ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ
Αλλαγές ισχύος και της πολιτικής των ΗΠΑ προσφέρουν μία μοναδική ευκαιρία στην Ελλάδα
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Είναι γνωστό πως επί σειράς πολλών ετών οι ΗΠΑ είχαν στοχεύσει το Ιράν και εκτός από το οικονομικό και εμπορικό εμπάργκο είχαν αρχίσει «να σφίγγουν την θηλιά»,
με τελικό στόχο μία ολική επίθεση (συνεργασία με Ισραήλ και πρόθυμες ευρωπαϊκές χώρες) η οποία θα άλλαζε τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα της ευρύτερης Μέσης και Εγγύς Ανατολής, ενώ θα δημιουργούσε πλείστα όσα προβλήματα στην Κίνα μέσω της αλλαγής της ενεργειακής πολιτικής του Ιράν που ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ο βασικός τροφοδότης ενέργειας της Κινεζικής βιομηχανίας.
Κι ενώ όλοι βρισκόμασταν αντιμέτωποι με την πολύ σοβαρή πιθανότητα έναρξης ενός πολύ μεγάλου πολέμου της Δύσης με το Ιράν (το οποίο είχε εξασφαλίσει την συμμαχία της Μόσχας αλλά και του Πεκίνου), ξαφνικά, υπήρξε μία συμφωνία της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης, η οποία άλλαξε άρδην την αμερικανική στάση, σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο σχεδιασμό των ΗΠΑ, από την Ουκρανία έως και την Μέση Ανατολή…
Αυτή η στροφή των ΗΠΑ καταγράφηκε κυρίως στη Συρία, με την άμεση διακοπή κάθε σκέψης για επίθεση του ΝΑΤΟ κατά του Άσσαντ, αν και διάφορα παρακλάδια της αμερικανικής «μηχανής» συνέχισαν την τροφοδοσία των τζιχαντιστών, με την απόλυτη συνεργασία κάποιων αραβικών κρατών.
Το βασικό ερώτημα που προέκυψε για την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ, την οποία αποδέχτηκαν σχεδόν άμεσα τα κράτη δορυφόροι της στην Ευρώπη, είναι σαφές: Τι είναι αυτό που συνέβη και εξανάγκασε τον «πανίσχυρο» Μπάρακ Ομπάμα, να κάνει στροφή 180 μοιρών, να ξεχάσει τις δηλώσεις του για τον παγκόσμιο κίνδυνο του Ιράν και να παραδώσει ζωτικό χώρο στον Βλαντιμίρ Πούτιν (αλλά και στην Κίνα, που εμπλέκεται πλέον στην Συρία), ο οποίος εκμεταλλεύτηκε άμεσα την αμερικανική υποχώρηση; Ποια ήταν αυτή η εξέλιξη που φόβισε τις ΗΠΑ και ανάγκασε τον πλανητάρχη σε μία συμφωνία που δεν συνάδει με το ύφος της αμερικανικής πολιτικής;
Σύμφωνα με πολύ καλή πληροφόρησή μας, στο δεύτερο εξάμηνο του 2014 το Ιράν κατόρθωσε να αποκτήσει δικά του πυρηνικά. Για την ακρίβεια, δεν τα κατασκεύασε, όπως φοβόντουσαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά τα προμηθεύτηκε από το Πακιστάν. Και έκτοτε οι δέκα (10) πυρηνικές κεφαλές που έχει στην κατοχή της η Τεχεράνη, έγιναν ο εφιάλτης της Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με την ίδια (άριστη) πηγή πληροφοριών, το Ιράν προχώρησε στην συγκεκριμένη προμήθεια πυρηνικών, όχι για να τα χρησιμοποιήσει κατά του Ισραήλ, αλλά για να φέρει μία εξισορρόπηση με τα αραβικά κράτη του Κόλπου που είναι ορκισμένοι εχθροί της Τεχεράνης.
Οι ΗΠΑ έμαθαν για την προμήθεια των πυρηνικών μετά από μερικούς μήνες, με ελεγχόμενη διαρροή που έγινε από την πλευρά του Ιράν. Έτσι, εξαναγκάστηκαν σε υπογραφή 12ετούς συμφωνίας (μη χρήσης των πυρηνικών εκ μέρους του Ιράν), με αντάλλαγμα τόσο την άρση του οικονομικού αποκλεισμού όσο και την γενικότερη αμερικανική συνεργασία με την Τεχεράνη, στην οποία επιπλέον δόθηκε από τις ΗΠΑ η υπόσχεση της μη παρενόχλησης στην είσοδο του Περσικού Κόλπου.
Αυτή η εξέλιξη εμφανίστηκε στα υπόλοιπα κράτη ως μία αλλαγή πλεύσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μία συντριπτική ήττα των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Αυτή ακριβώς η εξέλιξη δημιουργεί πλέον νέες συνθήκες, γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές και είναι δεδομένο πως λειτουργεί ως καταλύτης πολλών αλλαγών στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Αξίζει να σημειώσουμε πως με τον ίδιο τρόπο απέκτησε από το Πακιστάν πυρηνικά και η Σρι Λάνκα, με αποτέλεσμα η Ινδία να βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση. Οι πληροφορίες μας αναφέρουν πως η προμήθεια δεν έγινε με διακρατικές επαφές, αλλά πιθανότατα με ομάδα Πακιστανών που είχε τη δυνατότητα να προσεγγίσει και να αφαιρέσει τα συγκεκριμένα πυρηνικά από το οπλοστάσιο του Πακιστάν.
Ευκαιρία για την Ελλάδα
Αυτή η αλλαγή της οπτικής γωνίας προσέγγισης των ΗΠΑ στον χώρο της Ασίας δημιουργεί νέες συνθήκες για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Αυτές ακριβώς τις νέες συνθήκες επιχείρησε να εκμεταλλευτεί ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς συνομιλώντας πριν δύο ημέρες με τον Ιρανό ομόλογό του στο παρασκήνιο της διάσκεψης του ΟΗΕ.
Αυτές ακριβώς οι νέες συνθήκες ισχύος στον χώρο της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής, στάθηκαν η αιτία για τα πρόσφατα «χαστούκια» που δέχθηκε στο «μέτωπο της Συρίας και του Ιράκ» ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Όμως τα «χαστούκια» από τον Πούτιν και στη συνέχεια από τον Μπάρακ Ομπάμα (ο οποίος αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του μετά από επανειλημμένα τηλεγραφήματα του Ερντογάν που αιτούσαν την συνάντηση των δυο ηγετών για να συζητηθούν πολύ κρίσιμα θέματα, όπως το Συριακό και το Κουρδικό και εν τούτους η αμερικανική πλευρά δεν απάντησε σε κανένα τηλεγράφημα), είναι δεικτικά της ευκαιρίας που δίνεται στην Ελλάδα να εκμεταλλευτεί την τουρκική αποτυχία και κατάρρευση και να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για τη χώρα, προσφέροντας στις ΗΠΑ την σταθερότητα στην περιοχή, ενώ στην Τεχεράνη, το Πεκίνο και τη Μόσχα, τη δυνατότητα οικονομικών δράσεων που θα βοηθήσουν στα μέγιστα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Αυτή η αμερικανική αλλαγή ενδέχεται να είναι και η αιτία για την δήλωση του έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μόλις χθες δήλωσε από τη Νέα Υόρκη "Βρήκαμε πιο ευήκοα ώτα στις ΗΠΑ, απ’ ό,τι στις Βρυξέλλες"...
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Είναι γνωστό πως επί σειράς πολλών ετών οι ΗΠΑ είχαν στοχεύσει το Ιράν και εκτός από το οικονομικό και εμπορικό εμπάργκο είχαν αρχίσει «να σφίγγουν την θηλιά»,
με τελικό στόχο μία ολική επίθεση (συνεργασία με Ισραήλ και πρόθυμες ευρωπαϊκές χώρες) η οποία θα άλλαζε τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα της ευρύτερης Μέσης και Εγγύς Ανατολής, ενώ θα δημιουργούσε πλείστα όσα προβλήματα στην Κίνα μέσω της αλλαγής της ενεργειακής πολιτικής του Ιράν που ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ο βασικός τροφοδότης ενέργειας της Κινεζικής βιομηχανίας.
Κι ενώ όλοι βρισκόμασταν αντιμέτωποι με την πολύ σοβαρή πιθανότητα έναρξης ενός πολύ μεγάλου πολέμου της Δύσης με το Ιράν (το οποίο είχε εξασφαλίσει την συμμαχία της Μόσχας αλλά και του Πεκίνου), ξαφνικά, υπήρξε μία συμφωνία της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης, η οποία άλλαξε άρδην την αμερικανική στάση, σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο σχεδιασμό των ΗΠΑ, από την Ουκρανία έως και την Μέση Ανατολή…
Αυτή η στροφή των ΗΠΑ καταγράφηκε κυρίως στη Συρία, με την άμεση διακοπή κάθε σκέψης για επίθεση του ΝΑΤΟ κατά του Άσσαντ, αν και διάφορα παρακλάδια της αμερικανικής «μηχανής» συνέχισαν την τροφοδοσία των τζιχαντιστών, με την απόλυτη συνεργασία κάποιων αραβικών κρατών.
Το βασικό ερώτημα που προέκυψε για την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ, την οποία αποδέχτηκαν σχεδόν άμεσα τα κράτη δορυφόροι της στην Ευρώπη, είναι σαφές: Τι είναι αυτό που συνέβη και εξανάγκασε τον «πανίσχυρο» Μπάρακ Ομπάμα, να κάνει στροφή 180 μοιρών, να ξεχάσει τις δηλώσεις του για τον παγκόσμιο κίνδυνο του Ιράν και να παραδώσει ζωτικό χώρο στον Βλαντιμίρ Πούτιν (αλλά και στην Κίνα, που εμπλέκεται πλέον στην Συρία), ο οποίος εκμεταλλεύτηκε άμεσα την αμερικανική υποχώρηση; Ποια ήταν αυτή η εξέλιξη που φόβισε τις ΗΠΑ και ανάγκασε τον πλανητάρχη σε μία συμφωνία που δεν συνάδει με το ύφος της αμερικανικής πολιτικής;
Σύμφωνα με πολύ καλή πληροφόρησή μας, στο δεύτερο εξάμηνο του 2014 το Ιράν κατόρθωσε να αποκτήσει δικά του πυρηνικά. Για την ακρίβεια, δεν τα κατασκεύασε, όπως φοβόντουσαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά τα προμηθεύτηκε από το Πακιστάν. Και έκτοτε οι δέκα (10) πυρηνικές κεφαλές που έχει στην κατοχή της η Τεχεράνη, έγιναν ο εφιάλτης της Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με την ίδια (άριστη) πηγή πληροφοριών, το Ιράν προχώρησε στην συγκεκριμένη προμήθεια πυρηνικών, όχι για να τα χρησιμοποιήσει κατά του Ισραήλ, αλλά για να φέρει μία εξισορρόπηση με τα αραβικά κράτη του Κόλπου που είναι ορκισμένοι εχθροί της Τεχεράνης.
Οι ΗΠΑ έμαθαν για την προμήθεια των πυρηνικών μετά από μερικούς μήνες, με ελεγχόμενη διαρροή που έγινε από την πλευρά του Ιράν. Έτσι, εξαναγκάστηκαν σε υπογραφή 12ετούς συμφωνίας (μη χρήσης των πυρηνικών εκ μέρους του Ιράν), με αντάλλαγμα τόσο την άρση του οικονομικού αποκλεισμού όσο και την γενικότερη αμερικανική συνεργασία με την Τεχεράνη, στην οποία επιπλέον δόθηκε από τις ΗΠΑ η υπόσχεση της μη παρενόχλησης στην είσοδο του Περσικού Κόλπου.
Αυτή η εξέλιξη εμφανίστηκε στα υπόλοιπα κράτη ως μία αλλαγή πλεύσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μία συντριπτική ήττα των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Αυτή ακριβώς η εξέλιξη δημιουργεί πλέον νέες συνθήκες, γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές και είναι δεδομένο πως λειτουργεί ως καταλύτης πολλών αλλαγών στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Αξίζει να σημειώσουμε πως με τον ίδιο τρόπο απέκτησε από το Πακιστάν πυρηνικά και η Σρι Λάνκα, με αποτέλεσμα η Ινδία να βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση. Οι πληροφορίες μας αναφέρουν πως η προμήθεια δεν έγινε με διακρατικές επαφές, αλλά πιθανότατα με ομάδα Πακιστανών που είχε τη δυνατότητα να προσεγγίσει και να αφαιρέσει τα συγκεκριμένα πυρηνικά από το οπλοστάσιο του Πακιστάν.
Ευκαιρία για την Ελλάδα
Αυτή η αλλαγή της οπτικής γωνίας προσέγγισης των ΗΠΑ στον χώρο της Ασίας δημιουργεί νέες συνθήκες για την ελληνική εξωτερική πολιτική. Αυτές ακριβώς τις νέες συνθήκες επιχείρησε να εκμεταλλευτεί ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς συνομιλώντας πριν δύο ημέρες με τον Ιρανό ομόλογό του στο παρασκήνιο της διάσκεψης του ΟΗΕ.
Αυτές ακριβώς οι νέες συνθήκες ισχύος στον χώρο της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής, στάθηκαν η αιτία για τα πρόσφατα «χαστούκια» που δέχθηκε στο «μέτωπο της Συρίας και του Ιράκ» ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Όμως τα «χαστούκια» από τον Πούτιν και στη συνέχεια από τον Μπάρακ Ομπάμα (ο οποίος αρνήθηκε να συναντηθεί μαζί του μετά από επανειλημμένα τηλεγραφήματα του Ερντογάν που αιτούσαν την συνάντηση των δυο ηγετών για να συζητηθούν πολύ κρίσιμα θέματα, όπως το Συριακό και το Κουρδικό και εν τούτους η αμερικανική πλευρά δεν απάντησε σε κανένα τηλεγράφημα), είναι δεικτικά της ευκαιρίας που δίνεται στην Ελλάδα να εκμεταλλευτεί την τουρκική αποτυχία και κατάρρευση και να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για τη χώρα, προσφέροντας στις ΗΠΑ την σταθερότητα στην περιοχή, ενώ στην Τεχεράνη, το Πεκίνο και τη Μόσχα, τη δυνατότητα οικονομικών δράσεων που θα βοηθήσουν στα μέγιστα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Αυτή η αμερικανική αλλαγή ενδέχεται να είναι και η αιτία για την δήλωση του έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μόλις χθες δήλωσε από τη Νέα Υόρκη "Βρήκαμε πιο ευήκοα ώτα στις ΗΠΑ, απ’ ό,τι στις Βρυξέλλες"...
