όταν ανάβω το καντήλι στο δωμάτιό μου
και κρατά πολύ η φλόγα!
Και δεν σβήνει γρήγορα.
Και μένει αναμμένο μέρες.
Αυτό συμβαίνει και τώρα.
Το άναψα προχτές, κι ακόμα λάμπει.
Μ' αρέσει η θέα του.
Μου δίνει μια τόνωση ψυχής
κι ανεβάζει τη σκέψη μου.
Μ' αρέσει το καντήλι
που κρατά πολύ.
Όχι γιατί βαριέμαι να το ξανανάψω.
Μα γιατί μου δείχνει
την ομορφιά της διάρκειας.
Την ασφάλεια της σταθερότητας.
Τη λάμψη
που μπορεί να βγει μέσα στη νύχτα.
Το φωτεινό σημάδι
που ξεχωρίζει κι από μακριά.
Τη φλόγα που είναι ακόμα εκεί
όταν γυρνάς απ' τη δουλειά.
Και σε περιμένει.
Εγώ να λείπω ώρες
κι αυτό, εκεί.
Στη θέση του.
Ακίνητο.
Φως καθαρό κι ανέσπερο.
Αυτό με υποδέχεται
όταν γυρνώ
απ' τον πολύβουο κόσμο.
Η σύνθετη σκέψη μου
στη θέα του, απλοποιείται.
Οι φόβοι μου
υποχωρούν.
Η ελπίδα μου
ανασταίνεται.
Κι όταν το λάδι του τελειώνει
και η στάθμη χαμηλώνει αρκετά,
ρίχνω και πάλι
της ελιάς το χρυσαφί απόσταγμα.
Για να θυμάμαι
πως κι εγώ
κάτι χρειάζεται να δώσω.
Αν θέλω την ελπίδα να φουντώσω
κι από το ψύχος της ζωής αυτής
το μέσα μου να σώσω.
