Φωτογραφία: Αρχιμανδρίτης Adrian (Kirsanov)
Όταν ένα άτομο μόλις κάνει τα πρώτα βήματα στο δρόμο για την Ουράνια Πατρίδα, ο Κύριος χύνει πάνω του ρυάκια της χάρης Του και το αδύνατο γίνεται πραγματικότητα. Ό,τι άλλος θα πάρει χρόνια με δάκρυα και προσευχή, ο νεοφώτιστος μερικές φορές το παίρνει αμέσως και χωρίς δυσκολία. Έτσι ο Κύριος ενισχύει την πίστη του στην αρχή κιόλας του ταξιδιού.
Μία από τις έννοιες της λέξης «νεόφωτιστος» είναι «παιδί». Είναι γνωστό ότι τα παιδιά είναι αυθόρμητα και περίεργα πλάσματα. Και ένα τέτοιο εικοσάχρονο «εν Χριστώ μωρό» ήθελε πολύ να δει με τα μάτια του έναν οξυδερκή γέροντα, ζωντανό μάρτυρα θαυμάτων και της χάρης του Θεού. Και το βρήκε στο Pechory.
Στη συνέχεια ο πατήρ Adrian (Kirsanov) δέχθηκε προσκυνητές στον πρώτο όροφο. Ο κόσμος κοντά στο κελί του, όπως πάντα, ήταν γεμάτος ήρθαν από τη Ρωσία, κοντά και μακριά από το εξωτερικό, γενικά, από παντού.
Πιάνοντας τό τέλος της τεράστιας ουράς, ο νεαρός προσκυνητής περίμενε με εσωτερικό τρόμο μια συνάντηση με ένα θαύμα. Γιατί ήρθε στον πατέρα Αδριανό; Πρόνοια του Θεού. Και ο γέροντας, όπως αποδείχθηκε, τον περίμενε ήδη, και όταν ο νεαρός μπήκε στο κελί, χαιρέτησε χαρούμενος: «Ω, ήρθε ο Δημήτριος! Δημήτρης Ροστόφ! φώναξε το όνομα του ουράνιου προστάτη του.
Μετά από αυτή τη συνάντηση, κόλλησε αμέσως πάνω του με όλη του την ψυχή, ο γέροντας έγινε ο εξομολόγος του για πολλά πολλά χρόνια, μέχρι που ο Κύριος τον πήρε στην κατοικία Του. «Ήμουν τότε ένας φλεγόμενος νεοφώτιστος, έτοιμος να δώσω τη ζωή μου για την πίστη και να ξεσκίσω όλους όσους, ας πούμε, ήταν εναντίον της», θυμάται. «Και ξαφνικά είδα έναν άγιο άνθρωπο μπροστά μου, που διαβάζει τις σκέψεις μου και βλέπει την ψυχή μου και τις αμαρτίες και τη διάθεσή μου».
Και όταν λίγα χρόνια αργότερα ο Δημήτρης αποφοίτησε από το MEPhI, ο γέροντας τον ευλόγησε να μπει στη Θεολογική Σχολή. Τότε είχε ήδη μια σταθερή απόφαση να υπηρετήσει στο ναό.
Στο σεμινάριο η εκπαίδευση γινόταν με συμπιεσμένο τρόπο, γιατί είχε ήδη ανώτερη εκπαίδευση. Χειροτονήθηκε στο βαθμό του διακόνου μετά από δύο χρόνια σπουδών, και ο Δημήτρης έσπευσε αμέσως στο Πετσόρυ στον πρεσβύτερο του για ευλογία. «Ναι, η ιεροσύνη είναι ο τρόπος σου! - απάντησε ο πατέρας. Και εν καιρώ θα γίνει!
Πήγε στον πρεσβύτερο την άνοιξη του 1993 και η χειροτονία του στην ιεροσύνη έγινε το καλοκαίρι, στις 22 Αυγούστου. Και ήταν αυτή τη μέρα που ο πατέρας Δημήτρης άνοιξε το γραμματοκιβώτιό του και βρήκε ένα φάκελο μέσα σε αυτό. Ήταν μια αναλυτική επιστολή του πατέρα Adrian, στην οποία έδινε οδηγίες και συνεχάρη τον νεαρό ιερέα για τον αγιασμό του! Ουάου: δεν επικοινώνησαν με τον ιερέα για σχεδόν μισό χρόνο, και ένα ακριβό γράμμα από αυτόν έφτασε εκείνη την αξέχαστη μέρα! Και ο π. Δημήτριος το φύλαξε προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια ως ευλογία από τον γέροντα.
Όταν ο πατέρας άνοιξε το σχολείο του, στράφηκε στον πατέρα Adrian για συμβουλές. Ο γέροντας τον παρακάλεσε: «Το ορθόδοξο σχολείο είναι αναγκαίο και σωτήριο έργο, αλλά είναι πολύ, πολύ δύσκολο!» Με την ευλογία του, λοιπόν, ζει το πνευματικό τέκνο του π. Δημητρίου - το Ορθόδοξο Κέντρο Εκπαίδευσης του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, πόσα χρόνια πέρασαν!
"Σώστε τα παιδιά! είπε ο γέροντας. «Πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή, να τους φροντίσουν για να μην πεθάνουν!» Έτσι προσπαθεί να ζήσει ο πατέρας Dimitry Konyukhov: χτίζει την Εκκλησία της Παρουσίας του Κυρίου στο Biryulyovo και διδάσκει στα παιδιά. Ο πατέρας Adrian είναι με τον Θεό, αλλά ακόμα εκεί, βλέπει πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές για τα παιδιά του και η αόρατη βοήθειά του γίνεται αισθητή σε όλα.
Αρχιερέας Dimitry Konyukhov
Και με τις προσευχές του πατέρα Δημήτρη, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του πνευματικού του πατέρα, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Αρχιμανδρίτης Αντριάν (Κιρσάνοφ): Θαυματουργός της Πεχώρας. Και μου δόθηκε η ευλογία να το γράψω.
Το πρώτο μέρος του βιβλίου βασίζεται στις ιστορίες της πνευματικής κόρης του γέροντα, που τον φρόντιζε για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα. Το δεύτερο μέρος μιλά για το μεγάλο και τρομερό θαύμα που έλαβε ο πατέρας Adrian από τον Κύριο, για το πώς κατέβηκε στον πάτο της κόλασης και έβγαλε την ψυχή ενός ατόμου που βρισκόταν στο νεκροκρέβατό του. Περιγράφεται η περαιτέρω πορεία αυτού του άνδρα και της συζύγου του, που πήραν τον μοναχισμό με την ευλογία του πατέρα Αδριανού.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό κατάστημα Blagovest, στη Λαύρα Trinity-Sergius, στη Μονή Novospassky και στην Εκκλησία της Παρουσίας του Κυρίου στο Biryulyovo. Φέρνω στην προσοχή σας αναγνώστες αποσπάσματα από το βιβλίο.
"Κόλαση! Πού είναι η νίκη σου;
Η αγάπη για τα παιδιά και τα εγγόνια, η φροντίδα, η ζεστασιά και η προσευχή τους έδωσαν στον Ανατόλι τη δύναμη να ζήσει, ειδικά όταν άρχισε να χάνει δυνάμεις σε μεγάλη ηλικία. Πρώτα, υπέστη τρία μικροεγκεφαλικά επεισόδια. Ανάρρωσε, δεν υπήρξαν σοβαρές συνέπειες. Και όταν συνέβη το τέταρτο εγκεφαλικό, ήταν τόσο σοβαρό που κόντεψε να τον φέρει στον τάφο. Αν και ο Ανατόλι επισκέφτηκε την κόλαση, στο κάτω μέρος ...
Συνέβη στις 16 Οκτωβρίου 2016. Εκείνη την ημέρα παντρευόταν η μικρότερη κόρη. Μετά το γάμο, όλοι ήρθαν σπίτι, κάθισαν στο γιορτινό τραπέζι. Και ξαφνικά ο Ανατόλι αρρώστησε. Τον έβαλαν γρήγορα στο κρεβάτι και κλήθηκε ασθενοφόρο. Οι γιατροί διέγνωσαν εγκεφαλικό και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Ευτυχώς, η διάνοια, η ομιλία και το δεξί του χέρι και πόδι διατηρήθηκαν πλήρως. Αναγνώριζε τους πάντες, αλλά μίλησε με δυσκολία, γιατί στην αρχή το στόμα του παραμορφώθηκε, μετά σταδιακά το πρόσωπό του επανήλθε.
Ο πατέρας Ιγκόρ ήρθε στη μονάδα αναζωογόνησης, κράτησε την αγωγή με έναν μικρό βαθμό, εξομολογήθηκε κοινωνούσε. Ο Ανατόλι είπε αργότερα ότι ο πατέρας Ιγκόρ, όπως είπε, τον τράβηξε από το μπουντρούμι: «Με έσωσε. Ήταν ένα είδος πτέρυγας βοήθειας!» Προφανώς, είχε τέτοια πνευματική κατάσταση, την ένιωθε κατά την κοινωνία.
Τέσσερις μέρες αργότερα, μεταφέρθηκε από την εντατική σε θάλαμο. Αυτή τη στιγμή, η Ευγενία ήταν ακριβώς στο δρόμο της για το Pechory στον πρεσβύτερο. Και ξαφνικά την κάλεσε ο Ανατόλι.
- Παππού, πώς είσαι; χάρηκα.
- Με μετέφεραν από την εντατική στην πτέρυγα! Αλλά οι παντόφλες και το πουκάμισό μου έχουν πάει κάπου. Είμαι γυμνός! ήταν αγανακτισμένος.
Αποδείχθηκε ότι κάποιος αφαίρεσε την τσάντα με τα πράγματά του. Μετά, φυσικά, τον βρήκαν, αλλά αυτή η φασαρία αναστάτωσε τόσο πολύ τον Ανατόλι που μέχρι το βράδυ ένιωσε χειρότερα και κατέληξε πάλι στην εντατική.
Και η Ευγενία εκείνη την ώρα ήταν ήδη με τον γέροντα. Υποσχέθηκε να προσευχηθεί για τον άντρα της και η προσευχή του, σαν πύρινο σπαθί, διέκοψε τα όρια του ορατού κόσμου. Ο Κύριος έδειξε τι πνευματική δύναμη διέθετε αυτός ο σωματικά αδύναμος γέροντας, πώς αγαπούσε τον Δημιουργό, με τη χάρη του οποίου έζησε και έκανε θαύματα. Εξάλλου, αυτό που συνέβη με τον Ανατόλι, πολλοί ακόμα δεν τό χωρούν στο κεφάλι.
Εκείνο το βράδυ ο Ανατόλι είδε τον εαυτό του σε ένα απαίσιο μέρος. Ήταν στον πάτο της κόλασης. Και δεν ήταν όνειρο, αλλά μια τρομερή πραγματικότητα. Οι δαίμονες χάρηκαν γύρω του και τον χτυπούσαν. Τότε ο Ανατόλι βίωσε μια ανατριχιαστική φρίκη, η ψυχή του βυθίστηκε σε βαθιά απελπιστική απόγνωση.
Και εκείνη τη φοβερή στιγμή εμφανίστηκε ξαφνικά κοντά του ο πατέρας Άντριαν, ο ίδιος γέρος τον οποίο τάιζε η Ευγενία και στον οποίο ο Ανατόλι δεν την άφηνε να μπει, ή καλύτερα, κάθε φορά που την άφηνε να φύγει τσακώνονταν! Αυτοί, που έζησαν πολλά χρόνια ειρηνικά, έγιναν αντίπαλοι, μάλωσαν όταν η Ευγενία πήγαινε στο Πετσόρ στον γέροντα.
Ο Ανατόλι εκνευρίστηκε, μπήκε σε κάποιου είδους φρενίτιδα:
«Θέλεις να ζήσεις μαζί του;» Τι ξέχασες εκεί, με αυτόν τον γέρο;
Ακόμα θα πάω σε αυτόν! απάντησε εκείνη σταθερά.
- Τι εννοείς, πάλι εκεί;
- Ναί! Έλα μαζί μου και θα δεις τι πνευματικό μέλι υπάρχει! ..
Η Ευγενία, μαλακή από τη φύση της, προσπαθούσε να μην μαλώσει με τον άντρα της, να μην ενοχλήσει, υπέκυψε σαν σοφή, ευγενική σύζυγος. Ωστόσο, όσον αφορά τον πατέρα Άντριαν, ήταν ανένδοτη και σκληρή σαν βράχος. Και ο Ανατόλι έπρεπε να ταπεινώσει τη σκληρή του ιδιοσυγκρασία, δεν είχε πού να πάει, σταδιακά ηρέμησε, γκρίνιαξε και τα παράτησε.
Και μέσα σε αυτή την απελπιστική και τρομερή άβυσσο της κόλασης, ο πατέρας Άντριαν εμφανίστηκε μπροστά του, σαν μια ζεστή αχτίδα ήλιου! Στο χέρι του γέροντα ήταν ένα Δισκοπότηρο με τα Τίμια Δώρα. Οι δαίμονες έφυγαν αμέσως με αδυναμία και φρίκη. Ο Ανατόλι τον αναγνώρισε αμέσως, γιατί είχαν κρεμασμένες στο σπίτι τους φωτογραφίες του γέρου.
Και ο π. Ανδριανός πλησίασε και κοινωνούσε τον Ανατόλι. Εκείνη τη στιγμή το κολασμένο σκοτάδι διαλύθηκε. Ο γέροντας τον οδήγησε έξω από αυτό το άγριο μέρος και ο Ανατόλι κατέληξε σε ένα κρεβάτι στον θάλαμο του νοσοκομείου. Τότε ο ιερέας είπε: «Ο πατέρας Άντριαν τον έβγαλε εγκαίρως από τον πάτο της κόλασης. Οι δαίμονες χτύπησαν τον Ανατόλι σε εγκεφαλικό, αλλά δεν πρόλαβαν να τον ακρωτηριάσουν εντελώς, να τον τελειώσουν μέχρι θανάτου…».
Όταν η Ευγενία ήρθε το πρωί στο νοσοκομείο, βρήκε τον άντρα της δακρυσμένο: «Σήμερα ο γέροντάς σου, στον οποίο πήγες, με κοινωνούσε στην κόλαση! Έδιωξε τους δαίμονες και με έβγαλε από εκεί! Συγχωρέστε με, είμαι τόσο ένοχος μπροστά σας και μπροστά στον γέρο που δεν σας άφηνα να πηγαίνεις κοντά του! Ζητήστε του συγχώρεση, πείτε του ότι του είμαι πολύ ευγνώμων! Με έβγαλε από τον πάτο της κόλασης!».
Είχε μαζί της ένα μικρό βιβλίο με μια εικόνα του πατέρα Adrian στο εξώφυλλο. Η Ευγενία το κατάλαβε. Πόσο χαρούμενος ήταν ο άντρας μου! Το πήρε με το δεξί του υγιές χέρι, το πίεσε στο στήθος του και φώναξε: « Με έβγαλε από τον πάτο της κόλασης! Ήταν αυτός που με κοινωνούσε εκεί!». Ο Ανατόλι φίλησε τη φωτογραφία πολλές φορές και ψιθύρισε όλη την ώρα: «Παππού, η εγγονή σου είναι άρρωστη, προσευχήσου για μένα!» Δεν ήθελε να αποχωριστεί το μικρό βιβλίο, το κράτησε μόνο σφιχτά στην καρδιά του. Έτσι έμεινε μαζί του στον θάλαμο...
«Δάκρυα κύλησαν στην καρδιά μου, μετά βίας συγκρατήθηκα, γιατί ήταν αδύνατο να κλάψω μπροστά του», είπε η Ευγενία. Ο Ανατόλι, που ήταν πάντα σίγουρος για τον εαυτό του, δεν του άρεσε να τον διδάσκουν, αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας! Τώρα το καμάρι του, σαν να λέμε, έπεσε από το ύψος του μεγαλείου του, κατέρρευσε και θρυμματίστηκε . Και στα πόδια του βρισκόταν ένας χαλαρός άρρωστος, πιέζοντας μια φωτογραφία του «παππού» στην καρδιά του και τον ευχαριστούσε για όλα! ..
Η Ευγενία δεν μπορούσε να συνέλθει - ήταν τόσο εντυπωσιασμένη από την ιστορία του συζύγου της. Φτάνοντας στο σπίτι, κάλεσε αμέσως τον πατέρα Aνδιανο
« Πατέρα, ο άντρας μου είπε ότι ήσουν στον πάτο της κόλασης χθες το βράδυ, διέλυσε τους δαίμονες, τον κοινωνούσες και τον έβγαλες από εκεί!»
«Ναι, Ευγενία, ήταν αλήθεια, ο Κύριος μας έδειξε ένα μεγάλο θαύμα!» φώναξε ο γέρος στο τηλέφωνο. - Πράγματι, ήμουν στην κόλαση, διέλυσα τους δαίμονες, πράγματι, κοινωνούσα τον Ανατόλι και τον έβγαλα από εκεί!
Τα λόγια του ακούστηκαν από τους φρουρούς των κελιών και ολόκληρο το μοναστήρι Pskov-Pechora έμαθε αμέσως για αυτό το μεγάλο θαύμα. Ο ίδιος ο Γέροντας είπε στα πνευματικά του παιδιά ότι ο Κύριος τίμησε τον πατέρα Αδριανό να οδηγήσει τον Ανατόλι έξω από την άβυσσο, και αυτή η είδηση διαδόθηκε όχι μόνο γύρω από το Pechory. Αλλά, μάλλον, δεν μπορούσαν όλοι να το χωρέσουν.
Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, στην Ευχαριστία η δράση του Πνεύματος επιτυγχάνει αυτό που υπερβαίνει τη φύση και που μόνο η πίστη δεν μπορεί να περιέχει.
Και θυμήθηκα την ιστορία ενός φίλου του: «Κατά τη διάρκεια του γλεντιού του πρώτου, μάχης, κύματος Covid, οι γέροι γονείς μου ουσιαστικά δεν άφησαν το σπίτι, αλλά ονειρευόντουσαν να φτάσουν στο ναό, ήθελαν να κοινωνήσουν τόσο πολύ! Όμως εκείνη τη στιγμή οι ακολουθίες τελούνταν χωρίς ενορίτες. Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια των Χερουβείμ ξαφνικά άκουσα μια φωνή: «Θα πάρουν το Πνεύμα!» Και όταν έφτασα στο Δισκοπότηρο και ο ιερέας είπε: «Ο δούλος του Θεού Βιάτσεσλαβ κοινωνεί…», άκουσε καθαρά την ίδια φωνή, φώναξε τα ονόματα των γονιών μου: «Μιχαήλ και Αναστασία!» «Αυτός ο Άρτος είναι πνευματικός», είπε ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος για τη Θεία Ευχαριστία, «όπως και ο Δωρητής του. Πνευματικά Επιταχύνει πνευματικά.
Λένε οι άγιοι πατέρες: ο ιερέας είναι σπουδαίος άνθρωπος, υπηρέτης του θρόνου του Θεού και πρέπει να έχει ψυχή πιο καθαρή από τις ακτίνες του ήλιου. Και ένας τέτοιος υπηρέτης του θρόνου του Θεού ήταν ο Αρχιμανδρίτης Αδριανός. Ήταν αυτός που στο κελί του μέρα και νύχτα ζητούσε ταπεινά από τον Κύριο τη σωτηρία του δούλου Του Ανατόλιου. Ήταν αυτός που επικαλέστηκε το θαυμάσιο και ένδοξο όνομά Του, από το οποίο τρέμουν οι αντίπαλες δυνάμεις, ήταν αυτός που παρακάλεσε τον Δημιουργό και προσκύνησε το έλεός Του.
Και ο Κύριος, του οποίου τη δόξα δεν χωρούν ο ουρανός και η γη, μπροστά στον οποίο τρέμουν και φοβούνται όλα τα έμβια όντα, ακατανίκητη δύναμη και άπειρο έλεος, κατέβηκε πάλι στην κόλαση για να βγάλει την ψυχή που παρακάλεσε ο γέροντας Αδριανός. Ήταν ο Κύριος που ήταν μαζί του στην κόλαση, ήταν η δύναμη και η χάρη Του που φώτισαν την έκταση του κάτω κόσμου, ήταν ο Σωτήρας που θέλησε να σπάσει τα μπουλόνια της κόλασης και να ανοίξει το δρόμο για την έξοδο από την άβυσσο. Η θεία χάρη διαπέρασε αμέσως τον χώρο, γιατί γι' αυτόν δεν υπάρχουν αποστάσεις. Και έγινε αυτό το μεγάλο θαύμα, και αποκαλύφθηκε στον κόσμο, και πάλι ο διάβολος, ο θάνατος και η κόλαση ντροπιάστηκαν: «Θάνατος! Πού είναι το κρίμα σου; Κόλαση! Πού είναι η νίκη σου;...»
Ο πατέρας Αντρέι, ο ίδιος που είδε κάποτε πλήθη δαιμονισμένων να βγαίνουν από τό Ιερό Πηγάδι, που ένιωσαν την άφιξη ενός γέρου, θυμήθηκε: «Μια φορά μιλούσαμε με τον ιερέα για μια επίπληξη. Ο πατέρας Adrian είπε: ''Αυτό είναι πολύ δύσκολο θέμα! - και άρχισε να απαριθμεί τους ιερείς που επιδόθηκαν στον εξορκισμό: - Αυτός εκτελέστηκε, κι εκείνος εκτελέστηκε, κι εκείνος εκτελέστηκε! ..'' Δηλαδή όλοι το πήραν, κανείς δεν γλίτωσε από την εκδίκηση του εχθρού. .
Ο γέροντας βοήθησε πολλούς άρρωστους. Κι ο κόσμος έρχονταν από παντού. Κάποιος θεραπεύτηκε αμέσως, κάποιος ήρθε πολλές φορές. Και υπήρχαν και αυτοί που ήταν συνεχώς δίπλα στον γέροντα. Κάποιοι μάλιστα μετακόμισαν στο Pechory, πιο κοντά στον πατέρα Adrian, γιατί μετά από εξορκισμούς ένιωσαν καλύτερα. Και ο γέροντας πήρε πάνω του την πνευματική τους τροφή. Έζησαν και εργάστηκαν στην πόλη και παράλληλα έκαναν ημιμοναστική ζωή υπό την καθοδήγηση ενός γέροντα.
Και δεν έπαιρναν πάντα θεραπεία, κάποιοι έφεραν αυτόν τον σταυρό μέχρι το θάνατό τους. Μια γυναίκα έζησε στο μοναστήρι για πολύ καιρό. «Φαίνεται ότι το όνομά της ήταν Μαρία, ξέχασα το όνομά της», είπε ο πατέρας Αντρέι. - Πήγε σε λειτουργίες, φρόντισε τον ιερέα, αλλά η πνευματική ασθένεια δεν την άφησε. Και μια φορά, σε μια από τις επισκέψεις μου στο μοναστήρι, προσευχήθηκα στην πρώτη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Υπηρετούσε ο πατέρας Άντριαν. Πριν από την έναρξη των Χερουβείμ, κάποια γυναίκα ήρθε τρέχοντας και παρακάλεσε να πει στον γέροντα ότι είχε σημαντικές πληροφορίες. Ο Μπατιούσκα βγήκε από το βωμό και η γυναίκα είπε ότι η ίδια άρρωστη Μαρία είχε πεθάνει. Ο πατέρας Άντριαν σταυρώθηκε, έμεινε για λίγο σιωπηλός και αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ, πήγε στη Βασιλεία των Ουρανών! Αναίμακτο μάρτυρα...''».
Και σε μια άλλη επίσκεψη στο Pechory, ο πατέρας Αντρέι είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον πρεσβύτερο στο κελί του. Ο Μπατιούσκα άρχισε ξαφνικά να μιλάει για τον Αντίχριστο. Έβγαλε ένα βιβλίο και το άνοιξε στο μέρος όπου διηγούνταν για τον αυτοκράτορα Νέρωνα, τον διοργανωτή του άγριου διωγμού των χριστιανών, τις εκτελέσεις των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι χριστιανοί σταυρώνονταν σε σταυρούς, τους πετούσαν για να τους φάνε τα άγρια ζώα, τους έβαζαν στα δέρματα των νεκρών ζώων και τους δηλητηρίαζαν τα σκυλιά, τους έκαναν ζωντανούς πυρσούς για να φωτίζουν την πόλη τη νύχτα.
"Βλέπω? - είπε ο γέρος. Ο Νέρων είναι ένας από τους Αντίχριστους. Υπήρχαν πολλοί άλλοι μετά από αυτόν». Τότε ο ιερέας έδειξε ένα άρθρο για τον Λένιν: «Αυτός είναι και ο Αντίχριστος, ο σύγχρονος μας. Και σύντομα θα έρθει η ώρα που θα έρθει ο πιο σημαντικός Αντίχριστος ... «Μετά από αυτά τα λόγια, για κάποιο λόγο άρχισε να μιλάει για το μοναστήρι Pskov-Pechora:» Κοίτα, κάτι έχουμε! - και άρχισε να απαριθμεί τους νεκρούς πνευματοφόρους πατέρες: - Πέθανε ο Δοσίθεος, πέθανε ο Θεοφάν, πέθανε ο Αλέξανδρος! Ανέφερε μερικά ακόμη ονόματα. «Όλοι πέθαναν! Ο Startsev έχει μείνει - ο πατέρας Ivan [ ο πατέρας μίλησε για τον Fr. John (Krestyankina)] ναι ζη!
Και μόνο μετά από λίγο, ο πατέρας Αντρέι κατάλαβε τι του επεσήμανε ξεκάθαρα ο ιερέας, γιατί άρχισε να μιλά για την επικείμενη άφιξη του γιου της απώλειας και στο τέλος άρχισε να μιλά για το γεγονός ότι δεν είχαν απομείνει σχεδόν κανένας πρεσβύτερος, ότι ο Κύριος τους έπαιρνε. «Οι άγιοι του Θεού, οι ταπεινοί πρεσβύτεροι της προσευχής, είναι η ίδια η συγκρατητική δύναμη που μέχρι να σταματήσει ο καιρός τον ερχομό του Αντίχριστου», είπε. «Ίσως ο πατέρας Άντριαν ήθελε να προειδοποιήσει ότι έρχονται δύσκολες στιγμές και πρέπει να είσαι προσεκτικός στη ζωή σου για να αντισταθείς στην επίθεση του κακού, γιατί όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που κρατούν πίσω».
Και τότε θυμήθηκα τα λόγια του π. Γαβριήλ του Σαμταυριά: «Τώρα έρχεται ώρα που πρέπει να σκεφτεί κανείς καλά. Αν είσαι γυναίκα, πρέπει να δυναμώσεις το πνεύμα σου, αν είσαι άντρας, πρέπει να γίνεις ήρωας. Έρχεται ο Αντίχριστος! - και συνέχισε: - Συγκρατώ τον αντίχριστο. Δεν πεθαίνω, αλλά φεύγω…» Και λίγο πριν πεθάνει, όταν ήταν ήδη ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό του, ο γέροντας άρχισε να παίζει τον ανόητο: «Δεν πρέπει να φύγω. Κατάλαβε με. Η Γραφή πρέπει να εκπληρωθεί. Είμαι αυτός που κρατά. Πιστέψτε με, αν δεν φύγω, δεν θα έρθει ο αντίχριστος. Πρέπει να φύγω…".
Έτσι ο πατέρας Adrian έφυγε… Και όταν τα τελευταία χρόνια ήρθαν κοντά του τα παιδιά, άνοιξε τη Βίβλο στις τελευταίες σελίδες και τόνισε: «Τόσο έμεινε, τόσα έμεινε!».
«Ο Αντίχριστος θα αποκαλυφθεί ότι είναι πράος, ελεήμων, γεμάτος αγάπη, γεμάτος κάθε αρετή», είπε ο Άγιος Ιγνάτιος (Μπριαντσάνινοφ). «Και θα τον αναγνωρίσουν ως τέτοιο και θα υποταχθούν σε αυτόν λόγω της υπερυψωμένης αρετής του, όσοι αναγνωρίζουν την πεσμένη ανθρώπινη αλήθεια ως αλήθεια και δεν την έχουν απαρνηθεί για την αλήθεια του Ευαγγελίου».
Σύμφωνα με τις ερμηνείες των αγίων πατέρων, είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος που κρατά τον κόσμο από την έλευση του Αντίχριστου. Το Πνεύμα του Θεού αναπαύεται στους θεοφόρους πρεσβυτέρους, και με την εξαθλίωση τους στη γη, θα αφαιρεθεί ο Ανασταλτικός. Και τότε «θα φανερωθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο γιος της απώλειας, που αντιστέκεται και υψώνει τον εαυτό του πάνω απ' όλα».
Φυσικά, δεν ξέρουμε πότε θα γίνει. Και ποιος, εκτός από τον Κύριο, μπορεί να φωτίσει, να δώσει δύναμη και κουράγιο; Θυμάμαι τα λόγια της Matushka Georgy (Shchukina), ηγουμένης της Μονής Gornensky, της αγαπημένης ηγουμένης του πατέρα Adrian: «Ακόμα κι αν αισθάνεσαι ότι η κατάσταση κλιμακώνεται, δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεσαι. Χρειάζεται μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, όσο δύσκολο κι αν είναι, να μεγαλώνεις παιδιά, να τα διδάσκεις, να δουλεύεις, να καθαρίζεις, να σκάβεις κήπους, να πηγαίνεις στην εκκλησία, να προσεύχεσαι. Όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε, ακόμα κι αν αύριο είναι η τελευταία μέρα!
Και δεν μπορεί παρά να λυπηθεί κανείς τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Θεό, θα πάνε στο αιώνιο μαρτύριο! Και ένα πιστό άτομο έχει πάντα την ελπίδα ότι θα ενωθεί ακόμα με τον Χριστό. Για έναν πιστό ο θάνατος είναι κέρδος, δεν τον φοβάται, γιατί ξέρει ότι θα πάει στον Κύριο και θα ζήσει σε αιώνια χαρά που δεν θα τελειώσει ποτέ. Όποιος θέλει να σωθεί, ο Κύριος θα τον σώσει, μόνο η επιθυμία μας χρειάζεται! Και η γενιά μας σώζεται μόνο με την ταπείνωση, την υπομονή και τη μετάνοια, γιατί δεν είμαστε πλέον ικανοί για κατορθώματα. Το κύριο πράγμα είναι η προσευχή!
Ο πατέρας Adrian επανέλαβε τα ίδια λόγια όταν παιδιά από την περιοχή της Μόσχας ήρθαν σε αυτόν για να τον συγχαρούν για την ονομαστική του εορτή:
Το κύριο πράγμα είναι η προσευχή!
Μετά σταμάτησε λίγο και είπε ξαφνικά:
- Υπάρχει πόλεμος στην Ουκρανία...
Και τότε εκεί επικρατούσε γαλήνη και ησυχία, τίποτα δεν προμήνυε εμφύλιο πόλεμο. Τα παιδιά ξαφνιάστηκαν, άρχισαν να τον αποθαρρύνουν: λένε, πατέρα, κάνεις λάθος, τι είδους πόλεμος; Όλα είναι ήρεμα εκεί! Και πάλι ο γέρος:
Υπάρχει πόλεμος στην Ουκρανία...
Ο πατέρας Adrian μιλούσε συχνά για δύσκολες στιγμές. Και όταν ρωτήθηκε πότε θα έρθουν, απάντησε: «Εδώ θα φύγω, όλα θα αρχίσουν. Και πόσο λυπάμαι! Μετά από αυτά τα λόγια, τα παιδιά έφυγαν από το Pechory με βαριά καρδιά, υπήρχε η αίσθηση ότι ο γέροντας δεν είπε κάτι. Κάποτε τον ρώτησαν:
- Πατέρα, μήπως είναι καλύτερα να πάμε κάπου μακριά;
- Δεν χρειάζεται να πας πουθενά! Ο πατέρας Άντριαν απάντησε σταθερά. - Η σωτηρία θα είναι μόνο στη Ρωσία! Το πιο σημαντικό, προσευχήσου στον Θεό!
«Αν έχασες την προσευχή σου, έμενες χωρίς όπλο! είπε η μητέρα Μαριάμνα. Μόνο ο Κύριος σώζει , όλα είναι από Αυτόν. Θα επιτρέψει - και θα υπάρξουν καταστροφές, πόλεμοι, λοιμός. Και ευλογήστε - και όλα τελείωσαν! Και πόσα παραδείγματα υπήρξαν στην ιστορία όταν η μετάνοια απέστρεψε την οργή του Θεού από πόλεις και έθνη! Και είναι ακόμη άγνωστο πώς θα αποφασίσει ο Κύριος. Μπορούμε μόνο να μαντέψουμε για την καλή Του Πρόνοια. Εξάλλου, υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που μπορούν να στραφούν στον Θεό. Αν θέλει , αύριο θα πάμε όλοι κοντά Του, αλλά αν δεν το θέλει, η ζωή στη γη θα συνεχιστεί…»
Και θυμήθηκα τα λόγια του Ηγουμένου Λέων, πρύτανη της Ερήμου τού Σταυρού: «Ακόμη και μια μικρή προσευχή για τη σωτηρία της Πατρίδας έχει βάρος για τον Θεό και μπορεί να ξεπεράσει τη ζυγαριάς Του!»
Подробнее:
https://ruskline.ru/analitika/2023/01/30/pechorskii_chudotvorec
