Κυριακή της Ορθοδοξίας: σύναξη αγία στ’ όνομα του αναστημένου Χριστού, μνήμη ιερή των αγίων που ομολόγησαν τον Αναστάντα, συστύλωσαν μαζί με το αίμα του Χριστού, δίνοντας το δικό τους αίμα, την Εκκλησία. Την Εκκλησία που ‘ναι μάνα, την Εκκλησία που ‘ναι ζωή και φως ακόμα και γι’ αυτούς που προτιμούν το θάνατο και το σκοτάδι. Οι μανάδες; Καρτερικές… ξέρουν να περιμένουν. Η Εκκλησία είναι ζωντανή γιατί την ίδρυσε ο Χριστός, που ‘ναι Θεός των ζωντανών κι όχι των πεθαμένων.
Ο πολιτισμός που ζούμε τώρα αγαπά το σκοτάδι. Το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειές του. Ο πολιτισμός που ζούμε τώρα δε θέλει να καταλάβει τι είναι Χριστός, τι είν’ Ορθοδοξία. Αν ήθελε, θα προτιμούσε το φως. Ο πολιτισμός μας αγαπά τα σύνθετα: βλέπεις παντού ανθρώπους μπερδεμένους, συνειδήσεις, χώρες, κοινωνίες σε σύγχυση. Τα δικά μας όμως, των Ορθοδόξων, είναι λιτά όπως η φωνή του Θεού, όπως οι Άγιοί μας: ευλογημένη λιτότητα.
Όταν βαφτιστήκαμε μας έδωσε ο παπάς αναμμένη λαμπάδα και μας κάλεσε να γίνουμε φως μπροστά στα μάτια των ανθρώπων.
Ας διδαχτούμε απ’ το Φως για να γίνουμε Φως.
Το φως μεγαλύνεται στην απλότητά του, αυτή ας είναι η ομολογία μας. Την εποχή των αγίων μαρτύρων αρκούσε ένα “χριστιανός εἰμί” για να στείλει τους μάρτυρες στο θάνατο. Οι άγιοι πατέρες που υπεραμύνθηκαν των αγίων εικόνων κατά την εικονομαχία ήσανε ασκητές και μοναχοί, πράγμα που σημαίνει ότι όλη τους η ζωή ήταν συναρμοσμένη με την λιτότητα.
Η αγία μας Ορθοδοξία ομολογείται απ’ όλα τα παιδιά της. Ο καθένας μας καλείται να ομολογήσει τον Χριστό, ανεξάρτητα απ’ την εργασία του, ανεξάρτητα απ’ το μηνιαίο εισόδημά του. Ομολογώ τον Χριστό σημαίνει ότι κοσκινίζω τα πάντα με Χριστό στη ζωή μου: απ’ τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους ως τον τρόπο που βλέπω την ίδια μου τη ζωή. Βλέπω δηλαδή στα πάντα την απουσία του αρχέκακου εχθρού μου, του θανάτου γιατί ο Χριστός που ομολογώ ως κυβερνήτη τη ζωής μου -για χάρη μου- κατέλυσε το θάνατο.
Απλά είν’ τα πράγματα. Λιτός ο Θεός, λιτή η Παναγιά μας, λιτοί οι Άγιοί μας. Αυτή την αγία λιτότητα δεν αντέχει η πολυσυνθετότητα του σήμερα. Οι τεχνοκρατικές μας κοινωνίες δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν πως μεγαλύνεται ο Θεός στα ταπεινά ασκηταριά των Καρουλίων του Αγίου Όρους, στο λιβανάκι που με το δίλεπτό της η χήρα προσέφερε στο ναό, στο παιδάκι που κρατά τη λαμπάδα και θυμιάζει τ’ Άγια στη Μεγάλη Είσοδο, εικονίζοντας τις ταξιαρχίες των Αγγέλων, στον απλό ιερέα της υπαίθρου που μνημονεύει χιλιάδες ονόματα στην Αγία Πρόθεση.
Σ’ αυτά φανερώνεται ο Θεός, σ’ αυτά μεγαλύνεται η Ορθόδοξή μας πίστη: στην αλήθεια της σάρκωσης του Θεού, στην αλήθεια και την μοναδικότητα του ανθρωπίνου προσώπου, στη λιτότητα του θυμιάματος που ενώνει τις ικεσίες των Ορθοδόξων, αναβιβάζοντας αυτές στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.
Απλά είν᾽ τα πράγματα, η ομολογία μας λιτή:
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις την Οἰκουμένην ἐστήριξεν!
Ιάσων Ιερομ.
πηγή / http://www.nif.gr/themata-pisteos/orthodoksia-eulogimeni-litotita/
