Η βρύση στάζει μέρες τώρα. Βράδια κυρίως. Δηλαδή και μέρες στάζει αλλά ποιος την ακούει. Το βράδυ είναι που ακούγεται ο ήχος της σταγόνας που σκάει εκκωφαντικά στο δοχείο.
Ναι, βάλαμε ένα δοχείο για να μαζεύεται το νερό μέχρι να τη φτιάξουμε. Πού χρόνος; Πού λεφτά; Πού διάθεση; Μαζεύει κάθε τόσο νερό μέχρι απάνω, την αδειάζουμε και τη ξαναβάζουμε στη θέση της.
Τι τα θες; Όσα μπαλώματα κι αν κάνεις πάντα κάτι θα βρίσκει να χαλάει. Παλιά πράματα, ξεχαρβαλωμένα. Μεταχειρισμένα από χέρια πολλά που δοκίμασαν τη χρήση τους κι έπειτα τράβηξαν γι’ αλλού. Την πείραξαν, όμως. Την κατέβασαν την αρχική της αξία. Έπαψε να είναι ολοκαίνουρια κι αστραφτερή.
Σαν τους ανθρώπους κι αυτή, κάποιος ήρθε και δοκίμασε την υπομονή της. Υπομονή. Περίεργη λέξη. Γοητευτική. Έχουν οι άνθρωποι από δαύτη μπόλικη. Όχι όλοι. Όχι ανεξάντλητη. Έχουν, όμως, τόση όση τους επιτρέπει να πορεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.
Η υπομονή είναι αρετή κι ευθύνη για όποιον την κατέχει. Άλλος πολλή κι άλλος λίγη. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόση έχει κάποιος. Άγνωστα τα όρια, εντυπωσιακά τα αποτελέσματά της.
Ήρωες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Ήρωες για όσα αντέχουν και σηκώνουν και σιωπούν. Ήρωες πραγματικοί που με καρτερικότητα δίνουν χρόνο και χώρο κι αέρα σε όλους τους άλλους.
Θαυμαστοί οι υπομονετικοί. Θαυμαστοί για τα έργα και τις πράξεις και τα λόγια και τα ανείπωτα. Λες κι έχουν καταπιεί τη σοφία του κόσμου και περιμένουν να γελάσουν τελευταίοι σε ένα φινάλε που εκείνοι ορίζουν.
Μάγκες οι υπομονετικοί άνθρωποι. Μάγκες που δεν σπαταλούν τις λέξεις για να σου δείξουν την αξία τους, που δεν χτυπούν την πόρτα δυνατά για να τρομάξεις απ’ τον ήχο. Κάθονται και σε κοιτούν, σε επεξεργάζονται, σε αφήνουν να πράξεις αυτοβούλως και να σηκώσεις εσύ την ευθύνη των κινήσεών σου.
Δίνουν ευκαιρίες. Δεύτερες, τρίτες, τέταρτες. Δίνουν όσες σηκώνει η πλάτη τους. Όσες χρειάζεσαι μέχρι να νιώσουν πως καταχράζεσαι την ανοχή τους. Θα σε αφήσουν να σπάσεις, να ουρλιάξεις, να ακουστείς και κυρίως, να ακούσεις. Θα περιμένουν. Θα καταπιέσουν τον παρορμητισμό τους, φορές θα ποδοπατήσουν το «εγώ» τους. Θα αφήσουν την κατάσταση να ωριμάσει, να μεστώσει, να ζυμωθεί. Θα στραγγίξουν όλα τα περιθώρια για αλλαγή και ύστερα, θα δράσουν.
Να προσέχεις την αντοχή του υπομονετικού ανθρώπου.
Να την προσέχεις και να τη φοβάσαι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει στα χέρια σου.
Ο υπομονετικός άνθρωπος δεν είναι βλάκας. Δεν υστερεί σε εξυπνάδα, πονηριά κι ευθύτητα. Ζυγίζει τα λόγια του κι όταν τα πει θα έχουν μεγαλύτερο βάρος απ’ τα δικά σου γιατί θα τα έχει σκεφτεί καλά. Θα έχουν δουλευτεί μέσα του κι όταν φτάσεις να τα ακούσεις, μπορεί να είναι πια πολύ αργά. Δε θα ‘χει άλλη υπομονή.
Κι αυτή η βρύση κάθε μέρα το βιολί της. Σιγά- σιγά γεμίζει το δοχείο. Βούλωσε κι ο νεροχύτης. Θα ξεχαστούμε καμιά μέρα και θα πλημμυρίσει ο τόπος κουβέντες που ήταν να καταλήξουν στον υπόνομο.
Κατερίνα Χήναρη
http://www.mindthetrap.gr
