ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΒΑΡΔΑΚΑ
Πρωί-πρωί
με την τσίμπλα στο μάτι ανεβοκατεβαίνω στην Λεωφόρο Κηφισίας για να
διεκπεραιώσω καθημερινές δουλειές. Στα μανταλάκια όμως ενός περίπτερου
κοντοστέκομαι και το αγουροξυπνημένο μάτι μου πέφτει στους πηχυαίους τίτλους
των εφημερίδων που διαλαλούν στην παγωμένη Λεωφόρο ένα ακόμη εφιάλτη για τον
καταβασανισμένο λαό. Κυνήγι σε αυτούς που χρωστούν στο Κράτος.
Δεν μπορώ λόγω πρεσβυωπίας να διαβάσω τα μικρά γράμματα, προσπερνάω και συνεχίζω. Το μυαλό μου όμως κατακλύζεται από ένα λογισμό (μήπως δίχως να το θέλουν αποκαλύπτουν την αλήθεια?) Γιατί αυτοί που πραγματικά χρωστούν στο κράτος είναι αυτοί που το έχουνε συλήσει αδιάντροπά επί πολλές δεκαετίες και μάλιστα μέσα από θέσεις ευθύνης, την στιγμή που αυτό τους εμπιστεύθηκε δημοκρατικά την εύρυθμη λειτουργία του. Και φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν αμαρτίες? Καλοπροαίρετος ο λογισμός μου, αλλά η πραγματικότητα διαφορετική. Γιατί όχι γι αυτούς τώρα, αλλά για τον Λαουτζίκο κτυπάει η καμπάνα και εκείνη την στιγμή της απότομης προσγείωσης της σκέψης μου η καμπάνα της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ στην Λεωφόρο Κηφισίας με προσκαλεί να ανάψω το κεράκι μου. Μα ποιο κεράκι? λαμπάδα πόνου άναψε μπροστά μου!!!
Όταν εκεί στα σκαλοπάτια της Εκκλησίας ένα παλληκάρι ζούσε το δράμα του. Στο ένα χέρι κρατούσε το μικρό παιδί του και στο άλλο χέρι με το κινητό κλαίγοντας ζητούσε βοήθεια από μάλλον φιλικό του πρόσωπο. Πάγωσα από αυτά που άκουγα δίχως να το θέλω, γιατί στα λόγια του «παιζόταν» η ρημαγμένη καθημερινότητα της πατρίδας που κτύπησε βάναυσα τις νέες οικογένειες.
«Με
έχουν απολύσει εδώ και έξη μήνες από την δουλειά μου, η γυναίκα μου
απολυμένη εδώ και ένα χρόνο από την στενοχώρια της αρρώστησε. Στην οικοδομή που δούλευα τους έκρυβα
ότι έχω δύο πτυχία και ένα μεταπτυχιακό.
Χρωστάω στη εφορία και σε άλλους και δεν
έχω χρήματα ούτε για το γάλα των δύο μικρών παιδιών μου, αλλά και αυτό δεν το
πιστεύουν τα αρπακτικά που εκβιάζουν να
κατάσχουν ότι έχουμε …». Αυτά έλεγε γιατί μέσα στα αναφιλητά του παλληκαριού δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τίποτε άλλο.
Σε μικρή απόσταση φάνταζαν τα μανταλάκια
με τις εφημερίδες «Κυνήγι σε αυτούς που χρωστούν στο Κράτος.»
Κοντοστάθηκα και τον ρώτησα αν έχει καμία επείγουσα
ανάγκη, ντράπηκε, όπως ντράπηκα και εγώ για την αδιακρισία μου και για το χάλι
στο οποίο φέραμε τον ανθό της νεολαίας μας.
Μετά μου μίλησε απότομα αλλά λεβέντικα «άσε με ρε φίλε δουλειά θέλω και όχι
ελεημοσύνη μέχρι και ο δήθεν κολλητός
μου για να με ξεφορτωθεί μου ευχήθηκε καλή συνέχεια!!» και έφυγε με τον
πόνο του πιο πέρα ενώ το μικρό δίπλα του έκλαιγε.
Μπήκα μέσα στην Εκκλησία και το μάτι μου
έπεσε κατευθείαν στο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ που
είναι στο ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ… «ΧΡΙΣΤΕ
μου σώσε τους Άθλιους μικρούς φίλους σου
στην κατεχόμενη από απόγνωση πατρίδα μας.»
Συνέχισα το περπάτημα με σκυφτό το κεφάλι και βαριές σκέψεις. Αυτή όμως η λεβέντικη φράση του νέου μου κόλλησε στο μυαλό (ΘΕΛΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ). Αυτή είναι σήμερα η κραυγή της Ελλάδας που διαλαλεί (απαιτώ μέλλον και αξιοπρέπεια). Με αυτό που περήφανα φώναξε το παλληκάρι ξεφτίλισε όλους τους οικονομολόγους των μεγάλων σχολών που βάλθηκαν να μας σώσουν. Τώρα πλέον φαίνονται τα πράγματα πιο καθαρά διότι η σειρά των γεγονότων αποκαλύπτει την Αλήθεια σε πολλές διαστάσεις. Δηλαδή φρόντισαν πρώτα να μας οδηγήσουν στην εξαθλίωση και στην πτώχεια και μόλις άρχισε η πείνα λόγω ανεργίας σε μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού ιστού σχεδιάζουν νομοθετικά πλαίσια για την προσέλκυση νέων επενδύσεων με το ανθρώπινο δόλωμα των μισθών πείνας.
Είναι άραγε αυτοί κυβερνήτες-πραγματικοί πατέρες για τον λαό τους? Η απάντηση όπως και η ευθύνη είναι προσωπική του καθενός και όσον αφορά το πολιτικό δυναμικό είναι συλλογική. Αυτή την περίοδο πιστεύω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε των αναλύσεων, ούτε την ευχέρεια επιλογής μιγμάτων οικονομίας, την στιγμή που ντελαπάραμε στην γλοιώδη λεωφόρο των τοκογλυφικών αγορών γιατί ο οδηγός- κυβερνήτης του λεωφορείου της πολιτικής ζωής μας θέλησε κάποτε να παίξει το μέλλον μας κορώνα-γράμμα. Έτσι μερικοί καλοπληρωμένοι οικονομολόγοι με τις συμβουλές τους αποδείχθηκαν ΥΠΟΝΟ-μολόγοι για το κοινό μέλλον που το έριξαν στους υπονόμους των δόλιων σχεδιασμών τους.
Περπατούσα και οι
σκέψεις μου επαναστατούσαν, σήκωνα το βλέμμα μου ψηλά να δω
το αττικό γαλάζιο για να ηρεμήσω και έβλεπα τις δεκάδες χημικές ουρές
των αεροπλάνων που θόλωναν την
διαύγεια του ορίζοντα και αναφώνησα… ΚΑΙ
ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ θέλουν να μας στο
στερήσουν οι διεθνείς αλήτες… γιατί ξέρουν
ότι κάτω από αυτόν τον Αττικό
ουρανό γεννήθηκε το δώρο της Δημοκρατίας. Και αυτοί φαίνεται ότι δεν θέλουν αυτή την Δημοκρατία,
αλλά την δικιά τους, την φαυλοκρατία.
Με το έτσι και το αλλιώς, έφθασα σε υπηρεσία για να ξοφλήσω λογαριασμό τηλεφώνου. Ο χώρος κυριλέ και ο υπάλληλος στο ταμείο σχεδόν ευγενικός. Όταν τον πλήρωσα με χαιρέτισε με την φράση «καλή συνέχεια». Όχι παλληκάρι, μη μου λες καλή συνέχεια, του είπα. Ξέρεις τι μου εύχεσαι με αυτή την ευγενική φράση κλισέ, δίχως να το γνωρίζεις. Να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο, ρυθμό και συνήθεια να βασανίζομαι μέσα στην σειρά των βασάνων που μας έβαλαν δίχως να το θέλουμε εμείς. Σε άλλη εποχή μπορούσες να το πεις, τώρα όμως όχι. Πριν από λίγο συνάντησα ένα παλληκάρι συνομήλικο σου που δεν είναι τυχερό σαν εσένα, που έχεις μια δουλίτσα τέλος πάντων, αυτός ο δυστυχής νέος οικογενειάρχης παραμιλούσε από τα βάσανα του. Σε αυτόν τον άνεργο άραγε θα του έλεγες καλή συνέχεια? Πιστεύω πως όχι.
Ο υπάλληλος που με άκουγε συμφώνησε
καλοκάγαθα με αυτά που του είπα. Άλλωστε η ανεργία έδωσε ήδη παρών σε κάθε οικογένεια και κανείς δεν
ξέρει πλέον τι γίνεται. Και τότε τι θα λέμε? μου είπε. Δεν το πολυσκέφθηκα,
βγήκε από μέσα μου μόνο του.
Θα
λες ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ παλληκάρι μου. Γιατί αυτή η ευχή ξαναφρεσκάρει την ζωντάνια μας
που μας την μπαγιάτεψαν επίτηδες. Αν αυτή η ευχή γίνει συνήθεια, βίωμα και
επιδίωξη θα πυροδοτήσει τις μεγαλύτερες ανατροπές και θα προσδώσει κουράγιο στον καθημαγμένο λαό μας που
αναζητά την γνήσια ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ για να
ξεμπερδέψει τα κουβάρια του. Χαμογέλασε και συμφώνησε.
Καλή
Αρχή κύριε, μου είπε
ΚΑΛΗ
ΑΡΧΗ παλληκάρι μου για την ΠΑΤΡΙΔΑ μας.
ΜΕΤΑ
ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
