόπου Συνάδων.
Γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό συναξάρι: Οὗτος ὁ ἀγγελώνυμος Μιχαήλ ... ἠφάνισεν τήν βλάσφημον αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων καί ἔφραξε τά ἄθεα αὐτῶν στόματα...Ὅθεν Λέων (αὐτοκράτορας) ὁ θηριώνυμος δέν ὑπέφερε τό ρεῦμα τῆς ἱερᾶς γλώσσης τοῦ ἁγίου, διότι παρασταθείς ἔμπροσθεν τοῦ βήματος αὐτοῦ ὁ μακάριος οὗτος, οὔτε ἀπό τούς φοβερισμούς του ἐδηλίασεν, οὔτε ἀπό τάς κολακείας του ἐμαλακώθη, ἀλλά μέ ἐλευθέραν καί ἀνδρείαν φωνήν ἐξεβόησε λέγων: ’’Τήν ἄχραντον εἰκόνα εὐσεβῶς σέβομαι καί προσκυνῶ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς θείας αὐτοῦ μητρός, τό δέ δόγμα σου καί τόν ὁρισμόν πτύω καί ὡς οὐδέν λογίζομαι’’.
Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεύς ... ἀνάψας ὑπό θυμοῦ κατεδίκασε τόν ἅγιον εἰς μακράν ἐξορίαν.
Ἔφραξεν ὁ Ὅσιος Μιχαήλ τά ἄθεα στόματα τῶν εἰκονομάχων. Ἀθέους ὀνομάζει τούς εἰκονομάχους ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Σήμερα τούς εἰκονομάχους (παπικούς καί προτεστάντες) τούς ὀνομάζουμε ’’ἀδελφές ἐκκλησίες’’! Γίναμε ἕνα μαζί τους. Ἕνα μέ τήν ἀθεΐα! Νά, τί εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Μιχαήλ οὔτε ἀπό τίς ἀπειλές τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα πτοήθηκε οὔτε καί ἀπό τίς κολακεῖες του κάμφθηκε.
Σήμερα, ὅμως, τί γίνεται;
Σήμερα, μπροστά στίς άπειλές καί τούς φοβερισμούς αἱρετιζόντων ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων, οἱ μέν μοναχοί κλείνουν τά στόματά τους, κάνοντας τάχα ὑπακοή, οἱ δέ λαϊκοί, κατατρομαγμένοι καί ἀποροῦντες, ὑποκλίνονται.
Σήμερα, μπροστά στίς κολακεῖες τῶν οἰκουμενιστῶν προκαθημένων οἱ μέν μοναχοί, γιά νά σώσουν τά μοναστήρια τους (!),συμβιβάζονται καί ἀναβάλλουν τήν ὁμολογία τους, οἱ δέ λαϊκοί, ὡς τεχνιέντως ἀκατήχητοι, πείθονται καί σιωποῦν.
Ὁ Ἅγιος καί ὁμολογητής Μιχαήλ ἀπάντησε στόν θηριώδη αἱρετικό αὐτοκράτορα μέ φωνή ἐλεύθερη καί ἀνδρεία. Σήμερα, στούς ἀξιωματούχους φορεῖς τῆς παναιρέσως τοῦ οἰκουμενισμοῦ πῶς ἀπαντᾶμε; Μέ δουλικότητα καί ἀναξιοπρἐπεια.
Ἀποκρίνεται ὁ Ἅγιος πρός τόν αἱρετικό αὐτοκράτορα: ’’Τό δόγμα σου καί τόν ὁρισμόν πτύω καί ὡς οὐδέν λογίζομαι’’. Τίς διαταγές καί τίς ἀποφάσεις σου, πού ἀφοροῦν στήν Πίστη μου, τίς φτύνω καί θεωρῶ, ὅτι δέν ἔχουν καμμία ἁπολύτως ἀξία’’.
Σήμερα, τούς δαιμονόπληκτους αἱρεσιάρχες καί τούς αἱρετίζοντες οἰκουμενιστές ἐπισκόπους πῶς τούς ἀντιμετωπίζουμε; Τούς φιλᾶμε τό χέρι, τούς προσκυνᾶμε, τούς ὑποδεχόμαστε μετά φανῶν καί λαμπάδων, τούς πολυχρονίζουμε, τούς τραπεζώνουμε, τά δόγματά τους τά τυραννικά τούς λέμε ὅτι εἶναι ἀλάνθαστα, τίς ἀποφάσεις τους τίς αἱρετικές διαγκωνιζόμαστε, ποιός θά τίς ἐφαρμόσει πρῶτος, μέ μιά λέξη, τούς μιμούμαστε!
Εἴπαμε: Ἑορτή Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου. Ἐμεῖς, ὅμως, κάπου ἔχουμε μπερδευτεῖ.
Ἀντί νά μιμηθοῦμε τούς Ἁγίους, μιμούμαστε τούς θηριώνυμους διῶκτες τους!
