Οι διανοούμενοι, ως πνευματική ηγεσία και συνάμα εξουσιαστές σε θέση εξουσιαζόμενου, είναι πλέον ιδιαίτερα ενδοτικοί «στους πειρασμούς της εξουσίας και της βίας» και τάσσονται μέσα «στο ανθηρό παζάρι της πνευματικής ζωής» σχεδόν πάντοτε «εγκαίρως και ακίνδυνα με τον νικητή». Το είδαμε σε όλο τον 20ο αιώνα διεθνώς, το ζούμε και σήμερα.
Και όσοι δεν συμπαρατάσσονται ανοιχτά με τον επίδοξο νικητή, κρύβονται (πλην ελαχίστων), όπως συνέβη σε όλη την περίοδο της μίζερης προεκλογικής αντιπαράθεσης και του επικοινωνιακού οδοστρωτήρα συνειδήσεων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα: Μαζί με τις άλλες «εκπτώσεις» αξιών ζούμε και αυτή της «έκπτωσης» των διανοουμένων, που από «από φυσικοί υπερασπιστές και κήρυκες των αιωνίων και ανιδιοτελών αξιών (της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της λογικής), έγιναν επαγγελματίες συνήγοροι ιδιωτικών συμφερόντων, υπάλληλοι όχι πλέον της Ιστορίας (Hegel), αλλά πολιτικών κομμάτων». Κατάντησαν χειροκροτητές, απολογητές και συνοδοιπόροι της εξουσίας.
