Είμαι ένας νέος κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδος και νιώθω υπερήφανος που υπηρετώ ως διάκονος το ιερό θυσιαστήριο του Χριστού μας, παρ’ όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες μου.
Συγγνώμη σας ζητώ που δεν αποκαλύπτω την ταυτότητα μου, αλλά το κάνω για ευνόητους λόγους και ευχαριστώ την Romfea.gr για την φιλοξενία αυτή!
Το μόνο που θα ήθελα να σας παρακαλέσω, χωρίς να ξέρω αν εκφράζω και τις γνώμες των άλλων συμπρεσβυτέρων και συνδιακόνων μου, είναι να βγει κάποιος απ’ όλους εσάς, που έχετε λάβει τη χάρη της Αρχιερωσύνης, να μας πει, εάν έχετε κάποιο όραμα για την Εκκλησία μας.
Μας κουράσατε να ασχολείστε μόνο με τις δήθεν αγωνιώδεις θέσεις και απόψεις σας για τον κορωναϊό, το ουκρανικό, το σκοπιανό και τα κάθε λογής ζητήματα που αναφύονται, νομίζοντας ότι κάτι προσφέρετε με τα απίθανα λογύδρια σας, ενώ από την άλλη έχετε ξεχάσει τι σημαίνει προσευχή, αγρυπνία, νηστεία και μετάνοια.
Όλοι μας νομίζουμε ότι κηρύττουμε βάπτισμα μετανοίας για τους πιστούς, οι οποίοι προσέρχονται καθημερινά και ζητούνε ανάπαυση από τα βάσανα και τις αγωνίες τους, χωρίς όμως κανείς από μας να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα άσκησης.
Πιστεύω, ότι πρέπει να υπάρξει ένας αναβαπτισμός και στη μέλλουσα-εν ευθέτω χρόνω-Ιεραρχία μας να συζητηθούν θέματα ουσιώδη!
Δεν ξέρω αν καλώς ή κακώς δεν έγινε η σύγκλιση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος... σίγουρα, η θεματολογία της δεν είχε κάτι να προσφέρει ούτε σ’ εμάς, ούτε και στο πλήρωμα μας, παρά μόνο άλλους να τους δώσει το βήμα για να φωνάξουν και να βγάλουν τα εσώψυχα τους, άλλους για να δικαιολογήσουν τα όσα έπραξαν και άλλους απλά για να πούνε ότι την κάναμε για να την κάνουμε!
Και αφού εσείς αποφασίσατε να μην την κάνετε, γιατί θέλετε στις κατά τόπους επαρχίες σας να φαίνεστε απέναντι στους κληρικούς σας πρόθυμοι ποιμένες και συγκαλείτε συνάξεις χωρίς να έχετε κάτι να προσφέρετε προς ανάπαυση μας;
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, και ας είμαι και μόνος μου, και ας μην ξέρω και τόσα γράμματα: ξυπνήστε από τον λήθαργο και τον φόβο που σας διακατέχει!
Φθάνει πια... κι εσείς, αλλά κι εμείς. Σας παρακαλώ, να μας δώσετε ένα κίνητρο, ώστε να βγούμε όλοι μας από τη βαριά μορφή αποχαύνωσης που μας διακατέχει.
Σε λίγο καιρό, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είμαστε μόνοι μας μέσα στον οίκο του Θεού. Οι άνθρωποι θα μας εγκαταλείψουν. Και τότε θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο που μόνοι μας υψώσαμε.
Ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, τόσο ανάμεσα σας, όσο και ανάμεσα μας, αλλά μήπως είναι καιρός για μία ολοκληρωτική αναγέννηση και αναθέρμανση της διακονίας μας;
Οι περισσότεροι θα μου πείτε ότι ο Χριστός είναι ο οδηγός του σκάφους, επομένως, να μη φοβάμαι... όπως επίσης, θα μου πείτε ότι γι’ αυτό σε χειροτονήσαμε για να αγωνιστείς και να σώσεις την ψυχή σου και τις ψυχές των ανθρώπων που σου εμπιστεύτηκε η Εκκλησία... να είναι ευλογημένο θα σας πω, αλλά θέλω και εσείς να κάνετε κάτι για να παρακινήσετε και εμένα και όλους τους ρασοφορεμένους αδελφούς μου... σας παρακαλώ!
Σας ευχαριστώ και σας ζητώ συγγνώμη και πάλι, τόσο για την ανωνυμία μου, όσο και για την πολυλογία μου.
Και για να μην παρεξηγηθώ: δεν είμαι ούτε ζηλωτής, ούτε φανατικός, ούτε μέλλων αποτειχιστής, ούτε σωτήρας... Το πετραχήλι μου φορώ και απλά, αγωνιώ...
Ένας προβληματισμένος παπάς...
