που πρέπει να κάνει κάποιος που έχει
κτηματάκι ή μπαλκονάκι με φυτά,
είναι να κάνει κάθε μέρα
μια βολτίτσα και να παρατηρεί.
Αν παρατηρεί προσεκτικά,
τότε τα φυτά του μιλάνε.
Μαθαίνει τη γλώσσα τους σιγά σιγά.
Τη γλώσσα τους και τις ανάγκες τους.
Προλαβαίνει και τα "προβλήματα" τους.
Τα παντζάρια σήμερα,
άρχισαν να μου φωνάζουν
"Έ! εσύ! Ψηλέ!
αραίωσε μας λίγο, στριμωχτήκαμε εδώ κάτω".
Κι έτσι, ξεκίνησα να κόβω τα πρώτα
για να πάρουν ανάσα και να μεγαλώσουν.
Οι αγκινάρες έγινα θηρία.
Φτάσανε το 1,5 μέτρο ύψος.
Θυμάμαι όταν τις έβαλα πριν 2 χρόνια ήταν μια σταλιά.
Ποτέ δεν τις πότισα.
Είναι από τα πιο αδικημένα σε προσοχή φυτά μου
γιατί τις έχω σε μια άκρη, κάτω από μια συκιά.
Σήμερα μου φώναζαν...
"Θυμάσαι πέρυσι, που ήθελες να φας τον καρπό μας
αλλά είχαμε γεμίσει με ψαλίδες;
Ε, κάνε κάτι ρε μεγάλε φέτος, μπας και φας επιτέλους".
Θα τις διώξω λοιπόν... βιολογικά.
Και οι πατάτες, κουκλάρες, μέσα στα βαρέλια τους
ξεπρόβαλαν δυνατές με ορμή.
Μου φώναζαν σήμερα
"Ψηλώσαμε! Συμπλήρωσε χώμα! Αν το κάνεις,
θα κάνουμε περισσότερους βολβούς! Ξύπνα!"
Η φύση μας μιλά. Εμείς την ακούμε;
Αν την ακούγαμε,
δεν θα υπήρχαν ούτε αγχολυτικά, ούτε αντικαταθλιπτικά.
Κι αν την "εκμεταλλευόμασταν" σωστά
δεν θα είχαμε καμιά κουφάλα ανάγκη.
Yannis Bakman
