που ζούμε σήμερα,
έχουμε μάθει να τα κάνουμε όλα άρπα κόλα
και έχουμε γίνει ειδικοί στο "πάρτα όλα".
Θυμήθηκα πέρυσι είχα πάει σε έναν γεωπόνο
για να πάρω κάποια φυτά για συμπλήρωμα στα δικά μου.
Του λέω "δεν θέλω πολλά για να προλάβω να τα βάλω".
"Τι να προλάβεις;" με ρωτάει,
"να, μια τρυπούλα θα κάνεις και θα τα βάζεις.
Δυο δεύτερα το φυτό είναι" μου είπε "ο ειδικός".
Δηλαδή που να του έλεγα,
πως το φύτεμα της ντομάτας "το έχω κάνει επιστήμη"...
και κάθε χρόνο το εξελίσσω περισσότερο.
Πέρυσι, αφιέρωνα πέντε λεπτά στη ρίζα
και φέτος αφιερώνω τουλάχιστον δέκα.
Δηλαδή από χαζός, χαζότερος (για τον γεωπόνο).
Μα δεν θέλω καρδιά μου, εγώ απλώς "να βγάλω ντομάτες".
Αν ήταν έτσι πάω και στον "μανάβη".
Τα μεγάλωνα από σποράκια "παραδοσιακές ποικιλίες"
όπως η μάνα τα μωρά της.
Θέλω να δω τα φυτά να σφύζουν από υγεία
και να οργιάζουν από ανάπτυξη.
Θέλω να γίνουν έργα τέχνης.
Θέλω να βάζω βασιλικούς ανάμεσα τους
και η ντομάτα να ντοπάρεται από το άρωμα.
Να βάλω κατιφέδες, δικούς μου από σπόρο
και τα ζουζούνια να κάνουν "μεταβολή".
Θέλω να κάνω μια τρυπάρα "να" με το συμπάθιο
και να με ευγνωμονούν οι ρίζες τους.
Να βάλω δυο φούχτες αταπουλγίτη και τα υπόλοιπα
μαγικά οικολογικά και να τις κάνω να εκστασιαστούν.
Να λικνίζονται στους πασσάλους σαν πόλ ντάνσερς.
Θέλω να βάλω και από δυο φτυαργιές "βελούδο" κομπόστ,
από το καλό, το δικό μου, για να τρέφονται σωστά.
Να στήσω "νήμα" για να είναι στην ευθεία
σαν τους παλιούς καλούς οικοδόμους.
Να φτιάξω τις γραμμές μου αρχιτεκτονικά
για να κυλά το νεράκι γάργαρο.
Να τρώω αύριο σαλάτα,
και να νιώθω τις αρχέγονες νοστιμιές του σπόρου
και του χώματος. Να πάρω την κάθε βιταμίνη του Θεού.
Να κάνω γεμιστά στον ξυλόφουρνο
και να λιώνουν τα ζουμιά τους μέσα στο ρύζι.
Να φτιάξω και πέστο από τον βασιλικό μου
και να τρώω αλά ιταλικά τα μακαρόνια μου.
Όχι ρε φίλε.
Δεν είμαι αρπακολατζής ρε φίλε.
Τις είκοσι πρώτες ρίζες, τις φύτεψα σε τρεις ώρες.
Και γούσταρα το κάθε λεπτό.
Αυτά τα φυτά, θα ζήσουν για μήνες
και θα μας προσφέρουν καρπούς.
Αξίζουν την προσοχή μας.
Yannis Bakman
