Ο κόσμος έχει προδοθεί, έχει απογοητευτεί, έχει μουδιάσει, νοιώθει μεγάλη οργή για την κοροϊδία που υφίσταται και είναι λογικό όλο αυτό το αίσθημα αηδίας να μεταφράζεται σε απάθεια ή σε «επανάσταση» δια της αποχής από την εκλογική διαδικασία.
Όμως η αποχή – όχι μόνο δεν είναι λύση – άλλα αποτελεί και πολιτική «κατάρα» που δυστυχώς μας καταδιώκει συνεχώς!
Η αποχή δεν είναι πολιτική στάση, άλλα ο ορισμός μιας απολιτίκ παθητικότητας που λειτουργεί ως άλλοθι για την καταστροφή της χώρας από τα συστημικά κόμματα. Εσύ μπορεί να αδιαφορείς για το πολιτικό σύστημα, άλλα το πολιτικό σύστημα δεν αδιαφορεί καθόλου για ‘σένα!
Η αποχή ΔΕΝ ΣΤΕΛΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ διότι δεν υπάρχει κανένα ευήκοο αυτί για να το ακούσει! Δεν δόθηκε καμία ουσιαστική σημασία στο ποσοστό αποχής σε όλες τις προηγούμενες εκλογές και δεν θα δοθεί ούτε τώρα!
Η αποχή διαιωνίζει την παθητικότητα του πολίτη και ευνοεί τη διαμαρτυρία του καναπέ, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν απαγορεύεται επί της ουσίας, άλλα προωθείται κιόλας!
Η αποχή όχι μόνο δεν είναι αντισυστημική στάση, άλλα αποτελεί σωσίβιο σωτηρίας για την επιβίωση και την κυριαρχία του σάπιου συστήματος. Και αυτό διότι δίνει το ελεύθερο να ορίζονται οι κυβερνήσεις από την κομματοκρατία και τους κολαούζους της.
Με την αποχή μας, επιτρέπουμε να διαμορφώνεται το εκλογικό αποτέλεσμα σύμφωνα με τους «πελάτες» κάθε κόμματος. Δίνουμε λευκή επιταγή στους βολεμένους, τους χειροκροτητές και τους κομπάρσους που βρίσκονται σε ένα ανίερο αλισβερίσι με τα συστημικά κόμματα. Επικυρώνουμε τους κομματικούς «στρατούς» που βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με τους δημοσκόπους, για να βγάζουν δημοσκοπήσεις που λειτουργούν ως μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης και όχι ως εργαλεία ενημέρωσης των πολιτών.
Το εκλογικό σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε να μετατρέπει την αποχή σε πολύτιμο εργαλείο της εξουσίας. Προσφέρει πλασματική «υπεροχή» και πλασματική «πλειοψηφία» στους δυνάστες που κυβερνούν τη χώρα.
Σε μια εποχή που τα δικαιώματα αφαιρούνται από τους πολίτες, το ένα μετά το άλλο, η αποχή είναι μια εθελούσια απεμπόληση δικαιώματος, και μάλιστα του ύψιστου δικαιώματος. Και αν ακόμα κάποιος θεωρεί ότι η ψήφος του θα περάσει από συμπληγάδες πέτρες νοθείας και διάφορων άλλων εμποδίων του παρασκηνίου, είναι προτιμότερο να κάνει το χρέος του απέναντι στην πατρίδα και να έχει ήσυχη τη συνείδηση του, παρά να μην κάνει απολύτως τίποτα! Ας το πούμε και έτσι: Ακόμα και μια ψήφος που δεν είσαι σίγουρος αν θα την αφήσουν να βρει τον στόχο της είναι προτιμότερη από την αποχή, γιατί κάποιο σύστημα την αξιολόγησε, κάπου καταμετρήθηκε, κάποιο ίχνος άφησε!
Και το ακόμα πιο σημαντικό, που έχουμε γράψει και πάλι: Ο πιο γρήγορος δρόμος για να καταρρεύσει εντελώς η διαδικασία των εθνικών εκλογών και να περάσουμε σε υπερκυβερνήσεις της Νέας Τάξης Πραγμάτων και διεθνοποιημένες «εκλογές», είναι μέσω της απαξίωσης των βουλευτικών εκλογών λόγω της γενικευμένης αποχής! Με λίγα λόγια, η αποχή βολεύει απόλυτα την παγκοσμιοποίηση και τα σκοτεινά κέντρα που τη μεθοδεύουν!
Η αποχή δεν υπήρχε στον «χάρτη» των σύγχρονων πατέρων
Και αν ακόμα και οι εκλογολόγοι, οι συνταγματολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες δεν πείθουν κάποιον για τη ματαιότητα της αποχής, ας ρίξουμε το βλέμμα σε σύγχρονους αγίους και μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές που σίγουρα ήξεραν τι λένε, καλύτερα από όλους μας.
Κανένας σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας δεν πρότεινε την αποχή ως «λύση» για τα δεινά της χώρας. Καίτοι είχαν απόλυτη επίγνωση για τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, θεωρούσαν πάντα ιερό και αυτονόητο το δικαίωμα της ψήφου και στους λόγους τους φαίνεται πως δεν διανοούνταν καν την επιλογή της αποχής.
Παρότι «έβλεπαν» το ερεβώδες πολιτικό παρασκήνιο του καιρού τους, άλλα και του μέλλοντος, ποτέ δεν είπαν πως η ψήφος είναι μάταιη υπόθεση. Και αυτό διότι δεν έβλεπαν την ψήφο σαν τυπική διαδικασία, αλλά σαν δικαίωμα κατακτημένο από γενιές ηρώων που θυσιάστηκαν για να μπορούμε να ορίζουμε τη μοίρα του τόπου μας.
Ο Άγιος Παΐσιος – σχετικά με τις εκλογές – έλεγε να βλέπουμε: «ποιός είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, ποιός αγωνίζεται γι’ αυτήν και για την πατρίδα και ποιός έχει ζωή σύμφωνη μ αυτά που λέει».
Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε: «φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα (σ.σ. εννοεί χριστιανικό με τη στενή έννοια, επίσημο κόμμα της Εκκλησίας), αλλά χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».
Ο μακαριστός επίσκοπος Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης, έχει αφήσει ιστορία με τις ατρόμητες συγκρούσεις του με πολιτικούς κάθε ιδεολογίας, που προσέβαλλαν με αντίχριστους νόμους ή δηλώσεις την Ορθόδοξη πίστη. Μύδρους εξαπέλυε εναντίον ασεβών πολιτικών προσώπων. Η δυσαρέσκεια του για την πολιτική γενικότερα, ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν εκείνος που είχε πει το αμίμητο, πως «η ελληνική Βουλή δεν έχει ανάγκη αγιασμού, άλλα… εξορκισμού».
Κι όμως, ουδέποτε παρότρυνε τον κόσμο προς την αποχή! Θεωρούσε αυτονόητη την άσκηση του δικαιώματος της ψήφου, ακόμα και ενώ ήξερε πως το πολιτικό σύστημα της εποχής του αποτελούνταν από αγέλες «λύκων». Και αυτό αποδεικνύεται από την περίφημη φράση που έλεγε πάντα σε προεκλογικές περιόδους, να ψηφίσει ο λαός τον «διάβολο» με τα λιγότερα «κέρατα»! Τόση ήταν η απογοήτευση του, άλλα και τόσο ήταν το αίσθημα ιερού καθήκοντος για την ψήφο. Φοβερή έκφραση, και όμως τόσο σοφή!
Δηλαδή θεωρούσε δεδομένο πως στην πολιτική σκηνή δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις ατέλεια και διαφθορά, και ως εκ τούτου πρέπει να εντοπίζεις το κόμμα που θεωρείς πως θα κάνει το λιγότερο κακό. Ή ακόμα καλύτερα, να εντοπίζεις ένα κόμμα που να ευαγγελίζεται το καλό, να προβάλλει τα υψηλά ιδανικά της πίστης και της πατρίδας, άλλα να αποδεικνύονται οι προθέσεις του από τη στάση ζωής των στελεχών του, για να μην πέφτουμε σε χριστέμπορους.
Ο ακραιφνώς ορθόδοξος και φωτισμένος Ιεράρχης, Αυγουστίνος Καντιώτης, δεν είχε στον κώδικα της σκέψης του κανέναν τόπο για τη στάση της αποχής, ακόμα και αν ήξερε πως στις εκλογές της εποχής του είχε να διαλέξει μόνο ανάμεσα σε… «διαβόλους»!
Ας τα σκεφτούμε σοβαρά όλα αυτά, πριν έρθει η Κυριακή των εκλογών. Η αδιευκρίνιστη ψήφος δεν πρέπει να μεταφραστεί σε αδιευκρίνιστη… αδιαφορία, άλλα σε διευκρινισμένο «βόλι» στην κάλπη.
