Τήν ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς ἂν πᾶς πρωΐ πρωΐ στήν Ἁγία Σοφία θά εὐωδιάζει ἀκόμη τό θυμίαμα. Οἱ πολυέλαιοι μπορεί νά κουνιούνται ἀκόμη γιατί ἐκείνη τήν μέρα κρεμιούνται καί ἀνάβουν μόνοι τους. Περπατώντας μέσα στήν ἡσυχία καί τή σιωπή τοῦ Πάσχα σέ μια ἂκρη μπορεῖ να βρεῖς ἓνα πανεράκι μέ δάφνες καί λουλούδια καί κόκκινα αὐγά γιόκα μου, ἒλεγε ἡ γιαγιά μου ἡ Φωτῶ.
Ἀμ θαρρεῖς ἂμα σηκώσεις ἓνα χαλί δέν θά βρεῖς ἀπό κάτω τσόφλια ἀπό τά κόκκινα αὐγά ἀπό αὐτούς πού εἶναι πίσω ἀπό τή χτισμένη πόρτα, τη χώρα τῶν ζώντων!
Τά ἀστέρια πού φαίνονται ἒχουν πεθάνει. Αὐτά πού δεν φαίνονται εἶναι ζωντανά. Εἶναι στη χώρα τῶν ζώντων!
