Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.
Κτεῖνε, μάχαιρα φόνου, Ἰάκωβον ἑνὶ τριακοστῇ.
Ο
Απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και
πρεσβύτερος αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Καταγόταν κι αυτός από την
Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη,
έχοντας και οι δύο μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς
εργάτες. Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο Απόστολος
Πέτρος. Παρ' όλα αυτά όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «ἀφέντες τὸν
πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω
αὐτοῦ» ( Μαρκ. 1, 20).
Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν
μεγάλο ζήλο ως Μαθητές του Κυρίου. Γι' αυτό και εκλήθησαν υιοί βροντής
και έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων, που δεν τα εβίωσαν οι
άλλοι Απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του
Κυρίου. Είδαν την θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου
Ιάρειου και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του
κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στο κήπο της Γεσθημανή. Η
οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να
ζητήσουν μέσω της μητέρας τους από τον Κύριο πρωτοκαθεδρία στην
εγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας την αποστολή του Μεσσία. Οι δύο
Μαθητές εζητούσαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας
κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή. Ο Χριστός όμως, διορθώνοντας
την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η
οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο
Σταυρός. Γι' αυτό τους λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεὶν τὸ
ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι;».
Μετά την
Πεντηκοστή ο Απόστολος Ιάκωβος εκήρυξε το Ευαγγέλιο στην ευρύτερη
περιοχή της Παλαιστίνης. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα
πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό εθορύβησε
ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι, το έτος 44 μ.Χ. τον
συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, ως αμνό, με διαταγή του Ηρώδου του
Αγρίππα.
