Τότε το μυαλό μου έσκασε: πώς θα ένιωθες ως πατέρας και μητέρα, αν κάποιος έσκιζε τα μωρά σου, αν τα σκότωνε. Θα μπορούσατε να διαλύσετε ολόκληρο τον κόσμο, να κάνετε τους δολοφόνους σε χίλια κομμάτια.
Το ίδιο και ο Θεός Πατέρας. Έστειλε τον μοναδικό και αιώνιο Υιό του στη γη για να μας διδάξει τον ουρανό της απέραντης αγάπης, να φιλήσει τις καρδιές μας και να μας φωλιάσει στους κόλπους των γονιών. Και οι άνθρωποι τον σκότωσαν. Ο άπειρος πόνος του Άπειρου θα μπορούσε να μετατρέψει το σύμπαν σε φωτιά και στάχτη μόνο με μια λάμψη θεϊκής ματιάς. Κι όμως μας αγαπά τόσο πολύ που ανασταίνει το Παιδί, και Το καλεί στον Ουρανό στην αγκαλιά Του, κουβαλώντας την ανθρώπινη φύση για την αιωνιότητα στον Θρόνο της αγάπης.
Και τότε κατάλαβα και τη φρίκη του πολέμου, και τη βουβή κραυγή, πιο εκκωφαντική από τους ουρανούς, των ηρώων που κάθονται κάτω από τα αυλάκια της αγίας γης και περιμένουν το φως της Ανάστασης. Και ο πόνος των μητέρων που θάβουν τα μωρά τους βαθιά στη γη σαν σπόροι της Ανάστασης.
Ο Θεός να μας σώσει από τον πόλεμο. Και θα μας σώσει μόνο αν δεν μολύνουμε τη γη με πορνεία και βίαιη κακία.
