Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΩΚΕΑΝΙΑ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Τοῦ Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ
Οἱ ὁμογενεῖς τῆς Ὠκεανίας χαρακτηρίζονται ἀπὸ εὐσέβεια, φιλοτιμία καὶ ὑπομονή. Γεμίζουν τοὺς ναοὺς σὲ κάθε λατρευτικὴ εὐκαιρία, σέβονται τὸν Κλῆρο, ἰδιαίτερα τὸν ἐφημεριακό, συνεισφέρουν γενναιόδωρα σὲ χρῆμα καὶ προσωπικὴ ἐργασία σὲ κάθε καλὴ ἐκκλησιαστική, ἐθνικὴ ἢ κοινωνικὴ πρωτοβουλία καὶ κάνουν πολλὴ ὑπομονὴ σὲ ὅσα...
παροικιακὰ ἢ ἐκκλησιαστικὰ τοὺς πικραίνουν. Θέλουν νὰ ἔχουν λόγο στὰ κοινοτικά, ἐνοριακά, ἐκκλησιαστικά, ἐκπαιδευτικὰ καὶ τοὺς ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα νὰ λαμβάνωνται ἀποφάσεις ἐρήμην τους καὶ νὰ καλοῦνται ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ τὶς ὑλοποιοῦν χωρὶς γνώμη. Θεωροῦν ἀπαράδεκτο τὸν ἀκραῖο συγκεντρωτισμὸ τῆς ποιμαντορικῆς ἐξουσίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ καὶ ἀπολύτως ἀπορριπτέα τὴ νοοτροπία τοῦ Pray, Pay and Obey. Ζοῦν σὲ δημοκρατικὲς χῶρες καὶ εἶναι ἰδιαίτερα εὐαίσθητοι σὲ θέματα σεβασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος.
ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Στὴ λατρεία ἐπιθυμοῦν τὴ διατήρησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, μὲ ἐξαίρεσι ἴσως τὰ μυστήρια Γάμου καὶ Βαπτίσεως, καθὼς καὶ τὶς κηδεῖες, ὅπου ἡ δεύτερη καὶ τρίτη γενιὰ θέλουν παράλληλα καὶ τὴν ἀγγλική, κυρίως γιὰ τοὺς ξένους καλεσμένους τους. Ἀσφαλῶς καὶ τὸ κήρυγμα εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ εἶναι δίγλωσσο καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἔτσι γίνεται. Ὅταν στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἱερωμένου ἀναγνωρίζουν τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ καλοῦ ποιμένος ἐνθουσιάζονται, συμπαρατάσσονται καὶ φθάνουν στὰ ὅρια τῆς θυσίας. Τὰ κακὰ παραδείγματα, ποὺ ποτὲ δὲν ἔλειψαν, καθὼς καὶ οἱ ἄστοχοι κατὰ καιροὺς διοικητικοὶ χειρισμοί, τοὺς πικραίνουν, τοὺς κάνουν νὰ ἀγανακτοῦν καὶ νὰ ἀντιδροῦν, κάποτε καὶ νὰ ἀπομακρύνωνται, ἀλλὰ στὸ βάθος ἡ ἀφοσίωσί τους στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἀμετακίνητη. Ἡ εὐσέβεια τῶν περισσοτέρων ἔχει βάθος ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτο. Καλοὶ πνευματικοὶ τὴν καλλιεργοῦν συστηματικὰ μὲ τὸν πειστικὸ φωτισμένο λόγο τους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα προσωπικῆς ζωῆς ποὺ προβάλλουν.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς αὐστραλιανῆς ὁμογενείας ἔχουν ἀναδειχθῆ τόσοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, τόσοι νέοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι. Σὲ ὅλα, σχεδόν, τὰ ἁγιορείτικα Μοναστήρια θὰ συναντήσουμε μοναχοὺς καὶ ἱερομονάχους ἀπὸ τὴν Αὐστραλία (μόνο στὴν Μονὴ Βατοπεδίου ὑπάρχουν δεκατρεῖς!..) καὶ σὲ πολλὰ γυναικεῖα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου (Μετέωρα, Ὀρμύλια, Κουφάλια, Κορινθία κ.ἄ.) Αὐστραλοελληνοποῦλες μοναχές. Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι τριψήφιοι! Ἀλλὰ καὶ στὴν Αὐστραλία ὑπάρχει μιὰ πρώτη μοναχικὴ παρουσία κυρίως στὸ Σύδνεϋ, ἀλλὰ καὶ στὴ Μελβούρνη καὶ τὴν Πέρθη. Σ’ αὐτὸ προφανῶς ἔχει συντελέσει θετικὰ καὶ ἡ κατ’ ἔτος μετάκλησι ἀπὸ μέρους τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας εὐλαβῶν Ἁγιορειτῶν ἐξομολόγων, ποὺ περιέρχονται ὅλη τὴν ἤπειρο, ἐξομολογοῦν, κηρύττουν, παρηγοροῦν καὶ στηρίζουν πνευματικὰ τοὺς πιστούς.
Ο ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ ΚΥΡΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Αὐστραλίας βγῆκε ὁ μεγάλος Ἱεραπόστολος καὶ Φωτιστὴς τῆς Μαδαγασκάρης, ποὺ τόσο πρόωρα καὶ τραγικὰ μᾶς ἔφυγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα, μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη του καὶ ἄλλους Ἐπισκόπους κατὰ τὴν πτῶσι τοῦ Σινοὺκ στ’ ἁγιορείτικα νερὰ πρὸ ἑξαετίας, ὁ ἐξ Ἀδελαΐδος μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Νεκτάριος Κελλῆς. Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας πορεύθηκε στὴ Μαδαγασκάρη ὅπου ἐθεμελίωσε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐδημιούργησε περὶ τὶς 65 ἐνορίες, ἐβάπτισε γύρω στοὺς 16.000 πιστούς, ἔκτισε ναούς, σχολεῖα, κλινική, ὀδοντιατρεῖο, ὀρφανοτροφεῖο, ἔκαμε ἔργο μεγάλου εὐαγγελιστοῦ. Ἐννοεῖται ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ θαῦμα ὑπῆρχε συνεχής, γενναιόδωρη καὶ ἀμέριστη ἡ ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ συμπαράστασι τῆς Αὐστραλίας, τόσο ἀπὸ πλευρᾶς ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅσο καί, κυρίως, ἀπὸ πλευρᾶς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἱεραπόστολος τῆς Κένυας καὶ τῆς Σιέρρα Λεόνε ἀρχιμανδρίτης καὶ καθηγητὴς π. Θεμιστοκλῆς Ἀδαμόπουλος, παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Αὐστραλίας εἶναι, ἀπὸ τὴν Μελβούρνη, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Αὐστραλιώτη Ἑλληνισμοῦ τιμᾶ μὲ τὸ ἱερό, ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιέπαινο ἔργο του.
ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΙ ΤΑΓΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σὲ γενικὲς γραμμὲς θὰ μποροῦσα νὰ ὑποστηρίξω ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ὠκεανία ἔχει μιὰ ἱκανοποιητικῶς δυναμικὴ παρουσία, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν πολὺ πιὸ σημαντική, οὐσιαστική, καρποφόρα καὶ ἐλπιδοφόρα γιὰ τὸ μέλλον, μὲ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεσι ὅτι οἱ ταγοὶ θὰ τείνουν εὐηκοώτερον οὖς στὶς εὐαισθησίες τοῦ πληρώματος, θὰ σκύψουν μὲ περισσότερη ταπείνωσι καὶ ἀγάπη στὰ προβλήματά του καὶ θὰ παραμερίσουν ἀντιπαραγωγικὲς καὶ παρεξηγήσιμες συμπεριφορές, ὅπως λ.χ. ὅσες ἀναφέρονται σὲ πείσματα καὶ μνησικακίες, ποὺ πάντοτε λειτουργοῦν ὡς καταστροφικὸ σαράκι γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν ρόλο του στὶς πολυπολιτισμικὲς ἀνοικτὲς κοινωνίες, ὅπως τῆς Ὠκεανίας. 

http://www.enromiosini.gr