Αξίζει να σημειωθεί ότι πρωτοπόροι στην ιδέα των αεροπλανοφόρων υποβρυχίων ήταν οι Ιάπωνες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι ναυπήγησαν μεγάλα υποβρύχια ικανά να μεταφέρουν αεροσκάφη, με σκοπό τον βομβαρδισμό των ΗΠΑ.
To ΑΝ-1 θα αποτελούσε παραλλαγή των υποβρυχίων της κλάσης Halibut, έκαστο των οποίων μπορούσε να μεταφέρει πέντε πυραύλους κρουζ Regulus που είχαν μέγεθος μικρού αεροσκάφους.
Το ΑΝ-1 θα είχε μήκος περί τα 150μ. θα μπορούσε να αναπτύξει μέγιστη ταχύτητα 16 κόμβων σε κατάδυση και θα διέθετε πυρηνικό αντιδραστήρα ισχύος 15.000 hp. Πέραν των αεροσκαφών θα έφερε οκτώ τορπιλοβλητικούς σωλήνες, έξι πρωραίους και δύο πρυμναίους.
Το υποβρύχιο θα μετέφερε οκτώ μαχητικά τα οποία θα εκτοξεύονταν κάθετα. Τα σχεδιαζόμενα από την Boeing μαχητικά ανέπτυσσαν μέγιστη ταχύτητα 3 Mach. Τα αεροσκάφη θα προσνηώνονταν επίσης κάθετα.
Το σχέδιο χρησιμοποίησής του υποβρυχίου προέβλεπε υποθαλάσσια πλεύση μέχρι τις σοβιετικές ή τις κινεζικές ακτές και κατόπι εξαπόλυση των οπλισμένων με πυρηνικά όπλα αεροσκαφών. Ακόμα, μια δύναμη υποβρυχίων του τύπου θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πρώτη γραμμή αεροπορικής άμυνας των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Σήμερα, με την απειλή των υπέρ-υπερηχητικών όπλων και των βαλλιστικών όπλων κατά στόχων επιφανείας, τα μεγάλα αεροπλανοφόρα απειλούνται. Έτσι η παλιά ιδέα των υποβρυχίων αεροπλανοφόρων φαντάζει ακόμα πιο λογική, ειδικά τώρα που η τεχνολογία των drones έχει προχωρήσει τόσο πολύ.
