Εκείνη τη μέρα μού έδωσε κι άλλες συμβουλές:
- Πρόσεχε πολύ, όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία με τους άλλους χριστιανούς.
Να μη γελάς, να μη μιλάς, να μη σχολιάζεις τους άλλους και να μην ψάλλεις κενόδοξα, κομψεύοντας τη φωνή σου από ανθρωπαρέσκεια.
Να μη γελάς, να μη μιλάς, να μη σχολιάζεις τους άλλους και να μην ψάλλεις κενόδοξα, κομψεύοντας τη φωνή σου από ανθρωπαρέσκεια.
- Μα είναι άραγε αμαρτία, να κάνει κανείς όσα είπες; τον ρώτησα
επίτηδες, για να τον αναγκάσω να μου πει περισσότερα.
- Άκουσε, παιδί μου. Πάνω απ’ τους ανθρώπους, που στέκονται
στην εκκλησία, βρίσκονται πολύ περισσότεροι άγγελοι και ψάλλουν αόρατα μαζί τους.
Αν όμως κάποιος από το εκκλησίασμα αρχίσει να χωρατεύει ή να κουτσομπολεύει ή
να συζητάει για βιοτικές υποθέσεις, οι άγγελοι, που τον βλέπουν, αφήνουν την
υμνωδία και πιάνουν τη θρηνωδία για την κατάντια του, λέγοντας:
«Αχ, πώς αιχμαλωτίστηκε έτσι η ψυχή αυτού του ανθρώπου, που στέκεται μέσα στην εκκλησία με τόση καταφρόνια, χωρίς φόβο Θεού, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό! Ο Θεός έσκυψε απ’ τα ουράνια για ν’ ακούσει προσευχή ταπεινή και λόγια παρακλητικά, κι αντί γι’ αυτά ακούει αστεία και κουτσομπολιά».
«Αχ, πώς αιχμαλωτίστηκε έτσι η ψυχή αυτού του ανθρώπου, που στέκεται μέσα στην εκκλησία με τόση καταφρόνια, χωρίς φόβο Θεού, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό! Ο Θεός έσκυψε απ’ τα ουράνια για ν’ ακούσει προσευχή ταπεινή και λόγια παρακλητικά, κι αντί γι’ αυτά ακούει αστεία και κουτσομπολιά».
Τα λόγια του με τρόμαξαν. Από τότε, αν ποτέ μού ξέφευγε στην
εκκλησία κανένας μάταιος λόγος, τα θυμόμουνα και ντρεπόμουνα τους αγγέλους του
Θεού.
Ο Άγιος Νήφων - Ένας Ασκητής Επίσκοπος, σελ. 73
