Ὡς ζῶντα, Γεώργιε, προστάτην μέγαν.
Ο
Όσιος Γεώργιος έζησε στα χρόνια των εικονομάχων και ανατράφηκε με
μεγάλη ευσέβεια, και από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για τη μεγάλη του
ταπεινοφροσύνη και ελεημοσύνη. Τα καλά του λοιπόν έργα, τον ανέδειξαν
πνευματικό λύχνο. Και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, που ακολουθεί τα
λόγια του Ιδρυτή της, έβαλε τον πνευματικό αυτό λύχνο επάνω στη λυχνία,
που στην περίσταση αυτή υπήρξε η επισκοπή της Μυτιλήνης. Την εκλογή του
δικαιωσε, κατά τον πιο λαμπρό τρόπο. Όλες οι κινήσεις, φιλανθρωπική,
φωτιστική και διδακτική, τον είχαν επί κεφαλής. Ο ίδιος κατέβαλε μεγάλες
προσπάθειες, για να στηρίξει το φρόνημα της Ορθοδοξίας και να κερδίσει
τους αποπλανηθέντες της επισκοπής του από την εικονομαχία. Οι αγώνες του
στέφθηκαν από επιτυχία και όταν πέθανε το 821 μ.Χ., το ποίμνιο του τον
τίμησε μέσα σε βαθύ πένθος.
Επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Μεθοδίου (842 - 847 μ.Χ.), μετά την αποκατάσταση της Ορθοδοξίας, έγινε η
ανακομιδή πολλών ιερών λειψάνων Αγίων που πέθαναν στην εξορία, όπως του
Θεοφύλακτου Νικομηδείας, του Θεοδώρου του Στουδίτου και του Νικηφόρου
Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, και συγκεκριμένα κατά τα έτη 846 - 847
μ.Χ., ανεκομίσθηκε στη Μυτιλήνη με πολλές τιμές και το τίμιο σκήνωμα του
Αγίου Γεωργίου. Να πως περιγράφεται στο Βίο του το γεγονός αυτό:
«Πάντες οἱ τῆς νήσου Μυτιλήνης οἰκήτορες, ἅμα πρεσβυτέροις καὶ παντὶ τῷ
κλήρῳ παρεγένοντο ἔνθα κατέκειτο τὸ σῶμα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν καὶ
ὁμολογητοὺ Γεωργίου, καὶ δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς ἀγρυπνήσαντες, τὴ ἐπιούση
ἡμέρα λαβόντες τὸ σῶμα μετὰ ψαλμῶν καὶ ὕμνων ἀπεκόμισαν αὐτὸ εἰς τὴν
ἰδὶαν νῆσον καὶ κατέθεικαν αὐτὸ μετὰ καὶ τῶν λοιπῶν πατέρων, δόξαν
ἀναπέμποντες τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι».
Ευλαβής
παράδοση, που διασώθηκε μέχρι τις ημέρες μας, θεωρεί ως τόπο ταφής του
Αγίου τη θέση «Τρία Κυπαρίσσια» (Σαρή Μπαμπά), κοντά στο παρεκκλήσι του
Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κατά τον 18ο αιώνα μ.Χ. εσώζετο και τιμόταν
στη Μυτιλήνη η χείρα του Αγίου. Αυτή είναι η δεξιά χείρα που σώζεται
σήμερα στο Σκαλοχώρι και φέρει επιγραφή «Ἅγιος Γιόργις».
Η μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 1η Φεβρουαρίου, μαζί μ' αυτή των αδελφών του, του Συμεών του νέου στυλίτη και του Δαβίδ του μοναχού.
