Ο
Βίκτορ Γιανουκόβιτς (δεξιά) κάνει πρόποση δίπλα στον Σύρο πρόεδρο
Μπασάρ Αλ Ασαντ, στο περιθώριο συνάντησης των δύο αντρών στο Κίεβο τον
Δεκέμβριο του 2010.
Στις ομοιότητες ανάμεσα στα καθεστώτα του Μπασάρ Αλ Ασαντ στη Συρία και του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία στρέφει το ενδιαφέρον του ένα άρθρο του Independent που υπογράφει ο έγκριτος Ρόμπερτ Φισκ. «Οι
παραλληλισμοί δεν είναι 100% ακριβείς, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι
εχθροί του Ασαντ, οι οποίοι αποκαλούν τον Σύρο πρόεδρο και τον
Γιανουκόβιτς «αδελφοποιτούς», αλλά πάντως οι ομοιότητες ανάμεσα στα δυο
καθεστώτα είναι αρκετές», σημειώνει ο Φισκ.
Όπως επισημαίνει το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, χωρίς τη ρωσική και την ιρανική υποστήριξη, «ο
Ασαντ δεν θα μπορούσε επ' ουδενί να βγει αλώβητος από τον τριετή
εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Το ίδιο ισχύει και για τον Γιανουκόβιτς, ο
οποίος δίχως την «αδελφική φιλία» της Μόσχας, δεν θα άντεχε το διαρκές
σφυροκόπημα των δυνάμεων της ουκρανικής αντιπολίτευσης. Αν λοιπόν η
Ουκρανία αποτελεί τον ανατολικό αμυντικό της «τοίχο» απέναντι στην
Ευρώπη, τότε η Συρία, αντίστοιχα, είναι το νότιο τείχος της, αυτό που
μάχεται τους επαναστάτες Ισλαμιστές με το ίδιο πάθος που έκανε κι ο
Πούτιν στη Τσετσενία». Ο Φισκ σημειώνει πως υπάρχουν μερικά ακόμη εξίσου ενδιαφέροντα συγκριτικά σημεία ανάμεσα στα δυο καθεστώτα: «αρχικά,
η αντιπολίτευση απέναντι στον Ασαντ ήταν ειρηνική, όμως στη συνέχεια
αποστάτες του συριακού στρατού οργάνωσαν μια ένοπλη αντιπολίτευση που
πιο πολύ επιθυμούσε την αντικατάσταση του Ασαντ από ένα χαλιφάτο, παρά
τη δημιουργία μιας ελεύθερης Συρίας. Το ίδιο συμβαίνει και στο Κίεβο: οι
αρχικοί αντίπαλοι του Γιανουκόβιτς βρέθηκαν σε αμήχανη θέση, να
συνδέονται με νεοναζιστικές ομάδες κι ακροδεξιά κόμματα που έμοιαζαν
περισσότερο με τους Ουκρανούς φασίστες που βοήθησαν τους Γερμανούς στο
Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά συνέδραμαν τις σοβιετικές δυνάμεις στον αγώνα
τους εναντίον της ναζιστικής κατοχής». Σύμφωνα με το άρθρο, ασφαλώς
κι υπάρχουν και διαφορές ανάμεσα στα δυο καθεστώτα: κατά πρώτον ο
Γιανουκόβιτς εκλέχθηκε κάτω από πιο δημοκρατικά «πειστικές» διαδικασίες
σε σχέση με τον Ασαντ, και κατά δεύτερον η Ουκρανία δεν είναι διχασμένη
εθνικά, όπως η Συρία, στην οποία έχουν δημιουργηθεί εστίες σύρραξης όπου
Σουνίτες μάχονται τους Αλεβιτες, τους Χριστιανούς, τους Δρούζους κι
άλλους, στο πλευρό Σουνιτών στρατιωτικών που υποστηρίζουν την κυβέρνηση
Ασαντ. «Φυσικά,
υπήρχαν εδώ και πολύ καιρό επαφές ανάμεσα στη Δαμασκό και το Κίεβο. Ο
Ασαντ, πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος, είχε επισκεφτεί την ουκρανική
πρωτεύουσα, υπέγραψε μια εμπορική συμφωνία με τον Γιανουκόβιτς, ο οποίος
με τη σειρά του αποκάλεσε τη Συρία ως «την πύλη της Ουκρανίας προς τη
Μέση Ανατολή». Οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο χώρες είναι ακόμη στενότεροι
αν αναλογιστούμε τον μεγάλο αριθμό Σύρων φοιτητών που σπουδάζουν σε
ουκρανικά πανεπιστήμια ή το πλήθος των Ουκρανών πολιτών που γεννήθηκαν
πριν την πτώση του Κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη από Σύρους ή
Σοβιετικούς γονείς», λέει ο Φισκ, βάζοντας εν συνεχεία στην «εξίσωση» αυτή και τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν:«Το
ερώτημα είναι: θα μπορέσει ο Πούτιν να συνεχίσει να υποστηρίζει τον
Γιανουκόβιτς, αν ενταθεί ακόμη περισσότερο η πίεση εναντίον του από την
Ε.Ε. και τις ΗΠΑ; Κι αξίζει η παρουσία του Γιανουκόβιτς ένα ενδεχόμενο
να φτάσουμε ξανά σε έναν Ψυχρό Πόλεμο; Και τι θα γίνει αν οι ΗΠΑ αφήσουν
εν λευκώ την Ουκρανία στον Πούτιν, με αντάλλαγμα ο τελευταίος να
εγκαταλείψει το καθεστώς Ασαντ στη Συρία;», αναρωτιέται το δημοσίευμα, για να καταλήξει με νόημα πως «ο Πούτιν μάλλον θα συνεχίσει να μάχεται για λογαριασμό και των δυο του σύμμαχων, με την ελπίδα ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα να
αποδειχτεί, και στην περίπτωση της Ουκρανίας, το ίδιο υποκριτικός και
αδύναμος όπως αποδείχτηκε πριν μερικούς μήνες στη Συρία».
ΒΗΜΑ
