Μπερδεμένοι, χαμένοι, απελπισμένοι, φοβισμένοι. Για το σήμερα και για το ζοφερό αύριο που φαίνεται πως μας περιμένει.
Ζωή χωρίς πυξίδα και προορισμό. Αυτή είναι δυστυχώς η ζωή μας σήμερα. Κι ενώ τα σημεία των καιρών βοούν κι ενώ οι σάλπιγγες προειδοποιητικά ηχούν, ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε. Συνεχίζουμε όπως και όσο μπορούμε να βαδίζουμε πληγωμένοι στα τυφλά, δίποδα κουφάρια στο πηχτό σκοτάδι της απώλειας και της ψευτιάς.
Η μόνη ελπίδα, το τελευταίο αποκούμπι για ένα κόσμο που παραπαίει πνευματικά είναι εκείνες οι καθαρές ψυχές, οι απονήρευτες, οι απλές γιαγιάδες του χωριού, οι αγαθοί, ταπεινοί παπάδες με τα τριμμένα ράσα, οι άνθρωποι των μυστικών δακρύων και των νυχτερινών προσευχών.
"Παράτεινον τὸ ἔλεός σου τοῖς γινώσκουσί σε" (Ψαλμός 35,11). Κύριε, κάμε λίγο ακόμα έλεος. Υπόμεινε Πανάγαθε λόγω της άπειρης αγάπης Σου, τα άσωτα παιδιά Σου. Μέχρι να επιστρέψουμε. Μέχρι αληθινά να Σε γνωρίσουμε. Μέχρι η καρδιά μας να πλημμυρίσει χαρά κι ελπίδα απ' το αέναο Σου φως. Μέχρι ο φόβος να σκορπίσει κι ο θάνατος σαν σκιά να σβήσει μπροστά στη δική Σου Ανάσταση.
Παράτεινον τὸ ἔλεός σου Κύριε...
Λίγη παράταση ακόμη...
ΠΗΓΗ psihisangigmata
https://filoinikodimou.blogspot.com/2022/08/blog-post_95.html
