Κάποια στιγμή, αξιώθηκα, να πάρω την ευχή σου. Μάλλον να παλέψουμε ποιος θα φιλήσει πρώτος το χέρι του άλλου. Σε θαύμασα για την ανυπόκριτη απλότητα, το ήθος του καλογέρου του παλιού, την εμπειρία του γέροντα, αυτή που σε έκανε ακαταμάχητο στο να σε ακολουθήσει κάποιο νέο παιδί στον αγώνα του αγιασμού. Για την φωνή, που αν και φθαρμένη από τα χρόνια και τους πόνους τους σωματικούς, έδινε τη βέβαιη υπόσχεση πως κάποτε θα έκανε και τους αγγέλους να σωπάσουν για να ακούσουν ένα μάθημά σου. Για την υπακοή που απόλαυσες ως γλυκό πιοτό και διδαξες ως τέχνη σωτηρίας. Μα πάνω απ' όλα, σε θαυμάζω, γιατί ως τέλος βαδισες στο δρόμο Του. Μακάρι μια μέρα να ανταμώσουμε μέσα στην αγκαλιά της Παναγιάς, αυτής που το Περιβόλι γέμισες με ήχους Παραδείσου.
Καλό παράδεισο, γέροντα Δανιήλ, καλή αντάμωση στην όντως Πατρίδα
