Το κολάι της κομματοαπαγόρευσης, που μέσω πειθήνιων δικαστών και με τη συνδρομή ή τη δειλή αντίσταση της αντιπολίτευσης, εισήγαγε ο Μητσοτάκης στην πολιτική μας ζωή, θα το πληρώσει η χώρα πανάκριβα.
Είναι άλλο πράγμα να καταστέλλεις τους αποδεδειγμένα παραβάτες του νόμου, και άλλο εντελώς να φιμώνεις προληπτικά ό,τι (δηλώνεις πως) σε απειλεί.Κώστας Κουτσουρέλης
Κυβέρνηση
και ΑΠ κατασκεύασαν από κοινού ένα εκτρωματικό νομοθετικό-νομολογιακό
εργαλείο παντός καιρού, που αν πέσει σε επιτήδεια χέρια είναι ικανό να
πατάξει κάθε αντικαθεστωτικό λόγο, όχι μόνο τον φασιστικό. Ήδη ο
Τζήμερος με το αίτημά του να απαγορευτεί το ΚΚΕ το έδειξε αυτό καλά.
Απορρίφθηκε μεν, αλλά κι έτσι ακόμη στρώνει τον δρόμο, ο κόσμος εθίζεται
στη μισαλλοδοξία και στην ιδέα ότι από τους πολιτικούς μας αντιπάλους
θα μας απαλλάξουν τα δικαστήρια. Ποιος έχει σειρά αύριο;
Τρομακτική
είναι πάντως η ελαφρότητα με την οποία οι ΑΠαγίτες μας έσπευσαν να
κάνουν χρήση της νέας δαμόκλειας σπάθης τους. Και στη Γερμανία έχουν στο
παρελθόν (τη δεκαετία του 1950) απαγορευτεί κόμματα, όμως μετά από
νομική και αστυνομική προεργασία ετών, ουσιαστική αντιπαράθεση,
εξάντληση των ενδίκων μέσων και διεξοδική τεκμηρίωση με αποφάσεις
εκτάσεως εκατοντάδων σελίδων.
Εδώ, στο άψε σβήσε, οι δικαστές
έσβησαν από τον εκλογικό χάρτη τρία τέσσερα κόμματα, εν μέρει για νομικά
ψεγάδια ευχερώς θεραπεύσιμα (ζητήματα... τίτλου, ωσάν να πρόκειται για
δίκαιο εμπορικών σημάτων και ωσάν οι τίτλοι να μην γίνεται να
τροποποιηθούν!). Και βασιζόμενοι σε έναν νόμο βασίμως αμφισβητούμενο ώς
αντισυνταγματικό, όπως έδειξε και η πρόσφατη τοποθέτηση του πρώην
πρόεδρου του ΣτΕ, Σωτήρη Ρίζου.
Κλείνω με τα, προφητικά από το
παρελθόν, λόγια του Νέστορα της Αριστεράς Ηλία Ηλιού, που παραθέτει ο κ.
Ρίζος στο άρθρο του στην Καθημερινή. Είναι ιστορική ειρωνεία πρώτου
μεγέθους ότι τα τωρινά μας αριστερώνυμα κόμματα δεν καταλαβαίνουν ότι το
θέμα δεν αφορά τον Κασιδιάρη και τον κάθε Κασιδιάρη. Ότι αύριο κιόλας
μπορεί να χτυπήσει και γι' αυτά η καμπάνα...
«Αρχή της Δημοκρατίας
είναι ότι δεν υπάρχει εις τον κόσμον αυθεντία, δεν υπάρχει ορθοδοξία, η
οποία να ισχύη διά πάντα, η οποία να υποχρεώνη όλους τους πολίτας να
έχουν τας αυτάς αντιλήψεις και τα αυτά φρονήματα… Εάν λοιπόν μία
αντίθεσις, βασική έστω, ριζοσπαστική έστω, εναντίον μιας δεδομένης
καταστάσεως, με την μαρτυρίαν και επί τη βάσει φακέλων που έχει
καταρτίσει η Αστυνομική Αρχή... τεθή εκτός νόμου, πάλι καταλύεται το
δημοκρατικό πολίτευμα.
Και μην ξεχνάτε… ότι όταν κάποια
απαγορευτική διάταξις ανελευθέρα, ετέθη εις βάρος του κομμουνισμού, δεν
άργησε πολύ διά να επεκταθή και εφαρμοσθή και εις βάρος των αριστερών,
αλλά μακράν του Κομμουνισμού ευρισκομένων και εις βάρος του Κέντρου και
εις βάρος της Δεξιάς…» (Πρακτικά Ολομελείας 1975 σ.14).
