Ὅταν διηγόμαστε περασμένα

Ὅταν διηγόμαστε περασμένα, βαραίνουν ἀναπόφευκτα τὴ σκέψη μελαγχολικές ερωτήσεις, γύρω ἀπὸ τὸ τί στ’ ἀλήθεια ὑπάρχει, τί ἀπομένει ἀπό τόσα περιστατικά, τί ἄφηκε ἀπείραχτο δίχως νὰ τὸ ξεθεμελιώσει ὁ χρόνος; Τί βρίσκεις δικό σου, μέσα στη μοναξιά τῆς κάμαρης ποὺ θυμίζει τάφο;
Τι ἀπομένει ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν εὐτυχία; « Ματαιότης ματαιοτήτων », εἶναι ἡ καθιερωμένη βιβλικὴ ἀπάντηση. Ἔτσι ἐκφράστηκαν ὅσοι ἐμμένοντες στὰ γήινα καὶ φθαρτά, διεπίστωσαν τὴ διαρροὴ μέσα ἀπ’ τὰ δάκτυλα τῆς σφιγμένης παλάμης, ποὺ ἄδικα ἀγωνίζεται νὰ περισώσει νομίσματα κι’ αἰσθήσεις.
Ἀλλὰ οἱ πνευματικὰ ἀσκηθέντες Ἅγιοι, ποὺ μὲ ἀνοιχτὰ χέρια ἔδωκαν τὰ πάντα καὶ δὲν κράτησαν οὔτε ἕνα αἴσθημα, ἀδίστακτα τοποθετοῦν τὴν πραγματικότητα τῆς ευτυχίας πέρ’ ἀπὸ τὸ σβήσιμο ποὺ ἐπιφέρει ὁ χρόνος, πέρ’ ἀπὸ τὴν ἀπώλεια καὶ τὸ θάνατο.

Ν.Γ.Πεντζίκης ἀπὸ τὸ Μυθιστόρημα τῆς κυρίας Ἕρσης, εκδ. Ἄγρα, σελ. 281