π.Ιγνάτιος Καζάκος
Θυμάμαι,όταν πηγαίναμε στο νηπιαγωγείο,μας έβγαζαν οι δασκάλες μας στην εξοχή.
Μας έλεγαν να παρατηρούμε τα άνθη και τις πολλές πεταλούδες, τα πολλά τους χρώματα και τις διάφορες όμορφές τους ποικιλίες.
Ανακαλώ στη μνήμη μου ένα πλήθος από αυτές,κίτρινες, καφετιές, πολύχρωμες...πανέμορφες.
Παρατηρώντας όμως σήμερα,σαράντα, κοντά πενήντα χρόνια μετά,αναρωτιέμαι που πήγαν οι πεταλούδες;...
Βγαίνεις στην εξοχή και δεν βλέπεις καμμιά τους!Μα τι έγιναν; Εξαφανίστηκαν;...
Ακόμα και τα τότε λουλούδια σαν να χάθηκαν!Στην αυλή της γιαγιάς μας ήταν πλήθος οι κόκκινες καμελιές και οι γαρδένιες,τα γιασεμιά, και όλα τους ευωδιαστά άνθη.
Στις μέρες μας μοιάζουν όλα πλαστικά,όλα..νάυλον!
Χάθηκαν τα τεράστια εκατοντάφυλλα-τριαντάφυλλα.Εβαζες ένα μόνον στο ανθοδοχείο και γέμιζε!
Δεν ήθελες δεύτερο λουλούδι.Που είναι αυτές οι ομορφιές;
Ολα πλαστικά έγιναν...Σχέσεις, αγάπες, φιλίες, ατμόσφαιρα,φύση...όλα!Τα πάντα...ξύλινα-στερεότυπα,ψεύτικα και άνοστα σε γεύση και οσμή μηδενική!
Αναπολούμε το παλιό...Μείναμε,...κολλήσαμε στην εποχή μας,την εποχή εκείνη...
Πόσο πιό ζεστά ήταν τότε;Πόσο πιό ειλικρινή,γνήσια,αθώα και με πίστη Θεού!
Ημασταν μεγάλα παιδιά, παίζαμε αγόρια και κορίτσια μαζί και πονηριά δεν υπήρχε.
Ούτε στο άγγιγμα, ούτε στην αγκαλιά,ούτε καν στη σκέψη, στο μυαλό,στο λογισμό.Ολα ήσαν καθάρια.
Σήμερα τα βλέπουμε σαν όνειρο,σαν ψέμα.Λέμε: Ηταν έτσι;Τόσο αγνά;Γιατί στο τώρα όχι;
Δεν μιλάμε για αιώνες πριν.Τι άλλαξε από το 1970-80,στο 2016;
Μέσα σε λίγες δεκαετίες;..Σίψη ζούμε...και μούχλα.Μας λείπει ο Θεός!Τότε σαν να είχαμε έναν άλλον Θεό!Γεμάτον χαρά και αγάπη!
Σήμερα σαν να μας έφυγε,σαν να μας άφησε!
Αλλά τι λέγω;...Εμείς Τον αφήσαμε!Ας κάνουμε βήμα στροφής 180 μοιρών!
ΕΚΕΙΝΟς είναι ο ίδιος!Αναλλοίωτος στο πέρασμα των αιώνων!
Εμείς σαπίσαμε....Εμείς αλλάξαμε...Είναι καιρός επιστροφής του ασώτου υιού.
Θεέ και Κύριε βοήθησέ μας!
Μην κλείσεις την αγκάλη Σου...ερχόμαστε!
Δέξου μας!Δόξα ΣΟΙ.
Πηγή
