Είχαμε κάποτε στο Βαλαάμ (νησί της Ρωσίας με περίφημο κοινόβιο μοναστήρι) έναν καλόγερο πνευματικό μου αδελφό.
που μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε ότι ως εκείνη την στιγμή προσευχόταν έχοντας αφιερώσει στην προσευχή όλη του την διάνοια και με την καρδιά να καίγεται από θεία φλόγα αγάπης και γινόταν άλλος άνθρωπος, άλλαζε ολοκληρωτικά συχνά βρισκόταν σε έκσταση και φαινόταν να΄ ναι μαζί μ΄ αυτούς που βρίσκονταν κιόλας στον Παράδεισο.
Έβλεπε πλήθη αγγέλων, αγίων και άλλων εκλεκτών του Θεού, έβλεπε δέντρα διάφορα με υπέροχους καρπούς, μα πιο πολύ απ΄ όλα τραβούσε την προσοχή του ένα και μοναδικό δέντρο, το πιο υπέροχο απ΄ όλα, που οι καρποί του μοιάζανε συνηθισμένα μήλα. Αυτό το δέντρο το εθαύμαζε ιδιαίτερα και δεν ήθελε να κουνήσει από κοντά του.
Έρχεται λοιπόν και τον πλησιάζει ένα παλληκάρι με λαμπρή φορεσιά και χρυσό ζωνάρι κι τον ρωτάει :
- Τί στέκεσαι και θαυμάζεις εκεί ; Θέλεις να δοκιμάσεις ετούτα τα φρούτα ;
Ο μοναχός του απάντησε :
- Αν ήταν τούτο δυνατό, πολύ θα τόθελα.
Το παλληκάρι έκοψε ένα μήλο, του τόδωσε και τον πρόσταξε να το φάει. Όταν τόφαγε, τότε βρέθηκε ξαφνικά στο κελλί του να κάνει προσευχή. Και τόσο γλυκιά και νόστιμη έμεινε στο στόμα του η γεύση του μήλου που δεν μπορούσε να την περιγράψει με ανθρώπινα λόγια και τίποτα στον κόσμο δεν του φάνηκε αντάξιό της. Ό,τι είναι γλυκό και νόστιμο σ΄ αυτό τον κόσμο, είναι γλυκό και νόστιμο όταν το δοκιμάζεις, όταν δηλ. είναι ακόμα μέσα στο στόμα σου, ύστερα όμως το ξεχνάς. Όμως ο καρπός του Παραδείσου είναι αλλιώτικος. Πέρασαν δέκα χρόνια κι ακόμα υπάρχει στο στόμα του η γλύκα.
Μολονότι ο γέρων Τιμόθεος μιλούσε για κάποιον άλλο, υποθέτω πως αυτός ο ίδιος αξιώθηκε αυτή την αγγελική ζωή. Στον Άθωνα εγκαταβίωσε στο κελλί του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Παλιομονάστηρο. Ετελειώθη στα 1848.
"ΠΡΩΤΑΤΟΝ", ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1984, αριθ. 10, σελ. 55.
που μου άνοιξε την καρδιά του και μου είπε ότι ως εκείνη την στιγμή προσευχόταν έχοντας αφιερώσει στην προσευχή όλη του την διάνοια και με την καρδιά να καίγεται από θεία φλόγα αγάπης και γινόταν άλλος άνθρωπος, άλλαζε ολοκληρωτικά συχνά βρισκόταν σε έκσταση και φαινόταν να΄ ναι μαζί μ΄ αυτούς που βρίσκονταν κιόλας στον Παράδεισο.
Έβλεπε πλήθη αγγέλων, αγίων και άλλων εκλεκτών του Θεού, έβλεπε δέντρα διάφορα με υπέροχους καρπούς, μα πιο πολύ απ΄ όλα τραβούσε την προσοχή του ένα και μοναδικό δέντρο, το πιο υπέροχο απ΄ όλα, που οι καρποί του μοιάζανε συνηθισμένα μήλα. Αυτό το δέντρο το εθαύμαζε ιδιαίτερα και δεν ήθελε να κουνήσει από κοντά του.
Έρχεται λοιπόν και τον πλησιάζει ένα παλληκάρι με λαμπρή φορεσιά και χρυσό ζωνάρι κι τον ρωτάει :
- Τί στέκεσαι και θαυμάζεις εκεί ; Θέλεις να δοκιμάσεις ετούτα τα φρούτα ;
Ο μοναχός του απάντησε :
- Αν ήταν τούτο δυνατό, πολύ θα τόθελα.
Το παλληκάρι έκοψε ένα μήλο, του τόδωσε και τον πρόσταξε να το φάει. Όταν τόφαγε, τότε βρέθηκε ξαφνικά στο κελλί του να κάνει προσευχή. Και τόσο γλυκιά και νόστιμη έμεινε στο στόμα του η γεύση του μήλου που δεν μπορούσε να την περιγράψει με ανθρώπινα λόγια και τίποτα στον κόσμο δεν του φάνηκε αντάξιό της. Ό,τι είναι γλυκό και νόστιμο σ΄ αυτό τον κόσμο, είναι γλυκό και νόστιμο όταν το δοκιμάζεις, όταν δηλ. είναι ακόμα μέσα στο στόμα σου, ύστερα όμως το ξεχνάς. Όμως ο καρπός του Παραδείσου είναι αλλιώτικος. Πέρασαν δέκα χρόνια κι ακόμα υπάρχει στο στόμα του η γλύκα.
Μολονότι ο γέρων Τιμόθεος μιλούσε για κάποιον άλλο, υποθέτω πως αυτός ο ίδιος αξιώθηκε αυτή την αγγελική ζωή. Στον Άθωνα εγκαταβίωσε στο κελλί του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Παλιομονάστηρο. Ετελειώθη στα 1848.
"ΠΡΩΤΑΤΟΝ", ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 1984, αριθ. 10, σελ. 55.
