Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας. Μην περιμένεις να το δεις παντού. Κι αυτό από μόνο του θα πρέπει να σε πονηρέψει. Γιατί άραγε μια μέρα που υμνεί το πρώτο κύτταρο, το θεμέλιο λίθο της ανθρωπότητας, να μην προβάλλεται όπως της πρέπει; Γιατί η οικογένεια, όπως την έμαθαν γενιές και γενιές, όπως κράτησε όρθια τούτη τη χώρα, πρέπει πάση θυσία να ξεχαστεί στο χρόνο. Να αντιμετωπίζεται ως αναγκαίο κακό ή στην καλύτερη… ντεμοντέ, ώστε οι νεότεροι να πάνε σε άλλες επιλογές που θα είναι «τρέντι» και «ιν». Η οικογένεια είναι πια για τη νέα τάξη πραγμάτων ο ορισμός της οπισθοδρόμησης. Είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά του ανθρώπου! Κι ας αποτελεί το μόνιμο καταφύγιο σου για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής. Από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη. Ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά και τα εγγόνια. Δεσμοί αίματος και σχέσεις αγάπης. Η θυσία του ενός για τον άλλον. Το εμείς αντί του εγώ. Όλα αυτά που πια στα μαθαίνουν ως μελανά σημεία μιας κοινωνίας που μπασταρδεύοντας έννοιες και λέξεις επιδιώκει την απομόνωση. Και η οικογένεια αυτό ακριβώς χαλάει. Την κοινωνία του ενός. Του εγώ.
Σου είπαν ότι ευτυχία είναι να είσαι εσύ καλά, αδιαφορώντας για το εμείς. Βάφτισαν την καριέρα ζωή και υποχρέωσαν το ανδρόγυνο να βλέπεται στη χάση και στη φέξη. Κάνεις παιδί όταν δεν έχεις να κάνεις κάτι άλλο και το μεγαλώνεις στον αυτόματο… Για να είσαι εσύ καλά. Να είσαι επιτυχημένος. Όχι ευτυχισμένος. Το οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ οικογένεια κι οκτώ ξεκούραση έχει γίνει πια 12 ώρες δουλειά εκτός σπιτιού, 3 εντός σπιτιού, μισή ωρα τηλεόραση και μετά λίγο παιδί και μετά ύπνος. Για να ανταποκριθείς σε θέλω που δεν είναι καν δικά σου. Γιατί έτσι είναι η πρόοδος…
Ο μπαμπάς στη δουλειά, η μαμά στη δουλειά, τα παιδιά στην νταντά (η γιαγιά τα κακομαθαίνει…) και η ζωή κυλάει. Μονάδες που βομβαρδίζονται από αλλά πρότυπα με μοναδικό στόχο η λέξη οικογένεια να γίνει ανάμνηση. Και μάλιστα όχι καλή. Θα της φορτωθούν όλες οι αμαρτίες. Αυτές που βγαίνουν στο χαρτί του ψυχολόγου… Εγώ πάλι θυμάμαι ότι μεγάλωσα σε μια κανονική, ελληνική, οικογένεια… Γύριζα σπίτι και με περίμενε η μάνα μου… Τρώγαμε όλοι μαζί καθε μέρα. Επικοινωνούσαμε. Μιλάγαμε. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Κι έτσι συνεχίζουμε… Μαζί. Όχι πολλοί μαζί μόνοι. Κάναμε αυτό που δεν θέλουν πια. Το μαζί. Σκέψου. Δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο.
