Για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
Υπάρχει
στ’ αλήθεια έστω κι ένας Έλληνας ή Ελληνίδα (πλην των παρωπιδοφόρων
κομματανθρώπων, αν και αυτοί εμφανίζονται πτοημένοι), που να πιστεύει ότι θα
τιμωρηθούν, θα φυλακιστούν οι υπεύθυνοι για την οικονομική διάλυση της πατρίδας
μας, για την κοινωνική αποδιοργάνωση και για τον «πλανητικό» διασυρμό; Σίγουρα
κανείς.
Όλοι μας έχουμε κατά νου την λαϊκή σοφία, η οποία συνόψισε ευθύβολα, με
αποφθεγματικό τρόπο, την νυν περιρρέουσα ατμόσφαιρα: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν
βγάζει». Όλοι τους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και διατείνονται ότι οι
υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν (το τελευταίο ανέκδοτο: σύσταση εξεταστικής επιτροπής
για καταλογισμό ευθυνών), όπως τιμωρήθηκαν για την, μέσω του χρηματιστηρίου,
εξαπάτηση του λαού. Τίποτε δεν θα συμβεί, ο χρόνος θα παρέλθει, τα πάντα θα
ξεχαστούν, οι διεφθαρμένοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία, ο λαός,
το υποζύγιο, θα στενάζει κάτω από την φρικτή φτώχεια που μας καταδικάζει η
διεθνής, μνημονιακή «Προστασία». Όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους,
αρραγές το σύστημα και η Δικαιοσύνη, εν πολλοίς, με κλονισμένο το κύρος της,
εξαρτημένη από την εκτελεστική εξουσία.
Τι
μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; Ζητείται ελπίς. Υπάρχει όμως; Όλοι μας συζητάμε για
τον απεγκλωβισμό της πατρίδας, όχι τόσο από το ΔΝΤ, όσο από τις άπληστες
κομματικές συμμορίες που αναπαράγουν από τετραετία σε τετραετία την λεηλασία
του δημόσιου πλούτου. Δεν έχουν καμία σχέση πλέον με τον λαό, έχουν χρεοκοπήσει
ηθικά και πολιτικά, διαιωνίζουν την κραιπάλη των επαγγελματιών της πολιτικής.
Κάτι πρέπει να γίνει! Τι όμως; Νέο κόμμα. Αλλά από ποιους; Από δυσαρεστημένους
και αποτυχημένους πολιτικάντηδες, ναυάγια και ξέφτια των ήδη υπαρχόντων
κουρελούδων – κομμάτων; Υπήρξαν πολλές απόπειρες στο παρελθόν, που απλώς
απέδειξαν ότι κάποιοι ίδρυσαν κόμματα, για να εκβιάσουν την επιστροφή τους στο
«μαντρί» που τους ανέθρεψε. Εξάλλου ποιος εμπιστεύεται περιτρίμματα της τωρινής
πολιτικής ζωής;
Κόμμα
χωρίς…επώνυμα σκύβαλα; Όσες φορές βγαίνει στο «μεϊντάνι» κόμμα «αγνώστων», αν
γλιτώσει την διαπόμπευση και την ειρωνεία από τα βοθροκάναλα, περιορίζεται σε
αποκαρδιωτικά ποσοστά, που φτάνουν στα όρια της γελοιοποίησης. Κι αυτό γιατί
είναι κόμματα-νεοεποχίτικα κομματίδια ή προσωποπαγή ή...αλιβάνιστα. (Όσα
κόμματα αγαθών προθέσεων εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια περιορίστηκαν στο
0,5%, άρα απέτυχαν. Προφανώς δεν φταίει ο λαός, αλλά τα ίδια. Όταν ο δάσκαλος
διδάσκει και οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν, ελέγχεται ο δάσκαλος για ανεπάρκεια
και ανικανότητα και όχι οι μαθητές).
Το
νυν σύστημα είναι χαλκέντερο, δεν επιτρέπει διεμβολισμούς. Θυμίζω ότι με την
πτώση της Χούντας επαναπατρίστηκαν και αναστήθηκαν σχεδόν όλοι όσοι ήταν
υπεύθυνοι για την επιβολή της. Και όχι, μόνο αυτό, αλλά οι παλαιοκομματικοί
τζιτζιφιόγκοι επέστρεψαν με τις δάφνες του αντιστασιακού. Όσοι έλιωσαν στις
φυλακές παραμερίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν. (Όταν ελευθερώθηκε ο τόπος, μετά
την ηρωική επανάσταση του ’21, πλάκωσαν στην αιματοβαμμένη πατρίδα, «οι
ακαθαρσίες της Κωνσταντινούπολης και της Ευρώπης», όπως τους ονόμασε ο
Μακρυγιάννης, οι ψαλιδόκωλοι, όπως υπέροχα τους χλεύαζε ο λαός.
Και
συνεχίζει ο Μακρυγιάννης: «Αυτήνοι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτές τους. Πήραν
τα καλύτερα υποστατικά, τις καλύτερες θέσεις, τους σπιτότοπους, στα υπουργεία
βαριούς μιστούς. Κριταί αυτήνοι, αφεντάδες αυτήνοι…και οι αγωνισταί δεν έχουν
ούτε γομάρι. Και ξυπόλητοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια». Ο Τερτσέτης
στα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη διασώζει κάτι που «επροξενούσεν γέλωτα
άσβεστον» στον Γέρο του Μοριά. Είχε λάβει μια επιστολή από έναν λογιότατο,
γνωστό του, που ζούσε στην Ευρώπη, ο οποίος έγραφε: «Ή να ελευθερωθούμε ή να
χαθείτε»). Άρα αν ανατραπεί το υπάρχον πολιτικό σκηνικό δεν θα μιλάμε για το
τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά για το τέλος των πολιτικών της μεταπολιτευτικής
εποχής.
Το
ζητούμενο, πώς ανατρέπεται το σιδηροπαγές σύστημα; Κάποιοι μιλούν για
κοινωνικές εκρήξεις, ο λαός αυτοδίκως να τιμωρήσει και να απαλλάξει τον τόπο
από τους…πατριδοφθόρους πολιτικούς και την νεοταξική πανούκλα που επικάθησε στο
σβέρκο μας. Εφιαλτικό σενάριο. Υπάρχουν πολλοί λύκοι (κυρίως γκρίζοι) που θα
εκμεταλλευτούν την …αναμπουμπούλα. Σε τέτοια περίσταση κούρσεψαν την Κύπρο. Το
εξ ανατολών θηρίο εξάλλου, αλληλοσπαρασσόμενο, αναμένει για εξαγωγή της
διάλυσής του.
Λοιπόν.
Εφ’ όσον, κατά τον αείμνηστο Μ. Χατζηδάκι, βιώνουμε μια νέα Τουρκοκρατία, «για
να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους», χρειάζεται να μιμηθούμε τους
προγόνους: Μια νέα Φιλική Εταιρεία. Τι ήταν η Φιλική Εταιρεία; Περί τα μέσα του
1814 τρεις Έλληνες έμποροι της Οδησσού «απεφάσισαν να συστήσωσι μιαν εταιρείαν
μυστικήν και να εισάξωσιν εις αυτήν, ει δυνατόν, όλους τους εκλεκτούς των
ομογενών, διά να συνεργήσωσι μόνοι των εκείνο, το οποίο ματαίως προ πολλών
χρόνων ήλπιζαν από τους Ευρωπαίους βασιλείς χριστιανούς». (Ε. Πρωτοψάλτη «Η
Φιλική Εταιρεία», Αθήναι 1964 σελ. 22).
Από
στόμα σε στόμα, ιστός αράχνης, χιλιάδες φιλογενείς Έλληνες μυήθηκαν στην Εταιρεία,
διαφύλαξαν το μυστικό και φτάσαμε στην αγιασμένη Επανάσταση. Κάτι παρόμοιο
μπορεί να γίνει και σήμερα. Το σάπιο σύστημα να καταστραφεί με τα όπλα του, με
νόμιμες διαδικασίες. Κάποιοι αφανείς Έλληνες, χριστιανοί Ορθόδοξοι και
πατριώτες, έντιμοι και «φιλογενείς», συστήνουν την νέα Φιλική Εταιρεία, με
σκοπό την Παλιγγενεσία μας θα έλεγα, «την συντήρησιν της εθνικής συνειδήσεως
και της ορθοδόξου πίστεως του λαού και την προπαρασκευήν του έθνους» για την
αποτίναξη της νέας Τουρκοκρατίας. Υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες που
«πνίγονται» από τις αναθυμιάσεις του συστήματος, τον εξευτελισμό των τιμαλφών
αξιών του Έθνους μας, την περιφρόνηση της Παιδείας μας που εφώτισε όλη την
οικουμένη, που δακρύζουν για την κατάντια της πατρίδας μας, που ασφυκτιούν από
την ανικανότητα που κυβερνά γονατισμένη. Την ημέρα των εκλογών θα υψωθεί το
λάβαρο…
Ένα
αρτιγενές πολιτικό, πατριωτικό κίνημα θα σαρώσει τα πάντα.
Ούτε
οι ξένοι θα μας σώσουν – «ουαί τω μη ιδίω όνυξι ξυομένω», αλίμονο σ’ αυτόν που
δεν έχει δικά του νύχια να ξυθεί, ούτε-το γράφω με πόνο ψυχής ειλικρινά- οι
νέες γενεές. Τα γράμματα με τα οποία «μπουκώνουμε» τους νέους, δεν είναι
γράμματα λευτεριάς και θυσίας, αλλά αφιλοπατρίας και φιλοτομαρισμού, είναι τα
άθεα γράμματα του Παπουλάκου. Οι μόνοι αγώνες που ξεσηκώνουν τους νέους είναι
οι ποδοσφαιρικοί. Η τηλεόραση και το κινητό δεν γεννούν ήρωες, αλλά τις...
κουκουλοφλώρες ορδές που δεν ορρωδούν προ ουδενός. ((Ως δάσκαλος μάχιμος
βεβαιώνω πως αν οι νέοι "σκοντάψουν" σε απροσποίητη και καθαρή ματιά
δίνουν την καρδιά τους). Την Φιλική Εταιρεία την ίδρυσαν έμποροι, οι
μικρομεσαίοι, όχι αυτοί που δεν είχαν να χάσουν τίποτε από μια αποτυχία, αλλά
αυτοί που θα έχαναν τα πάντα, που θυσίασαν και την ζωή τους για το Γένος....
«Το
αν, εσπάρθη πολλές φορές, αλλά δεν εφύτρωσε», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Χρειάζονται
έργα, τώρα αδελφοί!!!
Προς
το παρόν «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι».
