Όλα
όσα συμβαίνουν στην κοντινή Ουκρανία, έχουν συνταράξει τον πλανήτη και
δεν είναι λίγοι εκείνοι που «διαβλέπουν» μία «σύγκρουση γιγάντων», με
αφορμή την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την ρωσική επιρροή...
Δυστυχώς
ή ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό, επειδή ο
Πούτιν έχει ήδη (άτυπα μεν, στρατιωτικά δε) εξασφαλίσει την κρίσιμη για
την Ρωσία Κριμαία, η οποία εκτός από την πρόσβαση που δίνει στη ρωσική
στρατιωτική μηχανή προς τον Εύξεινο Πόντο (και στη συνέχεια έξοδο προς
τη Μεσόγειο), διαθέτει και βιομηχανικές υποδομές, ικανές να συντηρήσουν
ένα νέο μικρότερο «ανεξάρτητο» κράτος της Κριμαίας, το οποίο θα
απολαμβάνει την στρατιωτική προστασία της Ρωσίας, ενώ την ίδια στιγμή,
οι "επαναστάτες" θα απολαμβάνουν την "ιδιαίτερη φροντίδα" του ΔΝΤ και
της κυρίας Μέρκελ (ήδη μπήκε πλαφόν αναλήψεων μετρητών από τις
ουκρανικές τράπεζες και έπεται σειρά μέτρων, που θα κάνουν πάρα πολλούς
να νοσταλγήσουν την Ουκρανία που οι ίδιοι κατέστρεψαν)...
Φυσικά,
ο «διεμβολισμός» των δυτικών (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανίας) αποτελεί ένα
πλήγμα στο προφίλ ισχύος του ρώσου προέδρου, ο οποίος όμως αναμένεται να
το δεχθεί ως μία «ισοφάριση» των ΗΠΑ μετά την διπλωματική νίκη της
Ρωσίας στη Συρία.
Αν
προσεγγίσουμε ψυχρά την Ουκρανική κρίση, διαπιστώνουμε πως η μέχρι
στιγμής εξέλιξή της «βολεύει» τον Πούτιν, ο οποίος δεν ξεχνά να κάνει
«business» με την Ευρώπη και το φυσικό αέριο. Και αυτό σημαίνει κέρδη
για την Ρωσία, η οποία δυναμώνει περαιτέρω οικονομικά, αφού εν καιρώ
κρίσεων η τιμή της ενέργειας ανεβαίνει.
Ο
Πούτιν δεν πρόκειται, λοιπόν, από τη στιγμή που έχει εξασφαλίσει την
Κριμαία, να ανοίξει οποιοδήποτε μέτωπο είτε με την Γερμανία της Μέρκελ,
είτε με τις ΗΠΑ του Μπάρακ Ομπάμα που συρρικνώνεται στρατιωτικά λόγω του
αμερικανικού οικονομικού προβλήματος.
Ο
ρώσος πρόεδρος θα περιμένει να επιλέξει ο ίδιος την κατάλληλη στιγμή να
ανοίξει μέτωπα σκληρής αντιπαράθεσης, τα οποία φυσικά δεν θα βρίσκονται
κοντά στην Ρωσία, για ευνόητους λόγους…
Ο
μόνος «αστάθμητος παράγοντας» που μπορεί να υπάρξει, είναι η εμφάνιση
-με μορφή εμποδίων προς την ρωσική τακτική- κάποιας χώρας που θα θελήσει
να «πουλήσει εξυπηρέτηση» στον Λευκό Οίκο, δημιουργώντας διάφορα
κωλύματα κυρίως στην ανάπτυξη – κίνηση μονάδων του ρωσικού στρατού προς
σημεία γεωπολιτικού ρωσικού ενδιαφέροντος.
Η περίπτωση της Ελλάδας
Όσο
και αν αυτή τη στιγμή φαίνεται απίθανο, μόνο η Τουρκία μπορεί να
διαδραματίσει τέτοιον ρόλο, μετά –φυσικά- από εσωτερικές πολιτικές
εξελίξεις, οι οποίες θα συγκλίνουν προς την ικανοποίηση των αμερικανικών
γεωπολιτικών απαιτήσεων. Εάν η Τουρκία της Άνοιξης που έρχεται βρεθεί
με διαφορετική πολιτική ηγεσία (έστω και με στρατιωτική μορφή), τότε θα
πρέπει πολλοί να αρχίσουν να προβληματίζονται για τον «χωροφύλακα» των
ΗΠΑ, που θα θελήσει να ικανοποιήσει στον μέγιστο βαθμό ο «αφεντικό» του
πέραν του Ατλαντικού.
Και
μία τέτοιου είδους εξέλιξη θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την
Ελλάδα, γιατί ενώ αν και είναι γνωστό πως ήδη υπάρχουν τεράστιες πιέσεις
και απαιτήσεις (που ίσως έχουν γίνει δεκτά από την ελληνική πλευρά) για
αποδοχή εισόδου της Τουρκίας στην Κυπριακή και την Ελληνική ΑΟΖ),
ενδεχομένως μέσα από ένα «ανατολίτικο παζάρι» η Τουρκία να λάβει άδεια
(από τις ΗΠΑ) και για την κατάληψη ενός μικρού ελληνικού νησιού ή έστω
και βραχονησίδας, προκειμένου να συσπειρωθούν οι τούρκοι γύρω από μία
«ισχυρή» τουρκική κυβέρνηση που φέρνει νίκες στη χώρα…
Με
το Αιγαίο, όμως, σε θερμή κατάσταση και σε ουσιαστική «καραντίνα» λόγω
μίας τέτοιας εξέλιξης, θεωρείται σχεδόν απίθανο η Τουρκία να επιτρέψει
την κάθοδο ρωσικών πλοίων και την διέλευσή τους από τον Βόσπορο…
Αυτό αναμένεται να είναι και το μεγάλο της λάθος, αφού έχει ήδη εμπλακεί σε πολλές υποθέσεις κατά των ρωσικών συμφερόντων…
Παναγιωτίδης Μάρκος
